Kompania Saperów KOP „Hoszcza”
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | „Hoszcza” |
| Tradycje | |
| Rodowód | Ośrodek Wyszkolenia Pionierów |
| Dowódcy | |
| Ostatni | kpt. sap. Tadeusz Henryk Janiczek |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Numer | kryptonimowy: 54[a] |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | Brygada KOP „Wołyń” |
Kompania Saperów KOP „Hoszcza” – pododdział saperów Korpusu Ochrony Pogranicza.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W kwietniu 1928 roku w Hoszczy przy 3 batalionie granicznym został utworzony ośrodek wyszkolenia pionierskiego przy 1 Brygadzie Ochrony Pogranicza[1][2][3]. 26 kwietnia 1928 roku na stanowisko komendanta ośrodka został wyznaczony porucznik Mieczysław III Piotrowski z 2 pułku saperów[4]. Z dniem 1 marca 1931 ośrodek został zlikwidowany, a na jego bazie i drużyn pionierskich batalionów utworzona została kompania pionierów „Wołyń”. Nowo utworzona kompania została tymczasowo rozmieszczona w wynajętych pomieszczeniach w Szymonowie[5]. Dowódcą kompanii został dotychczasowy komendant ośrodka wyszkolenia pionierskiego. Pod względem służbowym kompania podległa dowódcy brygady, a pod względem wyszkolenia specjalistycznego dowódcy korpusu. Jednostką formującą był 3 batalion KOP „Hoszcza”[6][7]. Dla potrzeb formującej się kompanii 63 szeregowców oddelegował 1. i 2 pułk strzelców podhalańskich[8].
Na podstawie rozkazu L.dz. 1293/Org. Tj. Organizacja kompanii saperów KOP z 18 maja 1934 roku pododdział został przeformowany według organizacji kompanii saperów typu III[9].
Rozkazem dowódcy KOP z 23 lutego 1937 roku została zapoczątkowana pierwsza faza reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza „R.3”[10]. Jej wynikiem było między innymi ustalenie nazwy kompanii na „kompania saperów KOP «Grodno»”[11]. Po rozformowaniu Brygady KOP „Wołyń”, kompania weszła w skład pułku KOP „Zdołbunów”. Jednostką administracyjną dla kompanii był batalion KOP „Hoszcza”[12].
Działania kompanii w 1939
W trzeciej dekadzie marca 1939 roku, w Hoszczy, kompania została zmobilizowana. Mobilizację przeprowadził Batalion KOP „Hoszcza” w dwóch rzutach. Pierwszy rzut stanowili żołnierze służby czynnej, natomiast rzut drugi żołnierze rezerwy powołani w dniach 23-27 marca. Oba rzuty zostały przetransportowane w rejon operacyjny Armii „Pomorze”, do Tucholi (drugi rzut w nocy z 27 na 28 marca). W Tucholi kompania została podporządkowana dowódcy Pomorskiej Brygady Kawalerii[13][14][15].
Od kwietnia do września kompania wykonywała prace przygotowawcze do planowanych zniszczeń. Miała przygotować wysadzenie mostów w rejonie Chojnic i budować pas przesłaniania „Rytel”. Między innymi podporucznik Wacław Perny opracował techniczny plan zniszczeń w pasie rzeki Brdy, od Koronowa do Kościerzyny, i wzdłuż osi wycofania na rzekach: Wierzyca, (...) i Czarna Woda. Wymieniony oficer w połowie sierpnia został odkomenderowany do Kościerskiego Batalionu ON w charakterze kierownika technicznego robót przy budowie umocnień polowych w rejonie jeziora Garczyn i Kościerzyny. Jednocześnie powierzono mu czasowe pełnienie obowiązków dowódcy plutonu pionierów tego oddziału. 1 września przed godz. 5.00 pod jego nadzorem zostały przeprowadzone „zniszczenia wyprzedzające”. Następnego dnia dołączył do Sztabu Grupy Osłonowej „Czersk”. Swój udział w kampanii wrześniowej zakończył 21 września we Włodzimierzu Wołyńskim. Przeżył sowiecką niewolę i służył w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR[14].
25 sierpnia kompania weszła w skład Grupy Osłonowej „Czersk”, a jej II pluton został podporządkowany dowódcy Zgrupowania „Chojnice”, pułkownikowi Kazimierzowi Majewskiemu[16].
