Kijowiec (województwo wielkopolskie)

Artykuł

52.4272000°N 18.3128900°E

- błąd

0 m

WD

52°27'N, 18°16'E

- błąd

20282 m

Odległość

767 m

Kijowiec
wieś
Ilustracja
(c) Kazimierz Mendlik, CC BY-SA 3.0

Kościół św. Jana Chrzciciela w Kijowcu
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

koniński

Gmina

Ślesin

Liczba ludności (2011)

569[1]

Strefa numeracyjna

63[2]

Kod pocztowy

62-561[3]

Tablice rejestracyjne

PKN[4]

SIMC

0296911[5]

Położenie na mapie gminy Ślesin
Mapa konturowa gminy Ślesin, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Kijowiec”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kijowiec”
Położenie na mapie powiatu konińskiego
Mapa konturowa powiatu konińskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Kijowiec”
Ziemia52°25′37,9200″N 18°18′46,4040″E/52,427200 18,312890

Kijowiecwieś sołecka w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie konińskim, w gminie Ślesin[1][6].

Geografia

Położenie

Kijowiec jest zlokalizowany w północnej części gminy Ślesin[1]. Zgodnie z ewidencją gruntów i budynków obręb ewidencyjny Kijowca graniczy z obrębami: Czartówek na północnym zachodzie, Celinowo na północnym wschodzie i wschodzie, Kijowskie Nowiny na południowym wschodzie, Szyszyn na południu oraz Marianowo i Kobylanki na zachodzie[7][a].

W podziale kraju na regiony fizycznogeograficzne miejscowość jest położona na obszarze mezoregionu Pojezierze Żnińsko-Mogileńskie[8], będącego częścią makroregionu Pojezierze Wielkopolskie[9]. Mezoregion ten wyodrębnili Solon i inni w 2018[9], wcześniej zaś – zgodnie z regionalizacją Kondrackiego – był częścią Pojezierza Gnieźnieskiego, sklasyfikowanego jako wysoczyzna młodoglacjalna, przeważnie z jeziorami[10][11].

Leży przy drodze krajowej nr 25[12].

Integralne części wsi Kijowiec

Integralne części wsi Kijowiec[6]
SIMCNazwaRodzaj
0296928Kijowiec-Szyszynekczęść wsi
0296934Ścianyczęść wsi

Struktura użytkowania gruntów

Kijowiec jest wsią o przewadze gruntów ornych. Struktura użytkowania gruntów w obrębie ewidencyjnym tejże jednostki osadniczej (według Planu Odnowy Miejscowości Kijowiec na lata 2012–2019) przedstawia się następująco[1]:

Sposób użytkowaniaPowierzchnia [ha]Udział % w ogólnej powierzchni obrębu
Tereny zabudowy mieszkaniowej10,49402,6
Tereny zabudowy inne0,61990,2
Pastwiska trwałe2,88660,7
Grunty orne357,270589,5
Sady6,01831,5
Nieużytki8,35012,1
Drogi7,87572,0
Rowy0,83000,2
Użytek ekologiczny4,36001,1
Tereny różne0,50000,1
Razem399,2051100

Historia

W okresie dwudziestolecia międzywojennego gromada Kijowiec (jako jednostka pomocnicza) wchodziła w skład gminy Skulska Wieś w granicach powołanego w 1919 powiatu słupeckiego w województwie łódzkim[13]. Wraz ze zniesieniem powiatu słupeckiego 1 kwietnia 1932 gmina znalazła się w granicach powiatu konińskiego w tymże województwie[14]. 1 kwietnia 1938 cały powiat koniński (tj. wraz z gminą Skulska Wieś) przeniesiono z województwa łódzkiego do województwa poznańskiego[15].

Po zakończeniu II wojny światowej wieś zachowała przynależność administracyjną sprzed 1939. W 1954 w wyniku reformy administracyjnej, wprowadzającej gromady w miejsce gmin, utworzono gromadę Kijowiec z siedzibą gromadzkiej rady narodowej w Kijowcu. W granicach tejże jednostki znalazły się tereny dotychczasowych gromad: Celinowo, Gawrony, Kijowiec, Kijowskie Nowiny i Kobylanki ze zniesionej gminy Skulska Wieś[16].

