Komenda Rejonu Uzupełnień Białystok

Komenda Rejonu Uzupełnień Białystok
Powiatowa Komenda Uzupełnień
Białystok
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

PKU Białystok
PKU 42 pp w Białymstoku
PKU Białystok

Dowódcy
Ostatni

ppłk Zygmunt Szafranowski

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Białystok

Podległość

DOGen. „Warszawa”
DOK I
DOK III

Skład

PKU typ I

Komendy rejonów uzupełnień DOK III
Pałac Nowika w Białymstoku. Widok od ul. Lipowej.

Komenda Rejonu Uzupełnień Białystok (KRU Białystok) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].

Historia komendy

24 czerwca 1919 roku minister spraw wojskowych ustanowił Powiatową Komendę Uzupełnień Białystok obejmującą powiaty: białostocki, bielski i sokólski. PKU Białystok podlegała Dowództwu Okręgu Generalnego „Warszawa”[2][3].

W czerwcu 1921 roku PKU 42 pp podlegała DOGen. „Warszawa” i nadal obejmowała swoją właściwością powiaty: białostocki, bielski i sokólski[4]. Komenda mieściła się wówczas w Białymstoku przy ul. św. Rocha 2[5].

W listopadzie 1921 roku, po wprowadzeniu podziału kraju na dziesięć okręgów korpusów oraz wprowadzeniu pokojowej organizacji służby poborowej, PKU 42 pp została przemianowana na PKU Białystok i podporządkowana Dowództwu Okręgu Korpusu Nr I[6]. Okręg poborowy PKU Białystok obejmował powiaty: białostocki i wysokomazowiecki. Powiat bielski został włączony do nowo powstałej PKU Bielsk Podlaski, a powiat sokólski do nowo sformowanej PKU Augustów w Sokółce[7][8], natomiast powiat wysokomazowiecki został wyłączony z PKU 15 pp w Ostrowi[4][9]. Komenda miała swoją siedzibę przy ul. św. Rocha 3[10].

23 listopada 1921 roku redakcja „Kuriera Białostockiego” poinformowała czytelników, że dotychczasowa nazwa „Powiatowa Komenda Uzupełnień” została zmieniona na „Komenda Okręgu Poborowego”[11][a].

W dniach 1 i 5 grudnia 1921 roku w lokalu przy ul. Kolejowej 20 przeprowadzono pobór mężczyzn urodzonych w latach 1899 i 1900 z miasta Białystok i powiatu białostockiego[13][14].

7 grudnia 1921 roku redakcja „Kuriera Białostockiego” poinformowała czytelników, że w dniach 10 i 17 grudnia w siedzibie PKU komisja przeglądowa urzędować będzie dodatkowo dla tych wszystkich, którzy nie stawili się do przeglądu wojskowo-lekarskiego, lub którym upłynął termin odroczenia. Ponadto zakomunikowano, że chwilowo zmieniona nazwa „Komenda Okręgu Poborowego” przestała obowiązywać[10][15].

Z dniem 1 sierpnia 1924 roku minister spraw wojskowych wyłączył z PKU Łomża powiat szczuczyński i wcielił do PKU Białystok, natomiast z dniem 1 września 1924 roku wyłączył powiaty: białostocki, wysokomazowiecki i szczuczyński z Okręgu Korpusu Nr I i wcielił do Okręgu Korpusu Nr III[16]. W kwietniu 1925 roku PKU Białystok nadal administrowała powiatami: białostockim, wysokomazowieckim i szczuczyńskim[17].

W marcu 1930 roku PKU Białystok nadal podlegała Dowództwu Okręgu Korpusu Nr III i administrowała powiatami: białostockim, wysokomazowieckim i szczuczyńskim (woj. białostockiego)[b][18]. W grudniu tego roku posiadała skład osobowy typ I[19].

W latach 30. komenda mieściła się w Pałacu Nowika przy ul. Lipowej 35[5].

31 lipca 1931 roku gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem B. Og. Org. 4031 Org. wprowadził zmiany w organizacji służby poborowej na stopie pokojowej. Zmiany te polegały między innymi na zamianie stanowisk oficerów administracji w PKU na stanowiska oficerów broni (piechoty) oraz zmniejszeniu składu osobowego PKU typ I–IV o jednego oficera i zwiększeniu o jednego urzędnika II kategorii. Liczba szeregowych zawodowych i niezawodowych oraz urzędników III kategorii i niższych funkcjonariuszy pozostała bez zmian[20].

