Kazimierz Bernaczyk-Słoński

Kazimierz Alojzy Bernaczyk

Kazimierz Ryszard Bernaczyk-Słoński
Kazimierz Mirek
Ryszard Słoński

Lido, Rango, Rysiek

Kazimierz Bernaczyk-Słoński (zdjęcie ze zbiorów NAC)
podporucznik
Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1922 Poznań
Data śmierci	25 stycznia 2011
Przebieg służby
Lata służby	1940–1945
Siły zbrojne	Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, Armia Krajowa
Jednostki	10 Brygada Kawalerii Pancernej (PSZ), 1 Brygada Strzelców (PSZ), Okręg Łódź AK, Okręg Lwów AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób Kazimierza Bernaczyka-Słońskiego na cmentarzu Powązkowskim

Kazimierz Alojzy Bernaczyk, po wojnie używał nazwiska Kazimierz Ryszard Bernaczyk-Słoński pseud.: „Lido”, „Rango”, „Rysiek”, przybrane nazwiska: Kazimierz Mirek, Ryszard Słoński (ur. 18 lutego 1922 w Poznaniu, zm. 25 stycznia 2011) – cichociemny, podporucznik Kedywu Okręgu Lwowskiego Armii Krajowej.

Życiorys

Od 1928 roku uczył się w szkole powszechnej im. Antoniego Małeckiego w Poznaniu, a od 1935 roku – w Gimnazjum oo. Redemptorystów w Toruniu. W 1939 roku zdał do liceum w Tucholi.

II wojna światowa

W czasie kampanii wrześniowej w 1939 roku nie został zmobilizowany. We wrześniu przedostał się do Rumunii, skąd przebył szlak przez Jugosławię, Grecję aż do Marsylii, gdzie dotarł w lutym 1940 roku. 1 marca 1940 roku wstąpił do Armii Polskiej we Francji, w której walczył w 24 pułku ułanów 10 Brygady Kawalerii Pancernej. W lipcu 1940 roku dostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do tego samego pułku i skończył Szkołę Podchorążych. Przeszkolony w dywersji oraz broni pancernej, 15 grudnia 1943 roku został zaprzysiężony w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza, przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech i przydzielony do Kedywu Okręgu Łódzkiego Armii Krajowej.

Jako podporucznik cichociemny „Rondo” został w nocy z 10 na 11 maja 1944 roku zrzucony do Polski (operacja lotnicza „Weller 27”). Na początku trafił do oddziału partyzanckiego „Burza” operującego w Okręgu AK Łódź. 19 lipca 1944 roku został przydzielony do Kedywu Okręgu Lwów. Nie zgłosił się na odprawę, organizowaną przez władze radzieckie, dzięki czemu uniknął aresztowania. W trakcie ewakuacji ze Lwowa na zachód uległ wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego został umieszczony w szpitalu w Nisku, gdzie przebywał od lipca do grudnia 1944 roku, a następnie w szpitalu w Rudniku nad Sanem, do maja 1945 roku.

Po II wojnie światowej

Po wojnie pozostał w Polsce, uniknął aresztowania. W latach 1945–1948 studiował w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Po zdaniu egzaminu magisterskiego (temat pracy magisterskiej: Polski przemysł zapałczany. Zarys historyczny i całkowita mechanizacja produkcji w Polsce Ludowej) otrzymał w czerwcu 1950 roku tytuł magistra nauk ekonomicznych w zakresie technologii. Ujawnił się 22 kwietnia 1947 roku w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie. Od tego momentu używał nazwiska Kazimierz Bernaczyk-Słoński. Od 1 lipca 1947 do maja 1949 roku pracował w Domu Handlowym „Transactor”, następnie do maja 1951 r. w Centrali Handlu Zagranicznego „Dalspo”, gdzie był kierownikiem sekcji eksportu artykułów monopolowych w Warszawie. Później pracował w pracowni ekonometrycznej Biura Projektów i Studiów „Metroprojekt”, a od grudnia 1953 roku – w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego na stanowisku kierownika pracowni studiów bilansów wodnych. W 1957 r. rozpoczął pracę w Spółdzielni „Spójna” na stanowisku kierownika działu produkcji reklam neonowych, a od 1962 roku pracował w Centrali Handlu Zagranicznego „Terexport”, będąc zastępcą kierownika działu eksportu. Pracował tam do przejścia na emeryturę.

Wspomnienia Kazimierza Bernaczyka-Słońskiego zostały uwiecznione w filmie dokumentalnym „My Cichociemni. Głosy żyjących” (2008).

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13394
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2006)^[1].

Życie rodzinne

Był synem Wawrzyńca (ślusarza w PKP) i Eleonory z domu Agacińskiej. W 1950 roku ożenił się z Danutą Mischal (1929–2005), z którą miał 2 synów: Bogdana (ur. w 1952, filologa) i Stefana (1958–2011, inżyniera).

Po śmierci został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera H-2-24/25)^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 19–21. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 292. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 221.
• Bernaczyk Kazimierz Alojzy. [dostęp 2013-06-08].

Linki zewnętrzne

• Biogram. elitadywersji.org