Kościół św. Trójcy w Mławie

Kościół świętej Trójcy

A-138 z dnia 9.04.1962 r.
kościół parafialny
Panorama kościoła
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Mława ul. Stary Rynek
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Stanisława BM
Wezwanie	św. Trójcy
Historia Data zakończenia budowy 1477 1882-1886
Dane świątyni Styl gotyk (pierwotnie) neobarok (obecnie) Świątynia • materiał bud. • cegła Liczba naw 3
Położenie na mapie Mławy Kościół świętej Trójcy
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół świętej Trójcy
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Kościół świętej Trójcy
Położenie na mapie powiatu mławskiego Kościół świętej Trójcy
53°06′43,15″N 20°22′54,19″E/53,111986 20,381719

Kościół świętej Trójcy w Mławie – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu mławskiego diecezji płockiej.

Wnętrze

Murowany kościół późnogotycki, wzniesiony na obecnym miejscu w 1477 roku. Po pożarze w 1692 roku odbudowany w 1717 roku. W latach 1882-1886 całkowicie przebudowany na neobarokowy. Aktualny kształt kościoła powstał stosunkowo niedawno (przed 100 laty). Na podstawie materiałów historycznych oraz oceny pozostałości murów i układu kościoła można przypuszczać, że kościół murowany został zbudowany w 1477 roku jako jednonawowa budowla z wysuniętym prezbiterium. Jedyne widoczne elementy, które odnieść można do tej pierwszej budowli, to ściana tęczowa między prezbiterium a nawą główną oraz fragment okna (obecnie witraż) w tylnej ścianie prezbiterium. Przebudowa dokonana w latach 1882-1886 całkowicie zmieniła obiekt: nawę główną obniżono, dobudowano do niej w przedłużeniu istniejących kaplic dwie nawy boczne, łączące się z nawą główną arkadami, powstałymi w ścianach nawy głównej po przedłużeniu do posadzki otworów okiennych. Nawy boczne są dłuższe od głównej o około 2 metry. Dobudowano też nowy fronton ujęty dwiema wysokimi wieżycami, zwieńczony cebulastymi hełmami. Od strony prezbiterium dobudowano zakrystię, a nad nią skarbiec. Kościół dzielił losy innych budowli miejskich, był kilkakrotnie spalony i odbudowywany, ale dopiero ostatnią przebudową pozbawiono go prawdziwych cech zabytku. Dobudowano wieże nie związane organicznie z resztą budynku, ale odpowiadające ówczesnym gustom architektonicznym, tzn. w stylu zbliżonym do budownictwa cerkiewnego^[1].

Przypisy