Gromadę Kijowiec zniesiono 1 stycznia 1960, a jej obszar włączono do gromady Ślesin[17]. 1 stycznia 1973 w powiecie konińskim utworzono gminę Ślesin[18]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego[19][20].

W 1935 z inicjatywy hrabiego Mittelstaedta we wsi utworzono Ochotniczą Straż Pożarną. We wczesnych latach powojennych mieszkańcy podjęli się budowy remizy strażackiej, jednak jej wznoszenie przerwano. Nowy obiekt powstał w latach 90. XX wieku. W 1993 oddano do użytkowania budynek świetlicy wiejskiej[1].

Zabytki

Do gminnej ewidencji zabytków z terenu wsi wpisane są dwór gliniono-murowany z drugiej połowy XIX wieku, przebudowany następnie około 1940 – według stanu na 2012 w ruinie, gliniano-murowany dom nr 22 z 1923, gliniano-murowany dom nr 42 z 1937, a także archeologiczne stanowisko kultury neolitycznej[12].

Grobowce kultury pucharów lejkowatych

W Kijowcu odkryto bezkomorowy grobowiec typu kujawskiego kultury pucharów lejkowatych, wchodzący w skład tzw. „kleczewskiej enklawy grobowców kujawskich”. Na powierzchni kijowskiego grobowca znaleziono fragment flaszy z kryzą, co pozwala domniemywać, że powstał on w fazie wióreckiej kultury pucharów lejkowatych. Nie można zaś mówić o pewności, gdyż brak dowodów na to, że naczynie rzeczywiście jest związane z obiektem. Oprócz części flaszy zinwentaryzowano dwadzieścia kawałków innej ceramiki, a także jeden odłupek krzemienny. Grobowiec jest mocno zniwelowany. Jeszcze badania z początku trzeciego tysiąclecia wskazywały, że nasyp – jak i rzędy podkładek – są słabo zarysowane w terenie, według inwentaryzacji z 2016 elementów tych nie udało już się wyodrębnić. Cmentarzysko zostało usytuowane na wyróżniającym się z otoczenia wzniesieniu o północnej ekspozycji. Znajduje się w obszarze Archeologicznego Zdjęcia Polski 52-41/71[21][22].

Demografia

W 1998 we wsi mieszkało 429 osób (według stanu faktycznego zamieszkiwania), z czego 227 stanowili mężczyźni (52,91%), 202 kobiety (47,09%). W podziale struktury wiekowej na dziesięciolecia najliczniej reprezentowany był przedział wiekowy 0–9 – 100 osób. Najmniej – 30 osób – liczył przedział wiekowy 50–59, przy czym osoby powyżej 60 lat ujęto w jeden przedział liczący 60 osób. Było 111 gospodarstw domowych, z czego 8 stanowiły gospodarstwa jednoosobowe, 21 – dwuosobowe, 48 – trzy- lub czteroosobowe i 34 co najmniej pięcioosobowe. 26 gospodarstw funkcjonowało jako wieloosobowe co najmniej dwurodzinne. Wykształcenie wyższe zdobyło troje mieszkańców wsi, średnie – 36[23].

W 2009 wieś liczyła 610 mieszkańców – 323 mężczyzn (52,95%) oraz 287 kobiet (47,05%). W wieku przedprodukcyjnym było 21,6% osób, w wieku produkcyjnym – 63,1%, w wieku poprodukcyjnym – 15,2%[23]. Na 31 grudnia 2011 zamieszkiwało ją 569 osób – 299 mężczyzn (52,55%) oraz 270 kobiet (47,45%). Udział mieszkańców do 18 roku życia wynosił 21%, powyżej 65 – 13%[1].

