Kasjodor

Święty
Kasjodor

Flavius Magnus Aurelius Cassiodorus Senator

wyznawca
Drzeworyt przedstawiający wizerunek Kasjodora umieszczony w Liber chronicarum.
Data urodzenia	ok. 484
Data śmierci	583
Czczony przez	Kościół katolicki
Wspomnienie	17 marca i 25 września

Kasjodor (Flavius Magnus Aurelius Cassiodorus), (ur. ok. 485, zm. 583) – uczony, patrycjusz, kanclerz na dworze królów ostrogockich, założyciel rzymskiej biblioteki, rzymski polityk, historyk i filozof.

Działalność polityczna

Urodził się w Scyllacium w Kalabrii. Od 506 pełnił różne funkcje w administracji króla Ostrogotów Teodoryka Wielkiego i jego następców, od kwestora kancelarii, po prefekta pretorianów – najwyższy urząd w państwie gockim. Na początku lat dwudziestych przyczynił się do wykrycia i zlikwidowania spisku mającego na celu podporządkowanie Italii Cesarstwu Bizantyjskiemu, dużą rolę w tym spisku odgrywał inny pisarz i filozof Boecjusz, który w wyniku działań Kasjodora został skazany na śmierć. Kasjodor przez cały okres działalności politycznej walczył z próbami odbudowy Cesarstwa rzymskiego (najpierw są to spiski i próby dyplomatycznego narzucenia zwierzchnictwa bizantyjskiego, a następnie inwazja militarna), jednocześnie dbając o zachowanie łaciny jako języka urzędowego i kultury rzymskiej. W latach 535–538 stawał na czele kolejnych armii gockich walczących z wodzem bizantyjskim Belizariuszem, nie widząc jednak nadziei na militarne zwycięstwo wycofał się z życia politycznego.

Klasztor w Vivarium

W 538 Kasjodor zakłada według reguły Benedykta z Nursji klasztor w Vivarium, finansując go ze swego rodowego majątku, gdzie mnisi poświęcają się pracy fizycznej i intelektualnej. Kasjodor zbiera tam i kultywuje intelektualne pozostałości po rzymskiej cywilizacji, m.in. przepisując liczne starożytne rękopisy^[1].

Pisarstwo

Fragment Historia tripartita Kasjodora w minuskule 49.

W swoim pisarstwie Kasjodor dba głównie o przekazanie dziedzictwa wiedzy starożytnej, np. dzięki niemu myśl średniowieczna przyswoiła sobie pojęcie siedmiu sztuk wyzwolonych. Napisał szereg dzieł z zakresu historii i teologii, które cieszyły się w średniowieczu wielką popularnością (wyd. zbioru Migne'go „Patrologiae cursus” t. 69—70). Pod koniec życia stworzył znakomite dzieło „De artibus ac disciplinis liberalium litterarum”, którego część traktująca o muzyce była w średniowieczu, obok traktatu Boecjusza, najważniejszym źródłem poznania muzyki starożytnej. Napisał m.in. „Dzieje Gotów”, „Historię Kościoła złożoną z trzech części”, „Wskazania”, w których jedna księga poświęcona jest sztukom wyzwolonym^[2]. Na tej podstawie w wiekach średnich utworzył się system szkolnictwa, który po wielu zmianach jest stosowany do dziś, jako system szkoły klasycznej.

Dokonał pierwszej próby naprawy tekstu Wulgaty, tę formę tekstu reprezentuje Kodeks Amiatyński^[3].

Kult

Określany przez Bedę Czcigodnego mianem łac. doctor Ecclesiae, a Alkuina łac. beatus trafił do martyrologiów i czczono go jako świętego wyznawcę, wymieniano w Litaniach do Wszystkich Świętych i wspominano 17 marca i 25 września^[4].

Zobacz też

• Wstawiennictwo świętych

Przypisy