Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lipsku

Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lipsku^[1]

Generalkonsulat der Republik Polen in Leipzig

ostatnia siedziba konsulatu RP w Lipsku przy Trufanowstraße 25 (do 2008)
Państwo	Niemcy
Data utworzenia	1926, 1972
Data likwidacji	1939, 2009
Siedziba	Lipsk
Adres
Trufanowstraße 25
brak współrzędnych

b. siedziba Konsulatu RP w Lipsku przy Peterssteinweg 10 (1923)

b. siedziba Konsulatu RP w Lipsku przy Hauptmannstraße 13 (1923)

Villa Ury – b. siedziba Konsulatu RP w Lipsku Wächterstraße 32 (1937–1939)

Okolicznościowa tablica na b. siedzibie konsulatu RP w Lipsku przy Wächterstraße 32 upamiętniająca fakt pomocy w 1938 1300 polskim żydom

b. siedziba konsulatu PRL w Lipsku przy Poetenweg 41 (1974–1981)

b. siedziba konsulatu RP w Lipsku przy Poetenweg 51 (1997–2000)

Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lipsku (niem. Generalkonsulat der Republik Polen in Leipzig) – polska placówka konsularna działająca w tym mieście w latach 1926–1939 oraz 1972–2008.

Siedziba

w okresie międzywojennym

Konsulat powołano w Lipsku w 1923 z siedzibą w biurowcu/budynku mieszkalnym „Münzblock” z 1874 (proj. Daniel Gottlob Vogel) przy Petersteinweg 10, w domu mieszkalnym z 1872 przy Hauptmannstrasse 13 (1923), przy Gellertstraße 7 (1926-1930), Plagwitzer Straße/Helfferichstraße 11 (1930–1936), następnie lokując go w willi z 1909 (proj. Fritz Drechsler) księgarza Artura Seemanna Villa Seemann przy Wächterstraße 32, która następnie przeszła w ręce kupieckiej rodziny Ury – Villa Ury (1937–1939)^[2][3]. W 1938 konsulat miał swój udział w ratowaniu około 1300 polskich żydów w ramach Polenaktion. Pracę urzędu przerwał wybuch II wojny światowej. Następnie w obiekcie mieściła się miejscowa placówka – Referat Konsularny Polskiej Misji Repatriacyjnej (Polnische Mission für Repatriierung) (1946–1952), obiekt pełnił też rolę recepcyjną dla władz miasta (1952–2006).

w okresie NRD

W 1972 przeniesiono do Lipska urząd działający dotychczas w Dreźnie (1958–1972), który pracował do momentu zjednoczenia Niemiec w 1990, m.in. w willi z 1924 przy Poetenweg 41 (1974–1981), nadając mu statut generalnego.

W konsulacie funkcjonowała komórka organizacyjna Grupy „Karpaty” MSW z siedzibą w Berlinie.

w okresie RFN

Realizację zadań konsularnych kontynuowano też w tym mieście w latach 1990–2009, np. z siedzibą w wilii z 1924 (proj. Erich Becker) przy Poetenweg 51 (1997–2000), ostatnio przy Trufanowstraße 25. Okręg konsularny obejmował wówczas Saksonię i Turyngię.

Instytut Polski

W Lipsku przy Markt 10 funkcjonuje Instytut Polski (Polnisches Institut) (1990–), który kontynuuje działalność Polskiego Centrum Kultury i Informacji (Polnischen Kultur- und informationzentrum) (1969–1990). Od 2009 jest filią podobnej placówki w Berlinie (Polnisches Institut Berlin / Filiale Leipzig).

Kierownicy konsulatu

• 1923 – dr Konrad Krokowski, konsul
• 1923–1927 – Tytus Zbyszewski, konsul gen.
• 1927–1931 – dr Jerzy Adamkiewicz, konsul gen.
• 1931–1935 – dr Tadeusz Brzeziński, konsul
• 1935–1936 – Michał Czudowski, konsul
• 1936–1939 – Feliks Chiczewski, konsul gen.

• 1980–1982 – Zygmunt Radłowski, konsul gen.
• 1982–1985 – płk Wacław Szarszewski, konsul gen.^[4]
• do 1992 – Witold Sędziwy
• 1996–1998 – Bogumił Król
• 1998–2003 – Jan Granat
• 2003^[5]–2007 – Ryszard Król, konsul gen.
• 2007–2008 – Zbigniew Zaręba, konsul gen.

Zobacz też

• Placówki dyplomatyczne i konsularne Polski na świecie oraz obcych państw w Polsce
• Ambasada RP w Berlinie
• Ambasada Niemiec w Polsce
• Polsko-Niemiecka Izba Przemysłowo-Handlowa

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik służy zagranicznej RP, MSZ, Warszawa 1938
• Edward Kołodziej: Inwentarze akt konsulatów polskich w Niemczech 1918–1939, Instytut Śląski, Opole 1983, s. 119
• Edward Kołodziej: Inwentarz akt Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie z lat (1919), 1920–1939: Do 1934 roku poselstwa, PWN, Warszawa 1990, s. 421, ISBN 83-01-09876-7, ISBN 978-8301098766.
• Henryk Chałupczak, Edward Kołodziej (opr.): Zjazdy i konferencje konsulów polskich w Niemczech, protokoły i sprawozdania, 1920–1939, Wyd. Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 1999, s. 375, ISBN 83-227-1354-1.
• Marek Masnyk, Ryszard Kaczmarek: Konsulaty na pograniczu polsko – niemieckim i polsko – czechosłowackim w latach 1918–1939, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2004, s. 206, ISBN 83-226-1334-2.
• KrzysztofK. Szczepanik KrzysztofK., Dyplomacja Polski 1918-2005, struktury organizacyjne, Warszawa: Wydawnictwo Askon, 2005, s. 243, ISBN 83-87545-89-9, OCLC 69357311 .
• Ryszard Król: Aus der Geschichte und der Gegenwart des Polnischen Generalskonsulats in Leipzig, [in:] Polen in Leipzig, Damals Heute, Europa-Haus Leipzig e.V., Leipzig 2006, s. 18–21, ISBN 3-933312-12-4.
• Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918–2006, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Archiwum/Wydawnictwo Askon, Warszawa 2007, s. 584, ISBN 978-83-7452-019-5.
• Peter Salden: Polsko-niemieckie stosunki po drugiej wojnie światowej do r. 1956, [w:] [2]
• Wojciech Skóra: Polskie placówki konsularne w Niemczech we wrześniu 1939 roku, [w:] Z morza i Pomorza. Spojrzenie na wrzesień 1939. Polityka i wojna, Toruń 2011, s. 432–457, [w:] [3]