Infrastruktura

Przez wieś przebiega droga krajowa nr 25[12], a także cztery drogi gminne: 444060P (granica z gminą Skulsk w Wandowie – Kijowiec – Kijowskie Nowiny – droga powiatowa nr 3188P), 451012P (Kijowiec – granica z gminą Skulsk w Nowej Rudzie), 458006P (droga powiatowa nr 3186P – Marianowo – Kijowiec – Szyszyn – droga gminna nr 458009P), 458007P (droga gminna nr 451012P – Kijowiec – droga gminna nr 458006P)[24].

W miejscowości funkcjonuje jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej[12]. Od pierwszej połowy lat 90. XX wieku działa świetlica wiejska. Do dyspozycji mieszkańców jest również boisko sportowe[1].

Oświata

Zgodnie z Uchwałą nr 263/XXVIII/17 Rady Miejskiej Gminy Ślesin z dnia 30 marca 2017 r. w sprawie dostosowania sieci szkół podstawowych i gimnazjów do nowego ustroju szkolnego Kijowiec, co się tyczy edukacji na poziomie podstawowym, znajduje się w granicach obwodu Szkoły Podstawowej im. Adama Mickiewicza w Szyszyńskich Holendrach[25]. Do 31 sierpnia 2019 edukacja na poziomie gimnazjalnym, w granicach przypisanego do wsi obwodu, odbywała się w Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Ślesinie[25].

Uwagi

  1. na podstawie danych Państwowego Rejestru Granic, w: Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej, op. cit.