1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Białystok została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Białystok przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[21], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[22]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Białystok normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[23].

Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr III, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował miasto Białystok oraz powiaty: białostocki, szczuczyński i wysokomazowiecki[1].

Obsada personalna

Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU i KRU Białystok, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938 roku.

Komendanci
Obsada personalna PKU w lipcu 1919 roku[24]
  • komendant – ppłk Józef Czajewski
  • zastępca komendanta – b. kpt. Stanisław Dąbrowski
  • naczelnik kancelarii – urzędnik wojskowy IX rangi Jerzy Salkowski
  • oficer gospodarczy – urzędnik wojskowy XI rangi Józef Borek
  • referent ewidencyjny – ppor. Teofil Kożuchowski
  • oficer ewidencyjny na powiat białostocki – urzędnik wojskowy XI rangi Stanisław Stefański
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1921–1925[45][8]
  • I referent
    • kpt. piech. Kazimierz Bolesław Połtawski (do 15 VIII 1923[46] → 42 pp)
    • kpt. piech. Waldemar Herloff (IX 1923[47] – II 1926 → kierownik I referatu)
  • II referent – por. kanc. Piotr Dybaczewski (II 1925[48] – II 1926 → kierownik II referatu)
  • oficer instrukcyjny
    • por. piech. Marian Krawczyk (1923)
    • por. piech. Stanisław Hrycek (od XII 1924[49])
  • urzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Gustaw Diszer (do IX 1924 → OE Kolno PKU Łomża[50])
  • oficer ewidencyjny na powiat białostocki
  • oficer ewidencyjny na powiat wysokomazowiecki
    • urzędnik wojsk. XI rangi Stanisław Socha (od 1 IX 1923[53])
    • urzędnik wojsk. XI rangi / chor. Władysław Mrożek[d] (od XII 1923[55])
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1926–1938[56][57][58][59][60]
  • kierownik I referatu administracji rezerw i zastępca komendanta
    • kpt. / mjr piech. Waldemar Herloff (II 1926 – VII 1929 → komendant)
    • kpt. sap. Czesław I Stankiewicz[e] (p.o. VII[62] – VIII 1929[63] → dyspozycja dowódcy OK III)
    • kpt. żand. / kanc. Marceli Midor[f] (III 1930[70] – 1 XI 1932[71] → praktyka u płatnika 14 dak)
    • kpt. piech. Tadeusz Kazimierz Kosiński (1932[72] – VI 1938 → kierownik I referatu KRU)
  • kierownik II referatu poborowego
    • por. kanc. Piotr Dybaczewski[g] (II 1926 – 15 X 1932[71] → praktyka u płatnika 42 pp)
    • kpt. piech. Bolesław Zygmunt Piątkowski (1932[76] – 1 VIII 1933[77] → Dep. Uzup. MSWojsk.)
    • kpt. piech. Eugeniusz Władysław Roth (1933 – VI 1938 → kierownik II referatu KRU)
  • referent
    • por. kanc. Ludwik Pawelec[h] (od II 1926)
    • por. kanc. Lucjan Szczepan Olszewski (1928)
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych KRU w latach 1938–1939[44][i]
  • kierownik I referatu ewidencji – kpt. adm. (piech.) Tadeusz Kazimierz Kosiński[j] †15 IX 1939
  • kierownik II referatu uzupełnień – kpt. adm. (piech.) Eugeniusz Władysław Roth[k] (Obóz NKWD w Griazowcu[92])

