Kościół św. Michała Archanioła w Soli

Kościół św. Michała Archanioła

A/1557 z dnia 6.09.1988[1]
kościół parafialny
Widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Sól
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński
Diecezja	Diecezja zamojsko-lubaczowska
Wezwanie	św. Michał Archanioł
Historia Data rozpoczęcia budowy 1872 Data zakończenia budowy 1872 Data poświęcenia 1872, 1919 (katolicka) Data zamknięcia 1915 Data reaktywacji 1919 Poprzednie wyznanie prawosławie Fundator wzniesiona z rosyjskiego funduszu państwowego
Dane świątyni Styl styl bizantyjsko-rosyjski Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 1 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy wiejskiej Biłgoraj Kościół św. Michała Archanioła
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół św. Michała Archanioła
Położenie na mapie województwa lubelskiego Kościół św. Michała Archanioła
Położenie na mapie powiatu biłgorajskiego Kościół św. Michała Archanioła
50°30′58,1″N 22°40′07,1″E/50,516139 22,668639

Kościół św. Michała Archanioła w Soli - rzymskokatolicki kościół w Soli, dawna cerkiew unicka, a następnie prawosławna.

Historia

Cerkiew została wzniesiona w 1872 z rosyjskiego funduszu państwowego przeznaczonego na budowy nowych świątyń unickich^[2], na potrzeby istniejącej od połowy XVII w. unickiej parafii w Soli, która wcześniej korzystała z cerkwi drewnianej^[3]. Po likwidacji unickiej diecezji chełmskiej parafia ta została wcielona do eparchii chełmsko-warszawskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Funkcjonowała do 1915, gdy prawosławni udali się na bieżeństwo. W 1919 została zrewindykowana na rzecz Kościoła katolickiego i stała się siedzibą parafii erygowanej w tym samym roku przez biskupa lubelskiego Mariana Fulmana^[3]. W dwudziestoleciu międzywojennym obiekt został zaadaptowany na potrzeby liturgii łacińskiej, dobudowano również zakrystię. W 1965 i w 1977 kościół był malowany, zaś w 1979 górne partie drewnianej wieży zastąpiono murowanymi. W 1998 kościół był malowany po raz kolejny, wtedy również odnowiono trzy ołtarze^[3].

Architektura

Wnętrze świątyni

Cerkiew w Soli została wzniesiona z cegły^[3] na planie krzyża, z wyższą środkową częścią krzyża, krytą dachem czteropołaciowym z sygnaturką. Nad prostokątnymi ramionami krzyża, przedsionkiem i prosto zamkniętym sanktuarium znajdują się dachy dwupołaciowe. Dzwonnica znajduje się nad przedsionkiem^[2].

Ołtarz główny świątyni został zmontowany z fragmentów dawnego ikonostasu, z powstałym w 1920 obrazem Serca Jezusa i trzema obrazami na zasuwie. Dwa z nich, postacie Jezusa Cierpiącego i patrona kościoła zostały namalowane w latach 1952-1953 przez Zofię Grabską, trzeci, wizerunek Matki Bożej Niepokalanie Poczętej, być może jest unicką ikoną. Z dwudziestolecia międzywojennego pochodzą ołtarze boczne. Starsze są monstrancja i krucyfiks z XVIII w.^[3].

Z cerkwią w Soli związany był prawosławny cmentarz, położony ok. 100 metrów od świątyni. Po przejęciu budynku przez katolików i erygowaniu parafii na jej potrzeby urządzono nową nekropolię^[4].

Przypisy