Przypisy

  1. a b c d e f g Plan Odnowy Miejscowości Kijowiec na lata 2012–2019. Załącznik do uchwały nr 165/XVIII/12 Rady Miejskiej Gminy Ślesin z dnia 7 maja 2012 roku, Rada Miejska Gminy Ślesin, 2012 (pol.).
  2. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 30 października 2013 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telekomunikacyjnych, w których świadczone są publicznie dostępne usługi telefoniczne. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1281)
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., styczeń 2019, s. 472 [zarchiwizowane 2019-01-14].
  4. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2355)
  5. Rejestr TERYT. Przeglądanie (pol.). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2020-04-14].
  6. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej.. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2020-04-15].
  8. Geoserwis Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska (pol.). Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2020-04-15].
  9. a b Jerzy Solon, Jan Borzyszkowski, Małgorzata Bidłasik, Andrzej Richling, Krzysztof Badora, Jarosław Balon, Teresa Brzezińska-Wójcik, Łukasz Chabudziński, Radosław Dobrowolski, Izabela Grzegorczyk, Miłosz Jodłowsk, Mariusz Kistowski, Rafał Kot, Paweł Krąż, Jerzy Lechnio, Andrzej Macias, Anna Majchrowska, Ewa Malinowska, Piotr Migoń, Urszula Myga-Piątek, Jerzy Nita, Elżbieta Papińska, Jan Rodzik, Małgorzata Strzyż, Sławomir Terpiłowski, Wiesław Ziaja. Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data. „Geographia Polonica”. 91 (1), s. 143–170, 2018. Polska Akademia Nauk. DOI: 10.7163/GPol.0115 (pol.). 
  10. Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2014, s. 143–145. ISBN 978-83-01-16022-7.
  11. Jerzy Kondracki, Andrzej Richling. Regiony fizycznogeograficzne, skala 1:1500000. Warszawa: Główny Geodeta Kraju, 1994
  12. a b c d Rada Miejska Gminy Ślesin: Zmiana studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Ślesin. Uwarunkowania zagospodarowania przestrzennego. (pol.). Gmina Ślesin, 2016. [dostęp 2020-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-14)].
  13. Ustawa tymczasowa z dnia 2 sierpnia 1919 r. o organizacji władz administracyjnych II instancji. (Dz.U. z 1919 r. nr 65, poz. 395)
  14. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 stycznia 1932 r. w sprawie zniesienia powiatu słupeckiego w województwie łódzkiem. (Dz.U. z 1932 r. nr 6, poz. 34)
  15. Ustawa z dnia 12 czerwca 1937 r. o zmianie granic województw: poznańskiego, pomorskiego, warszawskiego i łódzkiego. (Dz.U. z 1937 r. nr 46, poz. 350)
  16. Uchwała Nr 25/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 5 października 1954 r. w sprawie podziału na nowe gromady powiatu konińskiego; w ramach Zarządzenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 26 listopada 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 5 października 1954 r. dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z 4 grudnia 1954 r., Nr. 20, Poz. 100)
  17. Uchwała Nr 14/59 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 18 września 1959 r. w sprawie zniesienia i utworzenia niektórych gromad w województwie poznańskim w brzmieniu zatwierdzonym uchwałą Nr 458/59 Rady Ministrów z dnia 27 listopada 1959 r. w sprawie zatwierdzenia uchwał Wojewódzkich Rad Narodowych w Białymstoku, Koszalinie, Poznaniu i Wrocławiu w przedmiocie połączenia, zniesienia i utworzenia niektórych gromad (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z 18 grudnia 1959 r., Nr. 10, Poz. 116)
  18. Uchwała Nr XVIII/98/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 5 grudnia 1972 r. w sprawie utworzenia gmin w województwie poznańskim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 29 grudnia 1972 r., Nr 32, Poz. 391)
  19. Ustawa z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych. (Dz.U. z 1975 r. nr 16, poz. 91)
  20. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 maja 1975 r. w sprawie określenia miast oraz gmin wchodzących w skład województw. (Dz.U. z 1975 r. nr 17, poz. 92)
  21. Krzysztof Gorczyca. Kleczewska enklawa grobowców kujawskich. Zarys problemu. „Folia Praehistorica Posnaniensia”. XIII/XIV, s. 117–131, 2005. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza. DOI: 10.14746/fpp.2005.13.09. ISSN 0239-8524 (pol.). 
  22. Krzysztof Gorczyca, Eryk Schellner, Katarzyna Schellner: Dwa nowe cmentarzyska kleczewskiej enklawy grobowców kujawskich. Konin: Muzeum Okręgowe w Koninie, 2016, s. 133–145, seria: Konińskie Zeszyty Muzealne. ISBN 978-83-60168-19-9.
  23. a b Bank Danych Lokalnych. Miejscowość statystyczna – Podole Małe (pol.). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2020-04-15].
  24. Uchwała nr 318/XXXVIII/10 Rady Miejskiej Gminy Ślesin z dnia 30 kwietnia 2010 r. w sprawie ustalenia przebiegu istniejących dróg gminnych (pol.). Dziennik Urzędowy Województwa Wielkopolskiego – nr 150, poz. 2877. [dostęp 2020-04-15].
  25. a b Uchwała nr 263/XXVIII/17 Rady Miejskiej Gminy Ślesin z dnia 30 marca 2017 r. w sprawie dostosowania sieci szkół podstawowych i gimnazjów do nowego ustroju szkolnego, wprowadzonego ustawą – Prawo oświatowe (pol.). Dziennik Urzędowy Województwa Wielkopolskiego – Poznań, dnia 20 kwietnia 2017 r., poz. 3416. [dostęp 2020-04-15].

Media użyte na tej stronie

Ślesin (gmina) location map.png
Autor:
OpenStreetMap contributors
, Licencja: CC BY-SA 2.0
Mapa gminy Ślesin, Polska
Greater Poland Voivodeship location map.svg
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Greater Poland Voivodeship. Geographic limits of the map:
  • N: 53.70 N
  • S: 51.05 N
  • W: 15.68 E
  • E: 19.19 E
Powiat koniński location map.png
Autor:
OpenStreetMap contributors
, Licencja: CC BY-SA 2.0
Mapa powiatu konińskiego, Polska
Kijowiec - Kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela zbudowany został w latach 1989-1998 - panoramio.jpg
(c) Kazimierz Mendlik, CC BY-SA 3.0
Kijowiec - Kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela zbudowany został w latach 1989-1998