Korwety typu Amiral Petre Bărbuneanu
.jpg) „Amiral Petre Bărbuneanu” | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | Șantierul 2 Mai, Mangalia |
| Wejście do służby | 1983 |
| Zbudowane okręty | 4 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | pełna: 1385 t |
| Długość | 92,34 m |
| Szerokość | 11,41 m |
| Zanurzenie | 3,16 m |
| Napęd | 4 silniki wysokoprężne o mocy 13 140 KM, 4 śruby |
| Prędkość | 23,4 w |
| Zasięg | 1100 Mm przy 11 w |
| Załoga | 98 |
| Uzbrojenie | • 4 armaty uniwersalne 76 mm AK-726 (2×II) |
Korwety typu Amiral Petre Bărbuneanu (w kodzie NATO Tetal) – seria czterech korwet marynarki wojennej Rumunii, zbudowanych w Rumunii w latach 80. XX wieku. Klasyfikowane także jako lekkie fregaty.
Historia
Faktycznie rządzący Rumuńską Republiką Ludową komunistyczny dyktator Nicolae Ceaușescu dążył do możliwie dużej samodzielności kraju w ramach bloku wschodniego i rozwijania jego przemysłu, co przejawiało się w uruchomieniu w latach 70. programu budowy okrętów własnych projektów zamiast kupowania ich od ZSRR. Okręty wyposażane były jednak nadal w radzieckie, na ogół mało nowoczesne systemy uzbrojenia i elektroniki, w braku możliwości opracowania ich samemu ani uzyskania z innych państw, w szczególności z Chin, z którymi Rumunia wówczas nawiązała współpracę[1]. W 1979 roku rozpoczęto w państwowej stoczni w Mangalii budowę serii lekkich fregat do zwalczania okrętów podwodnych, zaprojektowanych w Rumunii[1]. Od pierwszego okrętu określa się je jako typ Amiral Petre Bărbuneanu, a w kodzie NATO otrzymały nazwę Tetal[1][2]. Współcześnie klasyfikowane są jako korwety[3][4].
Pierwszy okręt „Amiral Petre Bărbuneanu” wodowano 23 maja 1981 roku, a wcielono do służby 4 lutego 1983 roku[5]. Kolejne trzy wodowano w 1982, 1983 i 1985 roku[5]. Planowano budowę ośmiu okrętów, lecz ograniczono serię do czterech, oddanych do służby do 1987 roku, na korzyść opracowania ulepszonego typu Contraamiral Eustațiu Sebastian, mogącego przenosić śmigłowiec (kod NATO: Modified Tetal)[2].
Okręty
| Nazwa okrętu (nr burtowy) | Położenie stępki | Wodowani[a] | Wejście do służby | Uwagi |
|---|---|---|---|---|
| Amiral Petre Bărbuneanu (260) | bd. | 23 maja 1981 | 4 lutego 1983 | w 2022 w służbie[4] |
| Viceamiral Vasile Scodrea (261) | bd. | 5 czerwca 1982 | 3 stycznia 1984 | wycofany |
| Vicamiral Vasile Urseanu (262) | bd. | 9 września 1983 | 3 stycznia 1985 | wycofany |
| Viceamiral Eugen Roșca (263) | bd. | 11 lipca 1985 | 23 kwietnia 1987 | w 2022 w służbie[4] |
Opis
Opis ogólny i architektura
Okręty mają kadłub gładkopokładowy, z niewielkim wzniosem pokładu w kierunku dziobu[3]. Dziobnica jest prosta o umiarkowanym wychyleniu[7]. Na pokładzie dziobowym umieszczona jest wieża armat AK-726, przesunięta stosunkowo daleko do tyłu[7]. Za nią, całe śródokręcie zajmuje długa nadbudówka, zajmująca około połowy długości kadłuba[7]. Z przodu na pokładzie nadbudówki umieszczone są wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych, a dalej rozciąga się druga węższa kondygnacja nadbudówki, z podwyższonym pomostem dowodzenia, znajdującym się blisko środka długości okrętu[7]. Na dachu nadbudówki umieszczone są podstawy radarów i pojedynczy maszt kratownicowy, zabudowany w dolnej części[7]. Brak jest komina – spaliny odprowadzane są do wody, z wylotami na burtach[8]. Na pokładzie rufowym, blisko pawężowej rufy, znajduje się druga wieża armat AK-726[7]. Kadłub wykonany jest ze stali, a nadbudówki ze stopów lekkich[3].
Wyporność standardowa wynosi 1070 t, a pełna 1385 t (spotykane też są inne dane)[b]. Długość całkowita wynosi 92,34 m, szerokość 11,41 m, a zanurzenie 3,16 m[9].
Załoga okrętów liczy 98 osób[4][c]
Uzbrojenie
Uzbrojenie artyleryjskie składa się z czterech automatycznych armat uniwersalnych kalibru 76,2 mm AK-726 podwójnie sprzężonych w dwóch wieżach na dziobie i rufie[1]. Szybkostrzelność wynosi do 90 strz./min na lufę, a donośność do 15 km[5]. Ich ogniem kieruje radar Fut-B, umieszczony na dachu przedniej części nadbudówki[3]. Uzbrojenie uzupełniają cztery działka plot. 30 mm AK-230 w dwóch dwulufowych wieżach na nadbudówce na rufie, z radarem kierowania ogniem Ryś[3]. Ponadto okręty posiadają dwa wielkokalibrowe karabiny maszynowe kalibru 14,5 mm[1][6].
