Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Bielawie

Kościół
pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

A/1896/605/WŁ z dnia 8.01.1976[1]
kościół parafialny
widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Bielawa ul. Wolności 130
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Wezwanie	Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Wspomnienie liturgiczne	15 sierpnia
Historia Data rozpoczęcia budowy 1868 Data zakończenia budowy 1876 Data poświęcenia 1992 Aktualne przeznaczenie kościół parafialny
Dane świątyni Styl neogotycki Świątynia • materiał bud. • cegła Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3
Położenie na mapie Bielawy Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie powiatu dzierżoniowskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
50°41′14,00″N 16°36′59,03″E/50,687222 16,616397

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Bielawa diecezji świdnickiej.

Wieża kościoła

Świątynia została wybudowana w latach 1868-1876 w stylu neogotyckim według projektu architekta Alexisa Langera z Wrocławia. W dniu 15 listopada 1876 roku ksiądz dziekan z Dzierżoniowa, Adolf Rinke, poświęcił nowy kościół. Uroczystości tej przewodniczył nowy proboszcz, ksiądz Karol Stein. Jako osobisty dar dla nowej świątyni ksiądz. Franciszek Krauze przekazał organy o 30-głosach, które są używane do dzisiejszego dnia. W 1892 roku kardynał Georg Kopp konsekrował świątynię. Jest to budowla trójnawowa, na planie krzyża, o wysokości wieży 101 metrów. Wyposażenie wnętrza zostało wykonane w stylu neogotyckim. Obraz Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej umieszczony w głównym ołtarzu, namalowany na płótnie, został wykonany w 1913 roku.

Wnętrze kościoła

Płyta nagrobna na zewnętrznej elewacji kościoła

W latach 1961-1966 został przeprowadzony remont dachu, obydwóch wież, okien i organów. Została wymieniona posadzka i wnętrze zostało wymalowane. Nowa polichromia została poświęcona przez biskupa Wincentego Urbana w dniu 29 października 1966 roku. W 1976 roku dach razem z dużą wieżą został pokryty blachą miedzianą. W 1992 roku został wykonany ołtarz soborowy i lektorium w stylu neogotyckim. W latach 1992-1993 wieża i świątynia zostały wyspoinowane. W 1993 roku organy zostały poddane kapitalnemu remontowi, a w 1994 roku zostało założone nowe nagłośnienie. W 1996 roku została wykonana nowa instalacja odgromowa i została wyremontowana podłoga pod ławami. W latach 1996-1997 zostały zamontowane rury spustowe i zostało wykonane opierzenie dachu. W 1995 roku została zmodernizowana kotłownia i zostało zainstalowane ogrzewanie gazowe. Został doprowadzony rurociąg c.o. do zakrystii razem z wodą. W 1996 roku został przeprowadzony remont dachu. W 1997 roku rury stalowe wodonośne zostały zastąpione przez miedziane. W 1998 roku zamówiono trzy dzwony, które po konsekracji zostały zamontowane na wieży. W 1999 roku została wymieniona instalacja grzewcza. W 2000 roku zostały zamontowane zegary na wieży oraz wykonano oświetlenie zewnętrzne świątyni^[2].

Przypisy