Klemens Lechnicki

Klemens Lechnicki

podporucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1899 Serebryszcze
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1920 Hornostajpol
Przebieg służby
Lata służby	1918–1920
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	6 Pułk Piechoty Legionów
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Klemens Stanisław Lechnicki (ur. 8 listopada 1899 w Serebryszczach, zm. 6 czerwca 1920 pod Hornostajpolem) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari^[1].

Życiorys

Urodził się 8 listopada 1899 w Serebryszczach^[2][3] w rodzinie Felicjana i Marii z d. Hempel^[4]. Był młodszym bratem: Felicjana (1885–1963), Zdzisława (1890–1959) i Tadeusza (1892–1939).

Absolwent gimnazjum. Od 1 listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego w 1 pułku ułanów. Od 3 stycznia do 21 marca 1919 był uczniem klasy „L” Szkoły Podchorążych^[5]. 1 kwietnia 1919 został mianowany podporucznikiem w piechocie^[6]. Od 8 kwietnia w szeregach I batalionu 6 pułku piechoty z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej.

„9 maja 1920 podczas forsowania mostu łańcuchowego na Dnieprze pod Kijowem, plutonowi ppor. Lechnickiego przypadła w udziale najcięższa część zadania. Patrole szturmowe, po dojściu do ostatniego przęsła zniszczonego mostu, zatrzymały się i w silnym ogniu karabinów ręcznych i maszynowych nieprzyjaciela zawahały się przejść po pozostałym nadwyrężonym belkowaniu. Wówczas ppor. Lechnicki pierwszy wbiega na zniszczone przęsło, obrzuca granatami ręcznymi stanowisko bolszewickiego km i pociąga swoim przykładem podwładnych. /.../ Następnie na czele plutonu oczyszcza od nieprzyjaciela Słobótkę i postępując w ślad za nim uciekającym w popłochu, zajmuje drugi most na odnodze Dniepru. Szybką tą akcją unicestwia przygotowania bolszewickie celem wysadzenia drugiego mostu”^[7][8]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Poległ 6 czerwca 1920 pod Hornostajpolem (Górnostajpolem) dowodząc kompanią, został ciężko ranny i umarł z ran na placu boju^{[9][10][a][12]}.

Był kawalerem^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7979 – pośmiertnie 20 lipca 1922^{[13][14][15][1][16]}

21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia^[12].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
• Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Tadeusz Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa − szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 142–143. ISBN 83-01-12142-4.