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W listopadzie 1921 roku, w związku z przejściem armii na stopę pokojową przewidywano likwidację PKU i utworzenie na ich miejsce Komend Okręgów Poborowych, jednak ostatecznie nigdy do tego nie doszło[12].
  2. ↑ Minister spraw wojskowych polecił wszystkim formacjom i urzędom rozróżniać dwa powiaty szczuczyńskie, istniejące w województwie białostockim i nowogródzkim, w ten sposób by obok nazwy powiatu podawać nazwę właściwego województwa
  3. ↑ Mjr tyt. ppłk piech. Ludwik Szulc (ur. 30 grudnia 1881[30]). 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w białostockim pułku strzelców[31], a później w 42 pp. 15 lipca 1920 roku minister spraw wojskowych zezwolił mu korzystać tytularnie ze stopnia podpułkownika[32]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 206. lokatą w korpusie oficerów piechoty[33]. Pięć dni później minister spraw wojskowych zezwolił mu korzystać tytularnie ze stopnia podpułkownika[34]. Z dniem 1 listopada 1922 roku został przydzielony z Rzerwy Oficerów Sztabowych DOK IV do PKU Pińczów na stanowisko komendanta[35]. W styczniu 1925 roku został przydzielony do PKU Święciany na stanowisko komendanta[36]. We wrześniu 1926 roku został przydzielony do PKU Białystok na stanowisko komendanta. W lutym 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III, a z dniem 30 kwietnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[37].
  4. ↑ W kwietniu 1925 roku urzędnik wojskowy XI rangi Władysław Mrożek został mianowany z dniem 1 stycznia 1925 roku chorążym zawodowym w piechocie i wcielony do 33 pp z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku oficera ewidencyjnego na powiat wysokomazowiecki[54].
  5. ↑ Kpt. sap. Czesław I Stankiewicz został przeniesiony do PKU Białystok z kadry oficerów saperów (przydzielony do PKU Wilno w celu odbycia praktyki poborowej). Z dniem 31 stycznia 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[61].
  6. ↑ Mjr int. Marceli Midor został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej. Był odznaczony Krzyżem Walecznych. Z dniem 1 maja 1929 roku przydzielony został z 3 dżand do PKU Białystok w celu odbycia praktyki poborowej[64]. W marcu 1930 roku został wyznaczony na stanowiska kierownika I referatu administracji rezerw. W czerwcu 1930 roku został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii do korpusu oficerów administracji, dział kancelaryjny, z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w PKU[65]. Z dniem 1 listopada 1932 roku został przydzielony na czteromiesięczną praktykę u płatnika 14 dak. Po zakończeniu praktyki został przydzielony do 14 dak na stanowisko płatnika[66]. Z dniem 15 sierpnia 1933 roku został przeniesiony z korpusu oficerów administracji do korpusu oficerów intendentów[67]. W marcu 1939 roku pełnił służbę na stanowisku oficera gospodarczego w 10 puł w Białymstoku. Był więziony w Obozie NKWD w Griazowcu[68]. Po uwolnieniu pełnił służbę w 13 pp. 15 grudnia 1941 został mianowany majorem[69].
  7. ↑ Kpt. int. Piotr Dybaczewski z dniem 15 października 1932 roku został przydzielony na czteromiesięczną praktykę u płatnika 42 pp. Po zakończeniu praktyki został przydzielony do belektr na stanowisko płatnika[73]. Z dniem 15 sierpnia 1933 roku został przeniesiony z korpusu oficerów administracji do korpusu oficerów intendentów[74]. W marcu 1939 roku nadal pełnił służbę w belektr. na stanowisku oficera gospodarczego. Został zamordowany wiosną 1940 roku w Charkowie, osieracając córkę Marię[75].
  8. ↑ Por. kanc. Ludwik Pawelec w 1928 roku był już w stanie spoczynku i przebywał w Zakładzie umysłowo chorych[78].
  9. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[79].
  10. ↑ kpt. adm. (piech.) Tadeusz Kazimierz Kosiński (26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imienia z „Tadeusz II” na „Tadeusz Kazimierz”[80]) ur. 19 czerwca 1891 we wsi Torki, w ówczesnym powiecie sokalskim, w rodzinie Kazimierza[81][82]. Od 1 listopada 1918 służył w 35 pp[83]. 5 czerwca 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem od dnia 1 maja 1918 i zaliczony do I Rezerwy armii z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny[84]. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[85][86] oraz Krzyżem Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami i Brązowym Medalem Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej.
  11. ↑ Eugeniusz Władysław Roth ur. 3 sierpnia 1891 Brodach, w rodzinie Augustyna[87]. 6 października 1919 został przyjęty do Wojska polskiego z byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika, zaliczony do Rezerwy armii z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Okręgowej Komendy Transportów Wojskowych Lwów[88]. W czerwcu 1933 przydzielony został z 50 pp do PKU Białystok celem odbycia praktyki poborowej[89]. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[90]. 9 grudnia 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[91].

