Komenda Rejonu Uzupełnień Dubno

Komenda Rejonu Uzupełnień Dubno
Powiatowa Komenda Uzupełnień
Dubno
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

1919, 1920

Rozformowanie

1921, 1939

Tradycje
Rodowód

PKU Dubno

Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Dubno

Podległość

DOGen. „Lublin”
DOK II

Skład

PKU typ III

Komendy rejonów uzupełnień DOK II

Komenda Rejonu Uzupełnień Dubno (KRU Dubno) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].

Historia komendy

22 lipca 1919 roku minister spraw wojskowych ustanowił Powiatową Komendę Uzupełnień Dubno w celu przeprowadzenia zaciągu ochotniczego na terenach leżących na wschód od Bugu. PKU Dubno została podporządkowana Dowództwu Okręgu Generalnego „Lublin”. Komenda miała werbować ochotników w powiatach: dubieńskim, krzemienieckim i ostrogskim[2][3].

W 1920 roku, „w związku z sytuacją wojenną” PKU Dubno została zlikwidowana[4].

10 lutego 1921 roku minister spraw wojskowych ponownie uruchomił PKU Dubno, którą podporządkował pod względem fachowym, związanym z poborem, Dowództwu Okręgu Generalnego „Lublin”, a pod względem garnizonowym „odnośnemu dowództwu armii”. Etat PKU Dubno miał być identyczny z etatem wszystkich PKU z dodaniem po jednym oficerze ewidencyjnym i jednym pisarzu na każdy powiat[4].

15 listopada 1921 roku, po wprowadzeniu podziału kraju na dziesięć okręgów korpusów i wprowadzeniu pokojowej organizacji służby poborowej, PKU Dubno została podporządkowana Dowództwu Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie i obejmowała swoją właściwością powiat dubieński[5][6][7][8].

18 listopada 1924 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 maja 1924 roku o powszechnym obowiązku służby wojskowej[9], a 15 kwietnia 1925 roku rozporządzenie wykonawcze ministra spraw wojskowych do tejże ustawy, wydane 21 marca tego roku wspólnie z ministrami: spraw wewnętrznych, zagranicznych, sprawiedliwości, skarbu, kolei, wyznań religijnych i oświecenia publicznego, rolnictwa i dóbr państwowych oraz przemysłu i handlu[8]. Wydanie obu aktów prawnych wiązało się z przejęciem przez władze cywilne (administracji I instancji) większości zadań związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem poboru[10][11]. Przekazanie większości zadań władzom cywilnym umożliwiło organom służby poborowej zajęcie się wyłącznie racjonalnym rozdziałem rekruta oraz ewidencją i administracją rezerw. Do tych zadań dostosowana została organizacja wewnętrzna powiatowych komend uzupełnień i ich składy osobowe. Poszczególne komendy różniły się między sobą składem osobowym w zależności od wielkości administrowanego terenu[12].

Zadania i nowa organizacja PKU określone zostały w wydanej 27 maja 1925 roku instrukcji organizacyjnej służby poborowej na stopie pokojowej[10]. W skład PKU Dubno wchodziły dwa referaty: I) referat administracji rezerw i II) referat poborowy[10]. Nowa organizacja i obsada służby poborowej na stopie pokojowej według stanów osobowych L. O. I. Szt. Gen. 3477/Org. 25 została ogłoszona 4 lutego 1926 roku. Z tą chwilą zniesione zostały stanowiska oficerów ewidencyjnych[13][14][15].

12 marca 1926 roku została ogłoszona obsada personalna Przysposobienia Wojskowego, zatwierdzona rozkazem Dep. I L. 6000/26 przez pełniącego obowiązki szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Edmunda Kesslera, w imieniu ministra spraw wojskowych. Zgodnie z nową organizacją pokojową Przysposobienia Wojskowego zostały zlikwidowane stanowiska oficerów instrukcyjnych przy PKU, a w ich miejsce utworzone rozkazem Oddz. I Szt. Gen. L. 7600/Org. 25 stanowiska oficerów przysposobienia wojskowego w pułkach piechoty[16].

Od 1926 roku, obok ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność PKU Dubno normowała „Tymczasowa instrukcja służbowa dla PKU”, wprowadzona do użytku rozkazem MSWojsk. Dep. Piech. L. 100/26 Pob.[17]

W marcu 1930 roku PKU Dubno nadal podlegała DOK II w Lublinie i administrowała powiatem dubieńskim[18]. W grudniu tego roku PKU Dubno posiadała skład osobowy typ III[17].

