Kazimierz Ziembiński (1887–1963)

Kazimierz Ziembiński

major pilot
Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1887 Kraków
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1963 Buenos Aires
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Carskie Siły Powietrzne Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	1. awiacyjna rota Polski Oddział Awiacyjny II bojowej eskadry lotniczej 2. wielkopolska eskadra lotnicza 111. eskadra myśliwska dywizjon 300
Stanowiska	oficer taktyczny eskadry, inspektor
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Kazimierz Ziembiński^[a] (ur. 2 grudnia 1887 w Krakowie, zm. 17 stycznia 1963 w Buenos Aires) – major inżynier pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Stanisława i Augusty. W 1914 roku ochotniczo zgłosił się do służby w lotnictwie armii carskiej, został skierowany na przeszkolenie w szkołach lotniczych w Petersburgu, Moskwie i w Sewastopolu. Następnie służył w 1. awiacyjnej rocie, w styczniu 1918 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. Otrzymał przydział do I polskiego oddziału awizacyjnym tego Korpusu^[2].

Wstąpił do lotnictwa odrodzonego Wojska Polskiego, w grudniu 1918 roku został przydzielony do II bojowej eskadry lotniczej. W marcu otrzymał kolejny przydział do 3. wielkopolskiej eskadry lotniczej, z którą wyruszył w listopadzie 1919 roku do walki na froncie litewsko-białoruskim^[2]. Wyróżnił się podczas działań bojowych eskadry w okolicy twierdzy w Bobrujsku. Loty rozpoznawcze, w których brał udział, przyczyniły się do jej zdobycia 29 sierpnia^[3].

W lutym 1920 roku objął funkcję kierownika oddziału „aerofoto” oraz oficera taktycznego eskadry, w dalszym ciągu wykonując loty bojowe^[2]. 14 kwietnia, w załodze z kpr. Michałem Dzierzgowskim, stoczył walkę powietrzną z asem sowieckiego lotnictwa Aleksiejem Szyrinkinem. Ze starcia polska załoga wyszła zwycięsko, zmuszająca radziecki myśliwiec do wycofania się z walki^[4]. 18 kwietnia brał udział, wspólnie z trzema innymi załogami, w ataku na nieprzyjacielski pociąg pancerny na stacji Krupki, w wyniku którego pociąg został uszkodzony^[5].

W sierpniu 1920 r. został przeniesiony do 13. eskadry myśliwskiej, w ramach której wykonywał loty bojowe. W listopadzie jego jednostka została przeniesiona do Bydgoszczy. Na przełomie kwietnia i maja 1923 roku przeszedł kurs pilotażu w Wyższej Szkole Lotniczej w Grudziądzu, a w maju 1923 roku otrzymał przydział do 3. pułku Lotniczego. W sierpniu otrzymał awans na stanowisko dowódcy 111. eskadry myśliwskiej. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa^[6]. W listopadzie tego roku został przeniesiony z Departamentu Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych do Komisji Nadzoru Technicznego Lotnictwa w Warszawie^[7][8]. W kwietniu 1929 został przeniesiony do Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Aeronautyki na stanowisko kierownika wydziału lotnisk, ale w lipcu tego roku został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji kierownika Wojsk. Zakł. Zaop. Aer.^[9][10] W sierpniu 1929 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie na stanowisko kwatermistrza^[11]. Z dniem 7 stycznia 1930 został przydzielony na trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych lotnictwa przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie^[12]. Z dniem 31 października 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[13].

Pod koniec 1936 wyjechał do Hiszpanii, gdzie pośredniczył w sprzedawaniu polskiej broni wojskom gen. Francisco Franco. Oficjalnym powodem wyjazdu była techniczna obsługa zakupionych PWS-10, nieoficjalnienie Ziembiński miał się zająć pozyskaniem sprzętu lotniczego produkcji ZSRS. Ostatecznie misja zakończyła się niepowodzeniem, strona frankistowska przekazała zdobyczny sprzęt przedstawicielom Niemiec i Włoch^[14].

Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Wielkiej Brytanii i wstąpił do RAF. Otrzymał numer służbowy P-1077^[15], służył w 300. dywizjonie bombowym^[16].

Po zakończeniu II wojny światowej nie zdecydował się na powrót do Polski, pozostał na emigracji. Zmarł 17 stycznia 1963 roku w Buenos Aires i został tam pochowany^[17], jego symboliczny grób znajduje się również na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 26, rząd 1, miejsce 17, 18)^[16].

Grób Nałęcz-Korzeniowskich i Ziembińskich na cmentarzu Powązkowskim

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3237^[17]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[8]
• Medal Lotniczy – czterokrotnie^[15]
• Polowa Odznaka Pilota nr 27 60 – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[18]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.