Karl Meiler

Karl Meiler
Państwo

 Niemcy

Data i miejsce urodzenia

30 kwietnia 1949
Erlangen

Data śmierci

17 kwietnia 2014

Wzrost

178 cm

Gra

praworęczna

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

4

Najwyżej w rankingu

20 (23 sierpnia 1973)

Australian Open

SF (1972)

Roland Garros

3R (1977)

Wimbledon

3R (1973, 1976, 1977)

US Open

4R (1975)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

17

Najwyżej w rankingu

25 (23 sierpnia 1977)

Australian Open

QF (1977)

Roland Garros

QF (1977)

Wimbledon

SF (1973)

US Open

3R (1973)

Karl Meiler (ur. 30 kwietnia 1949 w Erlangen[1], zm. 17 kwietnia 2014) – niemiecki tenisista, zwycięzca turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa. W historii polskiego tenisa zapisał się jako partner deblowy Wojciecha Fibaka (w latach 1975–1976), z którym wygrał m.in. prestiżowy turniej World Doubles World Championship Tennis w 1976, uważany za mistrzostwa świata w grze podwójnej.

Życiorys

W 1967 był mistrzem juniorów RFN, rok później osiągnął półfinał juniorskiego Orange Bowl. W 1971 był już klasyfikowany jako piąta rakieta Niemiec, by niebawem rozpocząć marsz w górę rankingu światowego[2]. W 1972 był wśród założycieli stowarzyszenia tenisistów zawodowych ATP[3]. W 1972 wygrał swój pierwszy turniej w grze pojedynczej – mistrzostwa Ameryki Południowej w Buenos Aires, pokonując w finale Vilasa w pięciu setach (po odrobieniu stanu 0:2 w setach). W tym samym roku był jeszcze w półfinale międzynarodowych mistrzostw Niemiec w Hamburgu, a znaczący sukces osiągnął w rozgrywanym na przełomie 1972 i 1973 wielkoszlemowym turnieju Australian Open. Już w drugiej rundzie wyeliminował w trzech setach obrońcę tytułu, niemal 40-letniego, ale wciąż groźnego przedstawiciela gospodarzy Kena Rosewalla, co uznano za wielką niespodziankę[4]; przegrał dopiero w półfinale z Nowozelandczykiem Parunem. W 1973 dotarł Meiler do trzech finałów turniejowych, ale wszystkie przegrał – w Salisbury z Connorsem, w Berlinie z rodakiem Pohmannem, a w Hamburgu z Dibbsem. Ponadto był w półfinałach w Des Moines, Waszyngtonie (w hali), Gstaad i Paryżu (w hali), a na Wimbledonie przegrał w trzeciej rundzie z Borgiem po pięciosetowej walce. W 1974 ugruntował swoją pozycję w szerokiej czołówce wygranymi turniejami w Omaha (w finale jedyne w karierze zwycięstwo nad Connorsem) i Calgary (w finale z Bertramem z Afryki Południowej) oraz finałami w Roanoke (porażka z Connorsem), Little Rock (w finale rewanż Connorsa po Omaha), Jackson (porażka z Sandym Mayerem), Waszyngtonie (porażka z Amritrajem) i pod koniec sezonu w Oslo (przegrana do Borowiaka), ale już w Wielkim Szlemie nie błyszczał (na Wimbledonie wyeliminował Gerulaitisa, by w drugiej rundzie ulec Tannerowi). W 1975 rozpoczął rok finałem w Nassau na Bahamach (uległ po raz kolejno Connorsowi), później zaliczył kilka półfinałów, ale także dłuższą nieobecność na korcie z powodu kontuzji[2]; w drugiej części sezonu był w finałach w Monachium (przegrana z Vilasem) i Gstaad (przegrana z Rosewallem), a 1/8 finału US Open (wygrane m.in. z Gottfriedem i Tannerem, porażka z Fillolem) okazała się jego drugim najlepszym wynikiem w historii startów w Wielkim Szlemie. W 1976 najlepszym wynikiem Meilera w grze pojedynczej okazał się finał w Monachium, przegrany do Orantesa. Rok później ten sam Orantes nie przystąpił do decydującego meczu turnieju w Manili, otwierając Meilerowi drogę do czwartego, ostatniego triumfu singlowego. W 1977 był ponadto Niemiec w finale w Brukseli, ulegając Amerykaninowi Solomonowi w pięciu setach. W 1978 grał Meiler dużo słabiej i nie zdołał w żadnym turnieju osiągnąć nawet półfinału, a w 1979 grał po raz ostatni w finale, ale przegrał we Florencji – znów w pięciu setach – z Meksykaninem Ramirezem. W kolejnych latach coraz niższy ranking zmuszał Meilera do rozpoczynania turniejów od eliminacji, a wreszcie do startów w imprezach niższej kategorii (np. w 1982 wygrał on challenger w Neu Ulm). W 1983 po raz ostatni zaliczył występ wielkoszlemowy, ale już w pierwszym meczu na kortach Rolanda Garrosa uległ rodakowi Maurerowi. W 1985 zagrał tylko w dwóch turniejach, a w 1986 zakończył karierę występem w challengerze w Neu Ulm[5].