Broń podwodną stanowią dwie dwururowe obrotowe wyrzutnie torpedowe DTA-53-1124 kalibru 533 mm, umieszczone na burtach na pokładzie w części rufowej[3]. Służą one do odpalania torped przeciw okrętom nawodnym 53-65K, których okręt przenosi cztery[3]. Brak jest informacji w publikacjach, żeby były z nich wystrzeliwane torpedy przeciw okrętom podwodnym[3][10].
Do zwalczania okrętów podwodnych służą dwie obrotowe szesnastoprowadnicowe wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych RBU-2500, o donośności do 2500 m[10]. Umieszczono je na nadbudówce dziobowej przed sterówką. Fregaty przenoszą zapas 64 rakietowych bomb głębinowych RGB-25[3].
Sensory i wyposażenie
Wyposażenie radioelektroniczne składało się z systemów produkcji radzieckiej, dość starych już w chwili wejścia do służby[10]. Stanowi je przede wszystkim radar dozoru ogólnego MR-302[3]. Jego maksymalny zasięg określany jest na 98 km w stosunku do celów powietrznych i 30 km w stosunku do okrętów[11]. Okręty wyposażone były też w radary artyleryjskie Fut-B i Ryś[3]. Do celów nawigacyjnych służył radar Najada[3].
Do wykrywania okrętów podwodnych służyła stacja hydrolokacyjna MG-322 Gierkules[3][10]. Wyposażenie walki radioelektronicznej stanowiły dwie szesnastoprowadnicowe wyrzutnie celów pozornych PK-16[9]. Wyposażenie stanowił ponadto system rozpoznania radiotechnicznego w kodzie NATO Watch Dog oraz system identyfikacji swój-obcy[5].
Napęd
Napęd stanowią cztery silniki wysokoprężne 61D produkcji radzieckiej[9]. Rozwijają one moc po 3285 KM (łącznie 13 140 KM)[4][d]. Silniki napędzają cztery śruby – przy tym silniki umieszczone w przedniej maszynowni napędzają zewnętrzne śruby, a w tylnej – wewnętrzne[2]. Takie rozwiązanie napędu, z silnikami napędzającymi osobne śruby, nie było optymalne, lecz zostało wymuszone zapewne z uwagi na dostępność silników przy braku odpowiednich przekładni[10][e].
Napęd zapewnia osiąganie prędkości maksymalnej 23,4 węzłów[9]. Zasięg pływania z prędkością 11 węzłów wynosi 1100 mil morskich[3].
Zobacz też
- Porównywalne okręty z tego samego okresu:
- ORP Kaszub (Polska)
- Korwety projektu 1124 (ZSRR)
- Korwety projektu 133 (NRD)
- Korwety rakietowe typu D'Estienne d'Orves (Francja)
Uwagi
- ↑ Daty wodowania według Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 561. Odmiennie Pietlewannyj 2009 ↓, s. 164 podaje mało wiarygodne daty dzienne wodowania w każdym przypadku 1 stycznia.
- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 164. Wyporność pełna 1385 t zgadza się z podawaną przez marynarkę ([1]). Według Zabłockij 2004 ↓, s. 73 wyporność standardowa 1480 t i pełna 1600 t, według Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 561 wyporność pełna 1440 t
- ↑ Według Pietlewannyj 2009 ↓, s. 165 załoga 80 ludzi.
- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 164 podaje łączną moc 16 000 KM, starsze źródła zachodnie – 20 000 KM (Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 325)
- ↑ W starszych źródłach zachodnich są informacje o napędzie dwoma śrubami Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 325
Przypisy
- ↑ a b c d e Zabłockij 2004 ↓, s. 73.
- ↑ a b c d Pietlewannyj 2009 ↓, s. 164-165.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Pietlewannyj 2009 ↓, s. 165.
- ↑ a b c d e Divizionul 50 Corvete. Forțele Navale Române. [zarchiwizowane z tego adresu]. (rum.).
- ↑ a b c d Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 561.
- ↑ a b Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 325.
- ↑ a b c d e f Pietlewannyj 2009 ↓, s. 165 (rysunek).
- ↑ Zabłockij 2004 ↓, s. 76.
- ↑ a b c d Pietlewannyj 2009 ↓, s. 164.
- ↑ a b c d e Zabłockij 2004 ↓, s. 74.
- ↑ Tomasz Grotnik. Mărăşeşti. Stara fregata w nowej roli. „Nowa Technika Wojskowa”. nr 10/2007, s. 79-80, lipiec 2007. Magnum-X.
Bibliografia
- M. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
- Władymir Zabłockij. Rumuńskie fregaty typu Tetal-II. „Okręty Wojenne”. Nr 2/2004. XIV (64), s. 73-76, 2004. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002, s. 561. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
Media użyte na tej stronie
Autor: SMFN, Licencja: CC BY-SA 3.0
"Amiral Petre Barbuneanu" corvette (Tetal-I class) returns from mission.
160815-N-AL293-129 CONSTANTA, Romania (Aug. 15 , 2016) Photo from a P-3C Orion assigned to Patrol Squadron (VP) Four as it conducts a fly-by in support of Romanian Navy Day in Constanta, Romania, Aug. 15, 2016. U.S. 6th Fleet, headquartered in Naples, Italy, conducts the full spectrum of joint and naval operations, often in concert with allied, joint, and interagency partners, in order to advance U.S. national interests and security and stability in Europe and Africa. (U.S. Navy photo by Mass Communication Specialist 2nd Class Devin Menhardt/ Released)
- Unit: Navy Media Content Services
- DVIDS Tags: NMCS; DVIDS Bulk Import