31 lipca 1931 roku gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem B. Og. Org. 4031 Org. wprowadził zmiany w organizacji służby poborowej na stopie pokojowej. Zmiany te polegały między innymi na zamianie stanowisk oficerów administracji w PKU na stanowiska oficerów broni (piechoty) oraz zmniejszeniu składu osobowego PKU typ I–IV o jednego oficera i zwiększeniu o jednego urzędnika II kategorii. Liczba szeregowych zawodowych i niezawodowych oraz urzędników III kategorii i niższych funkcjonariuszy pozostała bez zmian[19].

1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby poborowej, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Dubno została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Dubno przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[20], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[21]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Dubno normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[22].

Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr II, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował powiat dubieński[1].

Po ogłoszeniu mobilizacji KRU Dubno funkcjonowała na podstawie etatu pokojowego[23] i nadal podlegała dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[24]. Pod względem ewidencji i uzupełnień komenda miała być przydzielona do Ośrodka Zapasowego 3 DP Leg.[23]

Obsada personalna

Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU Dubno i KRU Dubno, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w latach 1926 i 1938.

Komendanci
Stopień, imię i nazwiskookres pełnienia funkcjikolejne stanowisko (dalsze losy)
mjr piech. Konstanty Laskowskiod 24 III 1921[25]
ppłk tyt. płk piech. Mieczysław Kawka1923[26][27] – II 1927komendant PKU Toruń[28]
mjr piech. Hieronim ZadarnowskiIV 1927[29] – 30 IX 1933stan spoczynku[30]
ppłk dypl. art. inż. Kazimierz Mieczysław StefczykVI 1934[31] – VII 1935dyspozycja dowódcy OK II[32]
mjr piech. Stanisław Godycki-ĆwirkoVIII 1935 – 1939†1940 Katyń[33]
Obsada personalna pozostałych stanowisk funkcyjnych w PKU w latach 1921–1925[34][7]
I referentkpt. piech. Mieczysław Stefańskido VII 1923[35]43 pp
kpt. / mjr piech. Hieronim Zadarnowskiod VII 1923[35] – II 1926kierownik I referatu
II referenturzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Tadeusz Penardo 1 XII 1924[36]II referent PKU Kałusz
por. rez. piech. Zygmunt Cieśliński1 XII 1924[37] – II 1926kierownik II referatu
oficer instrukcyjnykpt. piech. Kazimierz Derkaczdo VI 19248 pp Leg.[38]
por. rez. powoł. do sł. czyn. Wacław Mosiewiczod VI 1924[38]
oficer ewidencyjny na powiat dubieńskiurzędnik wojsk. XI rangi Michał Gorzechowskiod 1 VI 1923[39]
por. jazdy Mikołaj Iznoskoff1 VIII[40] – IX 1923[41]18 puł.
por. piech. Franciszek I StudzińskiIX 1923[41] – I 1924[42]OE Lublin PKU Lublin
por. piech. Karol Stefanowiczod I 1924[42]
por. rez. piech. powoł. do sł. czyn. Zygmunt CieślińskiIV – 1 XII 1924II referent
Obsada personalna pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1926–1938[43][44][45][46]
kierownik I referatu administracji rezerwmjr piech. Hieronim ZadarnowskiII 1926 – IV 1927komendant PKU
mjr. piech. Władysław RaypertXI 1928[47] – IX 1930oddany do dyspozycji dowódcy OK II[48]
kpt. piech. Władysław II Mackiewicz[a]od IX 1930[53]
kierownik II referatu poborowegopor. piech. Zygmunt CieślińskiII 1926 – XII 1929[54]referent PKU Kielce
kpt. piech. Władysław Tadeusz Podoski
referentpor. kanc. Bogumił Jakubowski[b]II 1926 – IV 1927kierownik kancelarii Biura Pers. MSWojsk., †1940 Charków
ppor. gosp. Henryk Franciszek GrąglewskiVII 1927[58] – IX 1930[59]płatnik 2 dyonu samochodów panc.
Obsada personalna pozostałych stanowisk funkcyjnych KRU w latach 1938–1939[60][c]
kierownik I referatu ewidencjikpt. adm. (piech.) Władysław Tadeusz Podoski†1940 Katyń[62]
kierownik II referatu uzupełnieńkpt. piech. Stanisław II Jacewicz[d]†1940 Charków

Uwagi

  1. ↑ Władysław II Mackiewicz urodził się 7 listopada 1889 roku. Został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej[49] oraz Medalem Niepodległości (25 stycznia 1933 roku[50]). W 1938 roku będąc w stanie spoczynku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi „za całokształt zasług w służbie wojskowej”[51]. Zmarł 5 stycznia 1946 roku. Został pochowany na cmentarzu przy parafii Św. Józefa w Bydgoszczy[52].
  2. ↑ Bogumił Jakubowski (ur. 2 marca 1898 w Warszawie, zm. 1940 w Charkowie). Żołnierz Legionów Polskich i członek POW w Warszawie i Lublinie[55]. Z dniem 28 lutego 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[56]. 29 grudnia 1933 roku został odznaczony Medalem Niepodległości[57].
  3. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[61].
  4. ↑ Stanisław II Jacewicz (ur. 8 listopada 1899 w Augustowie, zm. 1940 w Charkowie). W czasie walk o niepodległość 1919-1920 został dwukrotnie ranny. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości (16 marca 1937 roku[63]), Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi (1938 rok[64])[65][66].