Gra podwójna przyniosła Meilerowi więcej sukcesów. Wygrał siedemnaście turniejów, a w dalszych trzynastu dochodził do finałów. Partnerowali mu przede wszystkim Niemiec Jürgen Fassbender i Polak Wojciech Fibak, ale pojedyncze triumfy odnosił także z Pakistańczykiem Rahimem, Niemcem Eberhardem oraz słynnymi Południowoafrykańczykami McMillanem i Hewittem. Przy dwóch finałowych występach towarzyszyli mu reprezentanci Czechosłowacji Jan Pisecky i Milan Holecek. Z Fassbenderem, któremu partnerował już w 1967 w meczu Pucharu Króla przeciwko Brytyjczykom[6], był Meiler w półfinale Wimbledonu 1973 (porażka z Connorsem i Nastase), ćwierćfinale Wimbledonu 1974 i ćwierćfinale French Open 1977. Ćwierćfinał Wimbledonu zaliczył ponadto w 1976 w parze z Fibakiem (przegrali z późniejszymi triumfatorami Gottfriedem i Ramirezem), a z Nowozelandczykiem Fairlie był w ćwierćfinale grudniowej edycji Australian Open 1977. Największy sukces deblowy Meilera to wygrana z Fibakiem mistrzostw cyklu World Championship Tennis w Kansas City na przełomie kwietnia i maja 1976. W turnieju, uważanym za mistrzostwa świata[7] (odpowiednik późniejszego Masters), niemiecko-polska para pokonała kolejno Australijczyków Case'a i Mastersa, Amerykanina Gottfrieda i Meksykanina Ramireza, a w finale w pięciu setach Amerykanów Lutza i Smitha 6:3, 2:6, 3:6, 6:3, 6:4. W parze z Fibakiem Meiler wygrał ponadto w 1975 turnieje halowe w Paryżu (finał z Nastase i Okkerem) i Londynie (finał z Connorsem i Nastase), a w 1976 turnieje w Monte Carlo (przeciwko Borgowi i Vilasowi) i Düsseldorfie (w finale z Carmichaelem i Moore'em)[8].