1 września 1939 roku kompania stacjonowała w fabryce w Czersku oddalonej około 100 metrów od sztabu Grupy Osłonowej „Czersk”. I pluton „pakietował na ostro obiekty” na szosie Czersk-Chojnice. II pluton po wysadzeniu mostu kolejowego w Chojnicach o godz. 10.00 przybył do Czerska. III pluton na stacji kolejowej Czersk od godz. 10.00 przygotował dwa pociągi. Pierwszy do ewentualnej naprawy toru i mostu pod Chojnicami, a drugi do zrywania toru na odcinku Czersk-Laskowice[17].
1 września 1939 roku o godz. 16.00 patrol minerski pod dowództwem podporucznika Edwarda Wilińskiego wyjechał z Czerska w celu wykonania zniszczeń na odcinku Starogard-Gniew. W skład patrolu, poza dowódcą, wchodziło 21 saperów oraz kierowca cywilny z samochodem o ładowności 3 ton. W nocy z 1 na 2 września patrol podporucznika Wilińskiego dotarł do lasu Nadleśnictwa Pelplin, 3 km na zachód od Gniewu. Przed świtem 2 września podporucznik Wiliński na czele 11 saperów-ochotników założył ładunki wybuchowe na przyczółku i na środku mostu kolejowego, a następnie zdetonował je[18]. Następnie patrol ppor. Wilińskiego udał się pod Starogard, gdzie przygotował do zniszczenia jeden z mostów drogowych, wykuwając w nim 6 komór minowych i pakietując je ładunkami wybuchowymi. O przygotowaniu mostu do zniszczenia ppor. Wiliński powiadomił dowódcę 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie[19].
3 września wojska niemieckie okrążyły w Borach Tucholskich 9. i 27. DP oraz GO „Czersk”. W trakcie walk o wydostanie się z okrążenia kompania wobec poniesionych strat prawdopodobnie przestała istnieć[20].
Struktura organizacyjna kompanii
Organizacja kompanii saperów typu III[21]:
- dowódca kompanii,
- drużyna gospodarcza,
- I pluton saperów a. trzy drużyny,
- II pluton saperów a. trzy drużyny.
Stan osobowy kompanii wynosił 92 żołnierzy, w tym 3 oficerów, 9 podoficerów i 80 saperów.
Organizacja wojenna i obsada personalna kompanii w 1939 roku[13]:
- dowódca kompanii - kpt. sap. Tadeusz Henryk Janiczek[22]
- zastępca dowódcy kompanii - por. sap. Stefan Wincenty Librowski[23]
- oficer gospodarczy - ppor. rez. sap. Ryszard Hammer
- dowódca I plutonu - ppor. rez. sap. Kazimierz Szychowski
- dowódca II plutonu - ppor. rez. sap. Józef Dembek
- dowódca III plutonu - ppor. rez. Edward Wiliński
- dowódca plutonu taborowego - ppor. rez. Wacław Perny[24]
Kompania liczyła 7 oficerów i około 115 szeregowców. Wśród saperów było 13 żołnierzy narodowości niemieckiej. W czerwcu 1939 roku kompania otrzymała jeden łazik (Polski Fiat 508 Łazik), jeden motocykl i trzy samochody 3 tonowe z przyczepką (po jednym na pluton). 25 sierpnia 1939 roku kompania otrzymała z poboru kolejne trzy samochody 3 tonowe z cywilnymi kierowcami. Tabor posiadał zaprzęg konny. Oficerowie rezerwy początkowo byli uzbrojeni w 7,65 mm pistolety Frommer, które w ogóle nie nadawały się do użytku („iglice nie zbijały spłonek”). W czerwcu wymieniono je na pistolety Parabellum[25].
Ponadto na uzbrojeniu kompanii znajdowały się cztery lekkie karabiny maszynowe Maxim wz. 08/15, które „w czasie strzelań szkolnych bardzo często zacinały się”[13][26].
Kadra kompanii
- por. sap. Mieczysław III Piotrowski (26 IV 1928 – 23 III 1932 → 8 bsap)
- kpt Tadeusz Henryk Janiczek (1937 – IX 1939[27][28])[b]
- por. sap. Felicjan Majorkiewicz – zastępca dowódcy kompanii (do 3 XI 1934 → słuchacz W.S.Woj.)
- por. Eugeniusz Piotrowski (†1940 Charków[29])
Uwagi
- ↑ Zarządzenie szefa sztabu KOP ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna w sprawie używania w dowództwie KOP kryptonimów zamiast nazw jednostek KOP → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 427
- ↑ Tadeusz Henryk Janiczek, kpt. sap., w KOP od 1938 roku. Dowódca komp. saperów KOP „Hoszcza”. W marcu 1939 roku wraz z kompanią skierowany do dyspozycji Zgrupowania „Chojnice”. Poległ w walkach z Niemcami 11 września 1939 roku we wsi Lubień koło Łęczycy. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 721
Przypisy
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 123.
