Klezmer

Lubliner Klezmorim w Teatrze Żydowskim w Warszawie w czasie balu z okazji święta Purim

Klezmer (hebr. ‏כלי‎ „narzędzie, instrument”; ‏זמר‎ „piosenkarz”[1]) – tradycyjny żydowski muzykant[2] weselno-karczmiany lub grający na innych przyjęciach (np. bar micwa). W polszczyźnie słowo to nabrało bardziej negatywnych konotacji: kiepski muzyk grający bez miłości do muzyki, a tylko dla pieniędzy, tzw. grający „do kotleta”. W swoim pierwotnym znaczeniu termin „klezmer” oznaczał muzyka o specyficznych, niemniej wysokich umiejętnościach[3].

Opis

Europejscy klezmerzy pochodzili z ubogich kręgów ludności żydowskiej, zajmowali niską pozycję społeczną, którą podkreślał żargon, jakim się posługiwali (klezmer-loszn). Żargon ten był podobny do używanego przez złodziei (ganowim-loszn).

Tradycja muzykowania przekazywana była z pokolenia na pokolenie. Ojciec uczył syna, ten przekazywał swoje umiejętności swojemu synowi, w ten sposób powstawały dynastie klezmerskie. Ostatnim przedwojennym klezmerem żyjącym w Polsce był Leopold Kozłowski-Kleinman, przedstawiciel dynastii Brandweinów.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ piosenkarz. iwrit.pl – Rosnący Słownik Hebrajski. [dostęp 2018-01-19].
  2. ↑ klezmer. Żydowski Instytut Historyczny. [dostęp 2016-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)].
  3. ↑ Bogumił Drogorób. Mówi o sobie – klezmer. „Gazeta Pomorska”. 2009 (12 lutego 2009). Polska Press. ISSN 0867-4965 (pol.). 

Media użyte na tej stronie

Lubliner klezmorim march2009.jpg
Autor: Kotoviski photograph by Henryk Kotowski, Licencja: CC BY-SA 3.0
Klezmer musical group Lubliner Klezmorim performing in Warszawa during Purim party in The Jewish Theatre.