W ciągu kilkunastu lat kariery Meiler miał okazję zmierzyć się na korcie z większością znakomitości tenisowych swojej epoki. W ramach rywalizacji w turniejach zawodowych z żadnym z ówczesnych triumfatorów Wielkiego Szlema w singlu nie osiągnął pozytywnego bilansu, a szczególnie dotkliwie wygląda jego rywalizacja z Connorsem: dziesięć porażek przy jednej wygranej. Niemiec przegrał swoje jedyne mecze z Björnem Borgiem i Johnem Newcombe'em, nie zdołał też pokonać m.in. Johna McEnroe (dwie porażki), Adriano Panatty (trzy porażki) czy Stana Smitha (trzy porażki, w tym jedna walkowerem). Remisowe bilanse zanotował w rywalizacji z Ilie Nastase (po dwie wygrane i przegrane), Manuelem Orantesem (chociaż jedyna wygrana przez wspomniany walkower w finale w Manili), Markiem Edmondsonem (jeden mecz wygrany, jeden przegrany). Z Roscoe Tannerem Meiler dwa razy wygrał, a przegrał trzykrotnie, z Guillermo Vilasem wygrał dwa razy i przegrał czterokrotnie, natomiast z Janem Kodesem również wygrał dwa razy, ale przegrał aż siedem razy. Nie miał okazji zagrać z Arthurem Ashe'em, Andresem Gimeno czy mistrzem kolejnej epoki – Ivanem Lendlem. Z Wojciechem Fibakiem zdołał wygrać Meiler raz – w Rzymie w 1975; był to ich pierwszy pojedynek, pozostałe cztery rozstrzygnął na swoją korzyść Polak[9].

W reprezentacji Niemiec Zachodnich w Pucharze Davisa debiutował Meiler w 1968[10]. W meczu przeciwko Szwajcarom wystąpił bez powodzenia w grze podwójnej, w parze z Jurgenem Fassbenderem. Porażką zakończył się również ostatni występ Meilera w zespole narodowym, kiedy w 1980 partnerował Rolfowi Gehringowi przeciwko Hiszpanom. Łączny bilans ma jednak Meiler pozytywny, w grze pojedynczej wygrał bowiem 10 spotkań przy 7 przegranych, a w deblu miał udział w 2 wygranych i 3 przegranych (poza wspomnianymi porażkami na początku i końcu reprezentacyjnej przygody przegrał w parze z Fassbenderem w 1977 z Polakami Fibakiem i Nowickim). Za najbardziej wartościowe jego wyniki singlowe w Pucharze Davisa uznać należy wygrane nad Hiszpanami Orantesem (co nie udało się Niemcowi na korcie zawodowym) i Higuerasem w 1974 oraz Brytyjczykiem Taylorem w 1973[6]. W 1977 w singlu uległ Meiler wysoko Fibakowi 0:6, 1:6, 1:6.

Najwyższe miejsca rankingowe, jakie w ciągu kariery osiągnął Meiler, to numer 20 w grze pojedynczej (23 sierpnia 1973) i numer 25 w grze podwójnej (23 sierpnia 1977), a zarobki zawodowe nieznacznie przekroczyły dwa tysiące dolarów[11]. Uwzględniać przy tym należy wysokość ówczesnych zarobków tenisistów zawodowych, a także odmienny sposób tworzenia rankingu ATP. Swój tenis opierał Meiler na dobrym serwisie i agresywnej grze wolejowej, ale przy niewątpliwym talencie wskazywano na jego nieprzewidywalność i chimeryczność[12], czy wręcz tendencję do wahania się na korcie[7]. Charakterystyczny dla tych cech pozostaje negatywny bilans spotkań finałowych Meilera w turniejach najwyższej rangi (cztery wygrane, czternaście przegranych). W grze podwójnej wiele pewności siebie dodała mu natomiast osobowość Fibaka, który w ich duecie był postacią wiodącą, pozwalającą partnerowi na rozwinięcie umiejętności. Współpraca ich nie przetrwała jednak próby czasu z uwagi na coraz lepsze wyniki singlowe Polaka, który koncentrował się bardziej na karierze w grze pojedynczej, a jednocześnie ranking Meilera nie pozwalał mu uczestniczyć w tych samych turniejach co Fibak[13].

