Korienizacja

Korienizacja (ros. коренизация, корень – korzeń) – polityka narodowościowa Związku Radzieckiego na początku lat 20. XX wieku.

Polityka korienizacji (powrotu do korzeni) została sformułowana w 1913 r. przez Józefa Stalina. Wprowadzanie jej w życie rozpoczęto po rewolucji październikowej.

Korienizacja zakładała podział terytorialny wedle kryteriów etnicznych i wprowadzenie jako urzędowego języka miejscowego (opartego na alfabecie łacińskim)[1], troskę o rozwój kultur poszczególnych narodów wchodzących uprzednio w skład Imperium Rosyjskiego, tworzenie lokalnych partii komunistycznych.

Owocami korienizacji były m.in. utworzenie w Azji Środkowej republik narodowościowych (Uzbeckiej, Tadżyckiej, Kazachskiej, Kirgiskiej i Turkmeńskiej), wprowadzenie alfabetów do języków ałtajskich, a przede wszystkim polityka ukrainizacji w USRR w latach 1923–1929[2].

Korienizacja ustąpiła miejsca rusyfikacji w latach 30.

Przypisy

  1. ↑ korienizacja, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-03-08].
  2. ↑ S. Yekelchyk, Ukraina, s. 130.

Bibliografia

  • Historia deportacji. repatriacja.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-10)].
  • Serhy Yekelchyk, Ukraina. Narodziny nowoczesnego narodu, Joanna Gilewicz (tłum.), Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, ISBN 978-83-233-2618-2, OCLC 750742638.