Kazimierz Kirejczyk

Kazimierz Kirejczyk

Data i miejsce urodzenia	16 lipca 1910 Rudawka
Data śmierci	23 marca 1986
docent nauk humanistycznych
Specjalność: pedagogika i szkolnictwo specjalne
Alma Mater	Wolna Wszechnica Polska
Doktorat	1964
Habilitacja	1971 Uniwersytet Jagielloński
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie
Odznaczenia

Kazimierz Kirejczyk (ur. 16 lipca 1910 w Rudawce, zm. 23 marca 1986) – polski pedagog specjalny, doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki specjalnej.

Życiorys

W 1929 ukończył Seminarium Nauczycielskie, a już w 1931 został dyrektorem szkoły, co było ówcześnie rzadkością. W 1935 skończył Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej, a w 1936 został magistrem filozofii na Wydziale Pedagogicznym Wolnej Wszechnicy Polskiej. Doktoryzował się na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1964, a habilitował w 1971 na Uniwersytecie Jagiellońskim z zakresu pedagogiki specjalnej. Pracował jako docent i nigdy nie uzyskał tytułu profesora, prawdopodobnie z przyczyn politycznych^[1].

Do głównych nurtów jego kariery należały:

• praca w szkole podstawowej z dzieckiem w normie intelektualnej i poza nią,
• praca w Ministerstwie Oświaty, gdzie początkowo był wizytatorem, a następnie Naczelnikiem Wydziału Szkolnictwa Specjalnego,
• praca w Instytucie Pedagogiki Specjalnej (potem Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej),
• praca w Instytucie Matki i Dziecka, gdzie był kierownikiem Zakładu Pedagogiki Leczniczej^[1].

Był autorem 112 publikacji, w tym 94 prac i artykułów samodzielnych. Wydał m.in. kompendium wiedzy medycznej, psychologicznej i pedagogicznej – Upośledzenie umysłowe – Pedagogika (1981), które przez długi czas nie straciło aktualności merytorycznej. Publikował swoje prace m.in. w Szkole Specjalnej, Ruchu Pedagogicznym, Kwartalniku Pedagogicznym, Nowej Szkole, Biuletynie Kuratoriów Oświaty i innych^[1].

W 1995 Marianna Marek–Ruka wydała publikację zatytułowaną Kazimierz Kirejczyk: życie i działalność (Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej)^[2].

Odznaczenia ^[3]

• Złota Odznaka ZNP (1959)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1966)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973)
• Zasłużony Nauczyciel PRL (1975)

Zainteresowania

Do jego głównych zainteresowań badawczych należało kształcenie dzieci niepełnosprawnych oraz przygotowanie kadr nauczycielskich do pracy z tą grupą uczniów. Kładł nacisk na interdyscyplinarność pedagogów specjalnych, którzy winni, oprócz wiedzy pedagogicznej, dysponować wiedzą z zakresu takich dziedzin jak: psychologia, socjologia, medycyna, terapia, logopedia i rehabilitacja. Interesował się też surdopedagogiką, pedagogiką leczniczą, metodyką kształcenia osób z niepełnosprawnością intelektualną i oligofrenopedagogiką. Był orędownikiem uzyskania przez Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej statusu szkoły wyższej, do czego ostatecznie doszło. Organizował konferencje, zjazdy i seminaria, m.in. jako prezes Sekcji Szkolnictwa Specjalnego Zarządu Głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego^[1].

Przypisy