Po zakończeniu kariery zawodniczej Meiler zajął się pracą trenerską. Prowadził m.in. przez długi czas (do 1997) niemiecką kadrę "B" u boku Chorwata Pilicia, opiekując się takimi graczami, jak Carl-Uwe Steeb, Michael Stich, Rainer Schüttler, Bernd Karbacher, David Prinosil, Jens Knippschild. Po zakończeniu współpracy z niemiecką federacją był prywatnym trenerem, prowadził m.in. popularne obozy tenisowe wspólnie z Evą Pfaff i Claudią Kohde-Kilsch[14]. Zmarł 17 kwietnia 2014 w wyniku komplikacji po upadku, jakiego doznał w listopadzie 2013 we własnym domu (pozostawał przez ostatnie pół roku życia w śpiączce)[15]. Pozostawił żonę Giselę i dwoje dzieci[16].

Osiągnięcia sportowe

  • wygrane turnieje[17]
    • gra pojedyncza: Buenos Aires 1972, Calgary 1974, Omaha 1974, Manila 1977
    • gra podwójna: Oslo 1974 (z Haroonem Rahimem), Tempe 1974, Calgary 1974, Little Rock 1974, Baltimore 1974, Omaha 1974, Birmingham 1975 (wszystkie z Jürgenem Fassbenderem), Paryż (hala) 1975, Londyn 1975, Düsseldorf 1976, Kansas City 1976 (World Doubles World Championship Tennis), Monte Carlo 1976 (wszystkie z Wojciechem Fibakiem), Norymberga 1976 (z Frew McMillanem), Gstaad 1977, Düsseldorf 1977 (oba z Jürgenem Fassbenderem), Hamburg 1977 (z Bobem Hewittem), Nancy 1979 (z Klausem Eberhardem)
  • finały turniejowe
    • gra pojedyncza: Berlin 1973, Hamburg 1973, Salisbury 1973, Oslo 1974, Waszyngton 1974, Jackson 1974, Little Rock 1974, Roanoke 1974, Gstaad 1975, Monachium 1975, Nassau 1975, Monachium 1976, Bruksela 1977, Florencja 1979
    • gra podwójna: Londyn (Queen's Club) 1972 (z Jürgenem Fassbenderem), Monachium 1975 (z Milanem Holeckiem), Hampton 1975 (z Janem Piseckym), Barcelona 1975, Nicea 1976, Barcelona 1976, Atlanta 1976 (wszystkie z Wojciechem Fibakiem)[18]

Przypisy

  1. profil na stronie ATP Tour; Dutkowski (150 rakiet, Warszawa 1984, s. 167) i Hedges (The Concise Dictionary of Tennis, Nowy Jork 1978, s. 162) podają jako miejsce urodzenia Meilera Monachium.
  2. a b Dutkowski, 150 rakiet, op. cit., s. 167.
  3. Früherer deutscher Davis-Cup-Spieler Meiler gestorben, "Zeit online".
  4. Clerici, 500 Jahre Tennis, Berlin 1979, s. 212.
  5. profil na stronie ATP Tour, zakładka aktywność, gra pojedyncza.
  6. a b Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, op. cit., s. 162.
  7. a b Clerici, 500 Jahre Tennis, op. cit., s. 212.
  8. profil na stronie ATP Tour, zakładka aktywność, gra podwójna.
  9. statystyki "head to head" na stronie ATP Tour.
  10. występy Karla Meilera w Pucharze Davisa.
  11. profil na stronie ATP Tour.
  12. Dutkowski, 150 rakiet, op. cit., s. 166; Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, op. cit., s. 162.
  13. Dutkowski, 150 rakiet, op. cit., s. 166–167.
  14. Chlosta, DTB trauert um früheren Davis Cup Spieler Karl Meiler, strona internetowa Deutsche Tennis Bund.
  15. Früherer deutscher Davis-Cup-Spieler Meiler gestorben, op. cit.
  16. Chlosta, DTB trauert, op. cit.
  17. profil na stronie ATP Tour, zakładka tytuły i finały.
  18. Hedges (The Concise Dictionary of Tennis, op. cit., s. 162) podaje ponadto finał międzynarodowych mistrzostw Afryki Południowej 1975 w grze podwójnej w parze z Charlie Pasarellem, czego nie uwzględniają statystyki na stronie internetowej ATP Tour.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Tennis pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.