- ↑ Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓, s. 19/1927.
- ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 54.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, s. 177, Nr 9 z 26 IV 1928.
- ↑ Zarządzenie nr L.700/Tjn.Og.Org/31 ↓, s. 10-11.
- ↑ Zarządzenie nr L.700/Tjn.Og.Org/31 ↓, s. 1-2.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 43.
- ↑ Zarządzenie nr Ldz. 700/Tjn./Og.Org/31 ↓, s. 3.
- ↑ Cutter 2001 ↓, s. 50, 86.
- ↑ Prochwicz 3/1994 ↓, s. 157.
- ↑ Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 3.
- ↑ Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 2 zał. 47.
- ↑ a b c Wiliński 1945 ↓, s. 1.
- ↑ a b Perny 1941 ↓, s. 13.
- ↑ Ciechanowski 1983 ↓, s. 18, 22, 32, 47.
- ↑ Pindel 1979 ↓, s. 150.
- ↑ Wiliński 1945 ↓, s. 2.
- ↑ Wiliński 1945 ↓, s. 2-3. Ppor. Wiliński nie sprecyzował, który most został przez niego zniszczony. Prawdopodobnie był to most kolejowy na rzece Wierzyca przed stacją Brodzkie Młyny. Wspomniany most był jedną z budowli na ówczesnej linii kolejowej nr 130 Morzeszczyn-Gniew.
- ↑ Wiliński 1945 ↓, s. 3-4.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 108.
- ↑ Cutter 2001 ↓, s. 86.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 s. 248
- ↑ Rocznik oficerski 1939 s. 252
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 171, 681.
- ↑ Wiliński 1945 ↓, s. 1-2.
- ↑ Konstankiewicz 1986 ↓, s. 107, 173.
- ↑ Straty ↓, Kapitan Tadeusz Henryk Janiczek urodził się 14 października 1902 roku w Sandomierzu. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu X A, a od 20 kwietnia 1942 roku w Oflagu II C Woldenberg (numer jeniecki 52740).
- ↑ Barszczewski 2010 ↓, s. 31. Tadeusz Henryk Janiczek urodził się 14 października 1902 roku. Według autora poległ 11 września 1939 roku w Lubieniu Kujawskim.
- ↑ Barszczewski 2010 ↓, s. 42, Porucznik Eugeniusz Piotrowski s. Franciszka, urodził się w 1902 roku.
Bibliografia
- Polscy saperzy polegli w latach 1914-2010. Zdzisław Barszczewski (red.). Wrocław: PoliFot Wrocław - Robert Hiczuk, 2010. ISBN 83-922766-6-3.
- Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
- Konrad Ciechanowski: Armia „Pomorze” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1983. ISBN 83-11-06793-7.
- Zdzisław Józef Cutter: Polskie wojska saperskie w 1939 r. Organizacja, wyposażenie, mobilizacja i działania wojenne. Częstochowa: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 2003. ISBN 83-7098-834-2.
- Zdzisław Józef Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6.
- Zdzisław Józef Cutter: Saperzy polscy 1918-1939. Organizacja, szkolenie i wyposażenie materiałowo-techniczne. Wrocław: 2001. ISBN 83-87384-05-4.
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919-1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Andrzej Konstankiewicz: Broń strzelecka Wojska Polskiego 1918-39. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1986. ISBN 83-11-07266-3.
- Kazimierz Pindel: Obrona Narodowa 1937-1939. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1979. ISBN 83-11-06301-X.
- Edward Wiliński: Relacja z kampanii wrześniowej 1939 r.. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.28f, 1945-12-01. s. 1-12. [dostęp 2016-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- Wacław Perny: Sprawozdanie z kampanii wrześniowej 1939 r.. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.28f, 1941. s. 13-15. [dostęp 2016-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Zarządzenie organizacyjne dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie reorganizacji brygad KOP nr L.dz. KOP 1025/tjn./og.org./29 z 6 lipca 1929 roku.
- Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie organizacji kompanii pionierów nr L.700/Tjn.Og.Org/31 z lutego 1931.
- Zarządzenie dowódcy KOP w sprawie reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza („R.3” I Faza) nr L.500/Tjn.Og.Org/37 z 23 lutego 1937 roku.
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2017-12-08].
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Rozmieszczenie i podległość kompanii saperów Korpusu Ochrony Pogranicza w 1938