Kobaltyn

Ten artykuł od 2011-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kobaltyn

(c) Rob Lavinsky, iRocks.com – CC-BY-SA-3.0 Kostka kobaltynu o wymiarch 1,6×1,4×1,1 cm
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy	Błyszcz kobaltu
Skład chemiczny	siarczek kobaltu i arsenu (CoAsS)
Twardość w skali Mohsa	5 – 5,5[1]
Przełam	muszlowy[1]
Układ krystalograficzny	regularny[2]
Gęstość minerału	6,0 – 6,4 g/cm³
Właściwości optyczne
Barwa	stalowoszara, srebrzystobiała[2]
Rysa	szaroczarna[2]
Połysk	metaliczny[2]

Kobaltyn (cobaltyn, błyszcz kobaltu) – minerał z gromady siarkosoli. Jest minerałem rzadkim.

Nazwa kobold (od złego ducha kobolda) pojawia się u Basilliusa (329–379) na określenie kruszców, z których nie można było uzyskać żadnego metalu^[1].

Charakterystyka

Właściwości

Zazwyczaj tworzy kryształy izometryczne o postaci sześcianu, ośmiościanu, dwunastościanu pięciokątnego o prążkowanych ścianach; oraz ich wzajemnej kombinacji. Kryształy kobaltynu mają taki sam kształt jak kryształy pirytu. Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych, w formie wpryśnięć i impregnacji. Jest kruchy, nieprzezroczysty, rozpuszcza się w kwasie azotowym. Topi się tworząc kulkę o słabych właściwościach magnetycznych. Jest ciężki i stosunkowo twardy. Często zawiera żelazo – ferrokobaltyn – oraz nikiel – kobaltyn niklowy. Współwystępuje z chalkopirytem, pirotynem, arsenopirytem.

Występowanie

Występuje głównie w żyłach hydrotermalnych. Czasami pojawia się w skałach metamorficznych. Stanowi produkt wysokotemperaturowych procesów hydrotermalnych. Jest spotykany w żyłach kruszcowych i skarnach.

Miejsca występowania:

• Na świecie: Kanada (Cobalt (Ontario) – największe złoża hydrotermalne), Niemcy (Rudawy), Norwegia (Kongsberg), Azerbejdżan (Daşkəsən), Szwecja (Riddarhyttan, Håkansboda, Tunaberg)^[1], USA (Kolorado, Idaho, Kalifornia), Meksyk (Sonora), Wielka Brytania, Maroko, Australia.

• W Polsce: Złoty Stok^[1].

Zastosowanie

• Należy do rzadkich i poszukiwanych kamieni kolekcjonerskich.
• Jest ważnym źródłem pozyskiwania kobaltu^[1] – ruda kobaltu zawiera (35,5% Co)

Przypisy

Bibliografia

• Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996, seria: Leksykon Przyrodniczy. ISBN 83-7129-194-9.

Linki zewnętrzne

• kobaltyn na stronie Webmineral.com (ang.)
• kobaltyn na stronie Mindat.org (ang.)