Karolina Pawłowa

Wasilij Binemann: Portret Karoliny Pawłowej

Karolina Pawłowa z domu Jaenisch (ros. Кароли́на Ка́рловна Па́влова; ur. 22 lipca 1807 w Jarosławiu[1], zm. 14 grudnia 1893 w Dreźnie) – rosyjska poetka, tłumaczka i malarka.

Życiorys

Była córką niemieckiego profesora chemii i fizyki. Odznaczała się zdolnościami artystycznymi i literackimi. Uczyła się języka polskiego u Adama Mickiewicza, który poznał ją w Moskwie w 1827 i miał być zachwycony jej talentem[1]. Para wkrótce się zaręczyła, jednak z czasem uczucia Mickiewicza się ochłodziły. Znajomość przerwał wyjazd poety z Rosji w 1829, a zaręczyny jego list z tego samego roku, oferujący "dozgonną przyjaźń" zamiast małżeństwa[2]. Jaenisch zachowała o poecie, którego nadal kochała, wspomnienia do końca swego życia, tłumaczyła jego utwory na niemiecki i francuski, ostatnią jej drukowaną pracą literacką był przekład „Trzech Budrysów”. Przetłumaczyła m.in. „Konrada Wallenroda”[2]. W 1838 wyszła za mąż za powieściopisarza Mikołaja Pawłowa, który poślubił ją dla pieniędzy. Para prowadziła salon literacki w Moskwie[3]. Pawłow przegrał pieniądze żony w hazardzie i porzucił ją na rzecz jej młodszej kuzynki[1]. Małżeństwo ostatecznie rozpadło się w 1853[3]. Pawłowa przeniosła się do Sankt Petersburga, a następnie do Dorpat, gdzie poznała "najgłębszą miłość swojego życia", Borysa Utina[1]. W 1858 przeprowadziła się do Drezna, gdzie poznała Aleksieja Tołstoja. Pawłowa tłumaczyła jego dzieła na niemiecki, a on w zamian zapewnił jej pensję od rosyjskiego rządu[1]. Pawłowa zmarła samotna i zapomniana w Dreźnie w 1893[1].

Twórczość

Jej oryginalne utwory pisane były w duchu salonowej poezji romantycznej: poemat „Razgawor w Trianonie” (1848, opublikowany w 1861) oraz „Razgawor w Kriemle” (1854). Pierwszy zbiór poezji wydała w 1841, wydanie zbiorowe 1863. Pawłowa tworzyła w czasach, kiedy literatura rosyjska była zdominowana przez mężczyzn. Poezja Pawłowej była otwarcie krytykowana przez innych artystów[4], a ogrom krytyki w Rosji zmusił ją do wyprowadzki z kraju[1]. Po 1900 jej dzieła zostały odkryte na nowo i docenione przez symbolistów, takich jak Walerij Briusow i Andriej Bieły[3].

Napisała też powieść „Двойная жизнь” (Podwójne życie – 1848). Jest to dziesięć rozdziałów przeplatanej prozy i poezji, ilustrujących życie arystokratki, która wiedzie szacowne życie, jednocześnie skrycie marząc o karierze poetki[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Heldt, Barbara. "Karolina Pavlova: The woman Poet and the Double Life."A Double Life. Oakland: Barbary Coast Books, 1978, fragment
  2. ↑ a b Munir Sendich, KAROLINA JAENISCH (PAVLOVA) AND ADAM MICKIEWICZ, „The Polish Review”, 14 (3), 1969, s. 68–78, ISSN 0032-2970, JSTOR: 25776856 [dostęp 2021-08-30] (ang.).
  3. ↑ a b c Terras, Victor, ed. 1985. Handbook of Russian Literature. New Haven: Yale University Press.
  4. ↑ Peace, Richard. The nineteenth century: the natural school and its aftermath, 1840 55. The Cambridge History of Russian Literature, ed. Charles A. Moser.New York: Cambridge University Press, 1992.p.235

Media użyte na tej stronie

Karolina Pavlova 2.jpg
Portrait of Russian writer Caroline Pavlova by Vasili Fyodorovich Binemann (1795-1842).