Przypisy

  1. ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
  2. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 72 z 3 lipca 1919 roku, poz. 2372.
  3. ↑ Wykaz PKU 1919 ↓.
  4. ↑ a b Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 69 z 23 czerwca 1921 roku, zał. nr 2 do pkt 11.
  5. ↑ a b Historia WKU ↓.
  6. ↑ Almanach oficerski 1923/24 ↓, s. 34.
  7. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1460.
  8. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1328.
  9. ↑ Zmiany w PKU. „Kurier Białostocki”. 55, s. 3, 1921-11-20. Białystok. 
  10. ↑ a b Informacje. „Kurier Białostocki”. 69, s. 2, 1921-12-07. Białystok. 
  11. ↑ Nie PKU, lecz KOP. „Kurier Białostocki”. 57, s. 3, 1921-11-23. Białystok. 
  12. ↑ Ostanek 2015 ↓, s. 132.
  13. ↑ Komisja poborowa. „Kurier Białostocki”. 62, s. 3, 1921-11-29. Białystok. 
  14. ↑ Pobór roczników 1899 i 1900. „Kurier Białostocki”. 67, s. 3, 1921-12-04. Białystok. 
  15. ↑ Znów zmiana. „Kurier Białostocki”. 71, s. 3, 1921-12-10. Białystok. 
  16. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 24 z 17 czerwca 1924 roku, poz. 360.
  17. ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 37, poz. 252.
  18. ↑ Dz.U. z 1930 r. nr 31, poz. 270.
  19. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 40 z 23 grudnia 1930 roku, poz. 471.
  20. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 31 lipca 1931 roku, poz. 290.
  21. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
  22. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220.
  23. ↑ Historia WKU Suwałki ↓.
  24. ↑ a b Dz. Rozk. Wojsk. Nr 81 z 31 lipca 1919 roku, poz. 2846.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 62 z 3 lipca 1924 roku, s. 369.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 62 z 3 lipca 1924 roku, s. 368.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 20 marca 1925 roku, s. 158.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 20 marca 1925 roku, s. 159.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 20 września 1926 roku, s. 311.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 248, na podstawie świadectwa metrykalnego sprostowano datę urodzenia z „31 grudnia 1884” na „30 grudnia 1881”.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 596.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 613.
  33. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 30.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 12 czerwca 1922 roku, s. 436.
  35. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 11 listopada 1922 roku, s. 827.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 stycznia 1925 roku, s. 27.
  37. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 890.
  38. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 20 września 1926 roku, s. 310.
  39. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 71, 83.
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 210.
  41. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 364.
  42. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 226.
  43. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
  44. ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 844.
  45. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1460, 1555, 1571.
  46. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 11 września 1923 roku, s. 557.
  47. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 58 z 6 września 1923 roku, s. 545.
  48. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 28 lutego 1925 roku, s. 102.
  49. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 129 z 11 grudnia 1924 roku, s. 722.
  50. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 93 z 12 września 1924 roku, s. 523.
  51. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 132 z 20 grudnia 1924 roku, s. 749.
  52. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 17 lutego 1925 roku, s. 77.
  53. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 57 z 30 sierpnia 1923 roku, s. 539.
  54. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 5 kwietnia 1925 roku, s. 191.
  55. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 79 z 22 grudnia 1923 roku, s. 739.
  56. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 10.
  57. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 126, 829, 831.
  58. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. XII, 510.
  59. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 20, 36, 90.
  60. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 19, 35, 90.
  61. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 411.
  62. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 201.
  63. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 258.
  64. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 209.
  65. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 205.
  66. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 88.
  67. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 174.
  68. ↑ Griazowiec ↓, s. 22.
  69. ↑ Kronika 1944 ↓, s. 30.
  70. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 101.
  71. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 436.
  72. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 417.
  73. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 89.
  74. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 182.
  75. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 102.
  76. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 417.
  77. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 139.
  78. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 913.
  79. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  80. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 29.
  81. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-04]..
  82. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-04]..
  83. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 70 z 26 czerwca 1919, poz. 2255.
  84. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 66 z 14 czerwca 1919, poz. 2082.
  85. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 290.
  86. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-04]..
  87. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-04]..
  88. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 94 z 10 listopada 1919, poz. 3627.
  89. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 133.
  90. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 310.
  91. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-04]..
  92. ↑ Griazowiec ↓, s. 28.

Bibliografia

Służba uzupełnień Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
Wydziały Mobilizacji i Uzupełnień
Komendy rejonów uzupełnień
Powiatowe komendy uzupełnień

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Nowik's Palace in Białystok (2).JPG
Autor: Sunridin, Licencja: CC BY 3.0
Białystok, ul. Lipowa 35 - zespół pałacowy: zabytek nr 475 z 27.11.1974
KRU DOK III.jpg
Komendy rejonów uzupełnień DOK III