Kazimierz Bilski

Kazimierz Bilski

Rum

major dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1913 Kamienna, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	9 stycznia 1979 Londyn, Wielka Brytania
Przebieg służby
Lata służby	1932–1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	Batalion Rum
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Kazimierz Bilski (ur. 10 grudnia 1913 w Kamiennej, zm. 9 stycznia 1979 w Londynie^[1]) – major Polskich Sił Zbrojnych, cichociemny, uczestnik powstania warszawskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w Kamiennej (obecnie część miasta Skarżysko-Kamienna), jego ojciec pracował na kolei. W 1923 rozpoczął naukę w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym, a następnie po ukończenie czterech klas naukę kontynuował w Korpusie Kadetów Nr 1 we Lwowie.

W 1932, po zdaniu matury, wstąpił do Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie, którą ukończył trzy lata później. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 15 października 1934 i 4. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[2]. Został wcielony do 4 batalionu saperów w Przemyślu, który w styczniu 1939 został przeformowany w 4 pułk saperów. Na stopień porucznika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 5. lokatą w korpusie oficerów saperów^[3][4]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę 4 psap na stanowisku dowódcy 1. kompanii I batalionu^[5].

W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą 1 zmotoryzowanej kompanii zaporowej 90 batalionu saperów. Przeszedł cały szlak bojowy 10 Brygady Kawalerii i 18 września 1939 wraz z całą brygadą przeszedł na Węgry. Następnie przez Jugosławię i Włochy dotarł 7 października 1939 do Francji. Tam został dowódcą kompanii w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów Saperów w Thouars. Już 14 lutego 1940 zgłosił się jako kandydat do przerzutu do Polski.

W czerwcu 1940 po ewakuacji do Wielkiej Brytanii został dowódcą kompanii saperów w 1 Brygadzie Strzelców. Następnie przeszedł przeszkolenie dywersyjne w ramach szkolenia cichociemnych. Na przełomie 1942/1943 ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej, a po jej ukończeniu pracował w Oddziale VI Specjalnym Sztabu Naczelnego Wodza. 8 marca 1943 został zaprzysiężony na rotę AK, jako kandydat na lot do Polski. W nocy z 25 na 26 lipca 1944 w ramach operacji lotniczej „Wildhorn III” („Most 3”) został przerzucony do Polski jako emisariusz Oddziału VI w sprawach łączności z Krajem. Awansował na stopień kapitana.

Po wybuchu powstania warszawskiego pozostawał w dyspozycji Komendy Obwodu Śródmieście AK, a następnie jako oficer do zadań specjalnych komendanta 4 Rejonu. 12 sierpnia 1944 został dowódcą batalionu „Rum”, który zorganizował i którym dowodził. Podczas próby przebicia do Śródmieścia, podjętej przez obrońców Starówki nocą z 30 na 31 sierpnia, dowodził lewym skrzydłem wspomagającego natarcia od strony Śródmieścia. Zdobył wówczas m.in. koszary policji przy ul. Ciepłej. 20 września, po wejściu batalionu w skład 15 pułku piechoty „Wilków” AK, pozostawał w dyspozycji dowódcy pułku. Po kapitulacji powstania trafił do niewoli niemieckiej. Początkowo przebywał w Stalagu VIIIB Lamsdorf, a następnie w Oflagu VIIA Murnau. 6 czerwca 1945, po uwolnieniu z niewoli, wrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie nadal służył w wojsku. W 1947 został zdemobilizowany w stopniu majora^[6].

Pozostał na emigracji, początkowo pracował jako inżynier w Emiratach Arabskich a następnie w Londynie. Zmarł 9 stycznia 1979 w Londynie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 34–35. ISBN 83-211-0758-3.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2010, s. 364-365 i inne. ISBN 978-83-245-8766-7.