Kotlina Mirska

Kotlina Mirska
Ilustracja
Panorama Kotliny Mirskiej (lewa strona zdjęcia)
Megaregion

Pozaalpejska Europa Środkowa

Prowincja

Masyw Czeski

Podprowincja

Sudety z Przedgórzem Sudeckim

Makroregion

Pogórze Zachodniosudeckie

Mezoregion

Pogórze Izerskie

Kotlina Mirska – rozległa przedgórska kotlina, stanowiąca wschodnią część mikroregion Pogórza Izerskiego (332.26)[1]. Jest to obszar płaskodenny z niewielkimi deniwelacjami, przecięty doliną Kwisy, którego centralną część stanowi miasto Mirsk.

Położenie

Kotlina Mirska jest położona we wschodniej części Pogórza Izerskiego. Jej granice stanowią od północy Wzniesienia Radoniowskie, od wschodu Przedgórze Rębiszowskie, od południa Grzbiet Kamienicki (północny grzbiet Gór Izerskich), a od zachodu Przedgórze Izerskie[2][3].

Administracyjnie Kotlina Mirska położona jest w województwie dolnośląskim, w przeważającej części w powiecie lwóweckim, w gminie Mirsk. Centralna część Kotliny Mirskiej zajmuje miasto Mirsk[4].

Ukształtowanie powierzchni

Kotlina Mirska ma charakter płaskodennej, pofalowanej kotliny, nachylonej w kierunku północnym. Obejmuje ona obniżenia dolinne Kwisy i jej dopływów. Średnia wysokość Kotliny Mirskiej wynosi 345 m n.p.m.[2][5]

Budowa geologiczna

Pod względem budowy geologicznej cały obszar Kotliny należy do metamorfiku izerskiego[6]. Na budowę geologiczną Kotliny wpływ miały różne wydarzenia w historii geologicznej. Są to[4]:

  • ruchy górotwórcze w prekambrze i paleozoiku,
  • długotrwałe wietrzenie skał podłoża,
  • ruchy trzeciorzędowe i związanymi z nimi erupcje wulkaniczne,
  • działalność lądolodu skandynawskiego, klimatu peryglacjalnego oraz działalności wód polodowcowych.

Kotlina Mirska zbudowana jest z proterozoicznych łupków łyszczykowych, wzbogaconych w granit i porfiroblastów biotytu (pas od Krobicy do Kwieciszowic), amfibolitów i gnejsów (rejon Rębiszowa i Mirska), trzeciorzędowych bazaltów, utworów piaszczysto-żwirowych, kambryjskich leukogranitów oraz czwartorzędowych piasków, żwirów i glin zwałowych[1][3]. Utwory czwartorzędowe stanowią pozostałości po zlodowaceniach sanu i odry, gdzie osady wypełniły zagłębienia terenu, którą stanowiła omawiana kotlina, przykrywając starsze osady[7].

W obrębie wypełnionej utworami polodowcowymi kotliny skały podłoża krystalicznego wychodzą na powierzchnię jedynie na wzgórzu Wyrwak[8].

Klimat

Klimat Kotliny Mirskiej cechuje się dużym wpływem czynników klimatycznych związanymi z sąsiedztwem gór (w tym przypadku Gór Izerskich). Średnia roczna temperatura powietrza dla całego Pogórza Izerskiego, w tym Kotliny Mirskiej, wynosi tu 6–7°C. W styczniu, najzimniejszym miesiącu średnia temperatura wynosi między –1,5 a –2°C, a w lipcu 15–17°C. Średnie roczne opady wynoszą tu 700–900 mm, gdzie najwięcej jest w miesiącach letnich (lipiec–sierpień)[9].

Hydrologia

Obszar Kotliny Mirskiej jest położony w dorzeczu Odry, głównie w zlewni Kwisy. Na wysokości Mirska do rzeki wpadają dwa większe dopływy: Długi Potok i Czarny Potok[4]. Główne akweny w Kotlinie Mirska to Stawy Rębiszowskie, położone na wschód od Mirska[10].

Wody podziemne w kotlinie przeważają w formie wód szczelinowych w utworach krystalicznych o niewielkich wydajnościach, natomiast w utworach czwartorzędowych miąższość wody jest niewielka i waha się w przedziale 3–15 m na wysokości Mirska[4].

Ochrona środowiska

Duża część Kotliny Mirskiej podlega ochronie przyrody. Są to obszary Natura 2000[11]:

Kompleksy leśne na obszarze Kotliny Mirskiej przynależą do Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych we Wrocławiu, do Nadleśnictwa Świeradów[12].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Plan urządzenia lasu dla Nadleśnictwa Świeradów na okres od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2017 r., Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych we Wrocławiu, Brzeg, 2007, s. 15 (pol.).
  2. ↑ a b Ukształtowanie powierzchni (pol.). Związek Gmin „Kwisa”. www.kwisa.pl. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-17)].
  3. ↑ a b Zmiana Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego miasta i gminy Mirsk. Załącznik Nr 1 Do Uchwały Rady Miejskiej Gminy Mirsk Nr XL/284/06 z dnia 24 lutego 2006 r., Urząd Miasta i Gminy Mirsk, luty 2006 [dostęp 2014-02-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-21] (pol.).
  4. ↑ a b c d Beata Nowicka. Z przeszłości geologicznej Mirska. „Geografia w Szkole”. 3, 2006. Warszawa. Wyd. Edupress (pol.). 
  5. ↑ Prognoza oddziaływania na środowisko "Aktualizacji Programu Ochrony Środowiska i Planu Gospodarki Odpadami dla Powiatu Lwóweckiego na lata 2010-2013 z perspektywą na lata 1014-2017", Albeko, 2010, s. 14 [dostęp 2014-02-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-21] (pol.).
  6. ↑ Kamila Reczyńska: Łąki Gór i Pogórza Izerskiego (pol.). Natura 2000 na Dolnym Śląsku i Opolszczyźnie. natura2000-dolnyslask.pl. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-22)].
  7. ↑ Geologia. Dzieje geologiczne obszaru ZG „Kwisa” (pol.). Związek Gmin „Kwisa”. www.kwisa.pl. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-17)].
  8. ↑ Strategia zrównoważonego rozwoju gminy Mirsk, „{{{czasopismo}}}”, Mirsk, Urząd Miasta i Gminy Mirsk, 2004 [dostęp 2014-02-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-03-03] (pol.).
  9. ↑ Klimat (pol.). Związek Gmin „Kwisa”. www.kwisa.pl. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-17)].
  10. ↑ Geoportal. Mapa topograficzna. Skala 1:10 000 (pol.). [dostęp 2014-02-04].
  11. ↑ Geoserwis GDOŚ (pol.). Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2014-02-04].
  12. ↑ Lasy Państwowe. Mapa (pol.). [dostęp 2014-02-04].

Media użyte na tej stronie

Góry i Pogórza Izerskie panorama.JPG
Autor: Marek013, Licencja: CC BY-SA 4.0
Panorama Gór i Pogórza Izerskiego (Gmina Mirsk, niedaleko wsi Orłowice)