Przypisy

  1. ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
  2. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 81 z 31 lipca 1919 roku, poz. 2866.
  3. ↑ Szandrocho 2011 ↓, s. 48.
  4. ↑ a b Dz. Rozk. Tajnych MSWojsk. Nr 3 T z 10 lutego 1921 roku, poz. 29.
  5. ↑ Almanach oficerski 1923/24 ↓, s. 34.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1463.
  7. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1331.
  8. ↑ a b Dz.U. z 1925 r. nr 37, poz. 252.
  9. ↑ Dz.U. z 1924 r. nr 61, poz. 609.
  10. ↑ a b c Jarno 2001 ↓, s. 169.
  11. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, autor użył sformułowania „wszystkie czynności przygotowawcze do poboru, jak również jego przeprowadzenie przeszły do władz administracyjnych”, co nie odpowiadało podziałowi kompetencji władz wojskowych i cywilnych, określonych we wspomnianych aktach prawa.
  12. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393–394.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 7-20.
  14. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, wg autora stanowiska oficerów ewidencyjnych, po krótkotrwałym przydzieleniu ich do władz administracyjnych, zostały zniesione w 1925 roku.
  15. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 169, autor także datuje zniesienie stanowisk oficerów ewidencyjnych na rok 1925, co stoi w sprzeczności z ogłoszoną 4 lutego 1926 roku obsadą służby poborowej na stopie pokojowej.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 1-10.
  17. ↑ a b Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 40 z 23 grudnia 1930 roku, poz. 471.
  18. ↑ Dz.U. z 1930 r. nr 31, poz. 270.
  19. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 31 lipca 1931 roku, poz. 290.
  20. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
  21. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220.
  22. ↑ Historia WKU Suwałki ↓.
  23. ↑ a b Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 793.
  24. ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 232.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 9 kwietnia 1921 roku, s. 688.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 251, 397, 1463.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 232, 341, 1331.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 18 lutego 1927 roku, s. 65.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 kwietnia 1927 roku, s. 113.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 184.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 92.
  33. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 170.
  34. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1463, 1564.
  35. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 10 lipca 1923 roku, s. 456.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 119 z 7 listopada 1924 roku, s. 665.
  37. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 119 z 7 listopada 1924, s. 665.
  38. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 60 z 27 czerwca 1924 roku, s. 360.
  39. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 30 marca 1923 roku, s. 225.
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 lipca 1923 roku, s. 495.
  41. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 62 z 25 września 1923 roku, s. 578.
  42. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 stycznia 1924 roku, s. 23.
  43. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926, s. 9.
  44. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 122, 152, 154, 157.
  45. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 512.
  46. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 39, 43.
  47. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 355.
  48. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 288.
  49. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 44.
  50. ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.
  51. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 50.
  52. ↑ Władysław Mackiewicz – kpt.85 p.p. Strzelców Wileńskich.
  53. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 12.
  54. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 383.
  55. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 179.
  56. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 12.
  57. ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41.
  58. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 lipca 1927, s. 198.
  59. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 302.
  60. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 846.
  61. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. VI.
  62. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 494.
  63. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
  64. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 32.
  65. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 53, 846.
  66. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 175.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24 zeszyt 2, dział III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
  • Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jarosław Kowalewski: Historia Wojskowej Komendy Uzupełnień w Suwałkach. Wojskowa Komenda Uzupełnień w Suwałkach. [dostęp 2019-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-18)].
  • Henryk Moczyński: Służba poborowa. W: Dziesięciolecie Odrodzenia Polskiej Siły Zbrojnej 1918–1928. Henryk Stanisław Mościcki (red.) Włodzimierz Dzwonkowski (red.) Tadeusz Bałaban (red.). Warszawa: Tadeusz Złotnicki, 1928, s. 391–394.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
  • Robert Szandrocho: 90 lat terenowych organów administracji wojskowej w Polsce. Wrocław: Wrocławskie Wydawnictwo Naukowe Atla 2, 2011. ISBN 978-83-60732-61-8.
  • Piotr Zarzycki: Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1995. ISBN 83-85621-87-3.
Służba uzupełnień Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
Wydziały Mobilizacji i Uzupełnień
Komendy rejonów uzupełnień
Powiatowe komendy uzupełnień

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Komendy rejonów uzupełnień DOK II.jpg
Komendy rejonów uzupełnień DOK II