Kormoran japoński

Kormoran japoński
	Phalacrocorax capillatus
	(Temminck & Schlegel, 1849)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	głuptakowe
Podrząd	głuptakowce
Rodzina	kormorany
Rodzaj	Phalacrocorax
Gatunek	kormoran japoński
Synonimy
	Carbo capillatus Temminck & Schlegel, 1849;
	Carbo capillatus Temminck & Schlegel, 1849;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania

Kormoran japoński^[4] (Phalacrocorax capillatus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje na wybrzeżach wschodniej Azji – północno-wschodnich Chin, Korei, Japonii i Rosyjskiego Dalekiego Wschodu; zimą jego zasięg na południu rozciąga się po wybrzeża Tajwanu i wschodnich Chin^[2]. Nie wyróżnia się podgatunków^[2]^[5].

Morfologia: Długość ciała wynosi 81–92 cm, rozpiętość skrzydeł około 152 cm; masa ciała: samce 3,0–3,35 kg, samice 2,3–2,7 kg^[2]. Upierzenie całe czarne, żółta naga skóra od oka po gardło. W sezonie lęgowym białe pióra nad nogami oraz od głowy po szyję. Młode kormorany (poniżej roku życia) są białe od piersi do brzucha, ale w następnym roku zaczynają im wyrastać ciemne pióra na piersiach. Ptaki dwuletnie lub starsze są ciemnobrązowe, ale nadal mają białe pióra na piersiach. Dorosłe upierzenie uzyskują w wieku 3 lat lub później^[6].

Ekologia: Zamieszkuje skaliste wybrzeża i wyspy, rzadko spotykany w głębi lądu. Żywi się głównie rybami, które łowi nurkując^[3]. Często odpoczywa na falochronach w portach^[6].; W Japonii lęgi mają miejsce od maja (czasami od kwietnia^[6]) do lipca w koloniach na klifach lub skałach^[3]. Ptaki budują płytkie gniazdo o średnicy około 60 cm; budulec stanowią głównie gałązki, a wyściółkę – wodorosty i sucha trawa. Średnia odległość między gniazdami wynosi około 1 m. W zniesieniu 1–6 jaj (najczęściej 3 lub 4). Inkubacja na japońskiej wyspie Teurito (w pobliżu Hokkaido) trwa 27,9 ± 2,1 dni. Wysiadują oboje rodzice na przemian. W Japonii młode opuszczają gniazdo po 50–60 dniach od wyklucia, choć jeszcze przez pewien czas sporadycznie wracają do gniazda, by zostać nakarmione przez rodziców^[6].

Status: IUCN uznaje kormorana japońskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2006 roku szacowano liczebność światowej populacji na około 25–100 tysięcy osobników. BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za trudny do określenia^[3].

Znaczenie dla człowieka: W rejonie rzeki Nagara na Honsiu kormorany japońskie wykorzystywane są przez rybaków do połowów ryb aju (Plecoglossus altivelis)^[7].

Przypisy

↑ Phalacrocorax capillatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Orta, J., Jutglar, F., Kirwan, G.M. & Boesman, P.: Japanese Cormorant (Phalacrocorax capillatus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-28].
↑ ^a ^b ^c ^d Phalacrocorax capillatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Phalacrocoracidae Reichenbach, 1849-50 (1836) - kormorany - Cormorants (wersja: 2017-09-23). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-02-28].
↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Storks, frigatebirds, boobies, cormorants, darters. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-28]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Yutaka Watanuki. Japanese Cormorant. „Bird Research News”. 7 (6), s. 4–5, 2010. (ang.).
↑ Cormorant Fishing "UKAI". GIFU Rotary Club. [dostęp 2010-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 stycznia 2014)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Phalacrocorax capillatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[hbwa-2] Orta, J., Jutglar, F., Kirwan, G.M. & Boesman, P.: Japanese Cormorant (Phalacrocorax capillatus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-28].

[iucn-3] Phalacrocorax capillatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).

[Mielczarek&Kuziemko-4] Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Phalacrocoracidae Reichenbach, 1849-50 (1836) - kormorany - Cormorants (wersja: 2017-09-23). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-02-28].

[ioc-5] F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Storks, frigatebirds, boobies, cormorants, darters. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-28]. (ang.).

[brn-6] Yutaka Watanuki. Japanese Cormorant. „Bird Research News”. 7 (6), s. 4–5, 2010. (ang.).

[gifu-7] Cormorant Fishing "UKAI". GIFU Rotary Club. [dostęp 2010-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 stycznia 2014)]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Kormoran japoński

Przypisy

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie