Kazimierz Czarnecki (podpułkownik)

Kazimierz Czarnecki
	podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1894 ; Olesko, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Katyń, RFSRR, ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie; Korpus Ochrony Pogranicza
Jednostki	2 Pułk Piechoty; 4 Pułk Piechoty; 86 Pułk Piechoty; 40 Pułk Piechoty Dzieci Lwowskich; Batalion Szkolny Podchorążych Rezerwy Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu; zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; II wojna światowa (kampania wrześniowa)
	Odznaczenia

Kazimierz Zygmunt Czarnecki (ur. 17 grudnia 1894 w Olesku, zm. 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Michała i Anieli z Zawadzkich. Działacz niepodległościowy, w czasie I wojny światowej walczył w 2 pułku piechoty. W 1918 roku rozpoczął służbę w 4 pułku piechoty, a w 1920 roku – w Mińskim pułku strzelców. W tym czasie uczestniczył w akcji wileńskiej gen. Lucjana Żeligowskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. 12 kwietnia 1927 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W maju 1927 został wyznaczony w 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy I batalionu^[1]^[2]. 14 grudnia 1931 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. W marcu 1932 został przeniesiony z 39 Pułk Piechoty w Jarosławiu do Korpusu Ochrony Pogranicza^[4]^[5]. 21 marca 1935 został przeniesiony z KOP i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 40 pułku piechoty Dzieci Lwowskich we Lwowie^[6]. W latach 1935–1937 dowódca batalionu szkolnego Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Po jego likwidacji trafił do 7 pułku piechoty Legionów. W 1939 roku był komendantem Kadry Zapasowej Piechoty „Włodzimierz” w Równem.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą Ośrodka Zapasowego 13 Dywizji Piechoty. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

W dniu 5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[7]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Niepodległości (17 marca 1938)^[8]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[9]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[10]
Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[11]

Zobacz też

Przypisy

↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 144.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 100, 180.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 397.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 253.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 25, 905.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 35.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94) „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Jan Łukasiak: Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty. Pruszków: Ajaks, 1999. ISBN 83-88773-68-2.
Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 90. [dostęp 2015-01-13].

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_15_z_23_maja_1927_roku,_s._144-1] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 144.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928100,_180-2] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 100, 180.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_15_grudnia_1931_roku,_s._397-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 397.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_6_z_23_marca_1932_roku,_s._253-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 253.

[CITEREFRocznik_Oficerski193225,_905-5] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 25, 905.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_5_z_21_marca_1935_roku,_s._35-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 35.

[7] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[8] M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94) „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[9] M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

[10] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[11] Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne