Koszt krańcowy

Przykład krzywej kosztu krańcowego. Oś Q to wielkość produkcji, a oś P – cena.

Koszt krańcowy (koszt marginalny, ang. marginal cost, MC) – koszt jaki ponosi producent w związku ze zwiększeniem wielkości produkcji danego dobra o jedną jednostkę. Stanowi przyrost kosztów całkowitych związany z produkowaniem dodatkowej jednostki dobra.

Przy danej wielkości produkcji danego dobra producent ponosi określone koszty. Jeżeli zwiększy swoją produkcję o jedną jednostkę, wówczas koszty całkowite produkcji zwiększą się. Różnica w wielkości kosztów jakie producent ponosił wcześniej i kosztów jakie ponosi po zwiększeniu produkcji stanowi właśnie koszt krańcowy. Jest to inaczej koszt wyprodukowania dodatkowej jednostki dobra.

Ujęcie matematyczne

W ujęciu matematycznym koszty krańcowe są pochodną funkcji kosztów całkowitych ze względu na wielkość produkcji.

${\displaystyle KC'=KM={\frac {\Delta KC}{\Delta W}}}$

gdzie:

• ${\displaystyle KM}$ – koszty marginalne
• ${\displaystyle KC}$ – koszty całkowite
• ${\displaystyle W}$ – wielkość produkcji

Koszty krańcowe wskazują na dynamikę kształtowania się kosztów całkowitych w zależności od wielkości produkcji.

Zobacz też

• Przychód krańcowy
• Korzyść krańcowa
• Marginalizm

Bibliografia

• Samuelson A.A., Nordhaus W.D., Ekonomia 2, PWN, Warszawa, 2007
• Sloman J., Podstawy ekonomii, PWE, Warszawa, 2001