Kuna tamilska
| Martes gwatkinsii[1] | |||
| Horsfield, 1851 | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek | kuna tamilska | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 (c) IUCN Red List of Threatened Species, species assessors and the authors of the spatial data., CC BY-SA 3.0 | |||
Kuna tamilska[3] (Martes gwatkinsii) – gatunek ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae). Gatunek słabo poznany, występujący w południowych Indiach, narażony na wyginięcie.
Zasięg występowania
Kuna tamilska zamieszkuje Ghaty Zachodnie w południowych Indiach, na południe od 13° szerokości geograficznej północnej (pomiędzy Charmad a Kanapadi)[2][4].
Taksonomia
Gatunek po raz pierwszy opisał w 1851 roku amerykański przyrodnik Thomas Horsfield w książce A catalogue of the mammalia in the Museum of the Hon. East-India Company[5]. Jako miejsce typowe autor wskazał Madras w Indiach[5]. Niektórzy autorzy traktują kunę tamilską jako podgatunek kuny żółtogradłej (M. flavigula)[6][7][8]. Takson monotypowy[9][4].
Etymologia
Nazwa rodzajowa Martes oznacza w łacinie kunę[10]. Epitet gatunkowy honoruje Reynoldsa Gwatkinsa, kolekcjonera, który dostarczył okaz typowy do Museum of the East-India Company[5].
Morfologia
Długość ciała samców 50–70 cm, ogona 35–50 cm; masa ciała samców 1–3 kg[4]. Kuna tamilska jest bardzo podobna do kuny żółtogardłej. Sierść koloru przeważnie ciemnobrązowego; ramiona i tułów są koloru ryżobrązowego. Na gardle występuje wyraźna plama koloru od rdzawożółtego do żółtocytrynowego. Czaszka jest niska i płaska[4].
Ekologia
Kuna tamilska zamieszkuje wilgotne lasy tropikalne na wysokości od 120 do 2383 m n.p.m.[4][11]; obserwowana również na plantacjach herbaty, kawy i akacji oraz na łąkach i bagnach[11][2]. Prowadzi prawdopodobnie dzienny tryb życia; najczęściej przebywa na ziemi, ale obserwowana również w baldachimie oraz w dziuplach drzew z rodzaju mala (Elaeocarpus)[4]. Obserwowana samotnie lub w parach[4].
Skład diety kuny tamilskiej jest bardzo słabo poznany, ale istnieją doniesienia o polowaniach na wrony, wiewiórę dekańską (Ratufa indica), kanczylka indyjskiego (Moschiola indica) i warana bengalskiego (Varanus bengalensis); spożywa również owady, miód oraz nektar[4][11].
Nie ma żadnych informacji na temat rozrodu i wychowu młodych[4][11].
Status i zagrożenia
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów gatunek ten został zaliczony do kategorii VU (ang. Vulnerable – narażony na wyginięcie)[2]. Bardzo niewiele wiadomo na temat tego gatunku; priorytetem są badania terenowe, aby dowiedzieć się więcej o jego historii naturalnej, ekologii i stanie populacji[4]. Zasięg występowania kuny tamilskiej ocenia się jako mniejszy niż 20000 km²[2].
Przypisy
- ↑ Martes gwatkinsii, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b c d e D. Mudappa i inni, Martes gwatkinsii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2015-4 [dostęp 2016-06-10] (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 157. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol.)
- ↑ a b c d e f g h i j S. Larivière, A.P. Jennings: Family Mustelidae (Weasels and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 630. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.)
- ↑ a b c T. Horsfield: A catalogue of the mammalia in the Museum of the Hon. East-India Company. London: Printed by J. & H. Cox, 1851, s. 99. (ang.)
- ↑ G.B. Corbet: The Mammals of the Palaearctic Region: a taxonomic review. London: British Museum (Natural History), 1978, s. 1–314. ISBN 978-0801411717. (ang.)
- ↑ J.H. Honacki, K.E. Kinman, J.W. Koeppl: Mammal species of the world: a taxonomic and geographic reference. Lawrence, Kansas: Allen Press, Inc. and The Association of Systematics Collections, 1982, s. 1–694. ISBN 978-0-942924-00-8. (ang.)
- ↑ G.B. Corbet, J.E. Hill: Mammals of the Indomalayan region. A systematic review. Oxford: Oxford University Press, 1992, s. 1–488. ISBN 978-0198546931. (ang.)
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Martes gwatkinsii. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2016-06-10]
- ↑ T.S. Palmer: Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. Washington: Government Printing Office, 1904, s. 400–401, seria: North American Fauna. (ang.)
- ↑ a b c d A. Webb: Martes gwatkinsii Nilgiri marten (ang.). W: Animal Diversity Web [on-line]. Museum of Zoology University of Michigan. [dostęp 2016-06-11].
Media użyte na tej stronie
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
(c) N. A. Naseer / www.nilgirimarten.com / naseerart@gmail.com, CC BY-SA 2.5 in
The Nilgiri marten (Martes gwatkinsii) is the only species of marten found in southern India. It occurs in the hills of the Nilgiris and parts of the Western Ghats.
(c) IUCN Red List of Threatened Species, species assessors and the authors of the spatial data., CC BY-SA 3.0
Nilgiri Marten (Martes gwatkinsii) range