Karabinek sportowy wz. 48
| Państwo | |
|---|---|
| Projektant | Bohdan Szpaderski |
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja | lata 50 XX w. |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 5,6 mm |
| Nabój | |
| Wymiary | |
| Długość | 1130 mm[1] |
| Długość lufy | 630 mm (ma 6 bruzd)[1] |
| Długość linii celowniczej | 530 mm[1] |
| Masa | |
| broni | 3,8 kg.[1] |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | ok. 350 m/s.[1] |
| Zasięg maks. | 1300 m |
| Zasięg skuteczny | 100 m |
| Siła spustu | 25 N[1] |
5,6 mm karabinek sportowy wz. 48 (kbks wz. 48) – polski jednostrzałowy karabinek sportowy, przeznaczony do szkolenia żołnierzy[1].
Kbks wz. 48 skonstruowany został przez Bohdana Szpaderskiego na przełomie lat 40/50 XX w., jako broń pomocnicza w szkoleniu strzeleckim żołnierzy (nauka celowania, ściągania i kontrolowania spustu itp.). Z tego też względu jego budowa zbliżona była do używanych w tamtym okresie w Ludowym Wojsku Polskim karabinków Mosin wz. 44. Jako broń ćwiczebna posiadał jednak znacznie uproszczoną konstrukcję (brak magazynka, możliwości regulacji spustu, stosowania różnych przyrządów celowniczych) i przystosowany był do zasilania amunicją bocznego zapłonu 5,6 × 15 mm R (22. LR). Produkowany od 1950 r. do końca lat pięćdziesiątych. Posiadał zdolność przebicia bala sosnowego o grubości 60 mm z odległości 50 m.[2][1].
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 94. ISBN 83-86028-01-7.
| Pistolety i rewolwery | |
|---|---|
| Pistolety maszynowe | |
| Karabiny, karabinki i karabiny wyborowe | |
| Karabiny maszynowe | |
| Granatniki i granatniki przeciwpancerne | |
| Pistolety sygnałowe | |
| Granaty ręczne | |
| Granaty nasadkowe | |
| Konstrukcje prototypowe i doświadczalne | |
| Broń sportowa i myśliwska |
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).