Leopold II (wielki książę Toskanii)

Leopold II Toskański

Wielki Książę Toskanii
Okres	od 18 czerwca 1824 do 21 lipca 1859
Dane biograficzne
Dynastia	Habsburgowie Lotaryńscy
Data i miejsce urodzenia	3 października 1797 Florencja
Data i miejsce śmierci	29 stycznia 1870 Rzym
Ojciec	Ferdynand III Toskański
Matka	Luiza Maria Amelia Teresa Sycylijska
Żona	Maria Anna Saksońska Maria Antonietta Sycylijska
Odznaczenia

Leopold II Jan Józef Franciszek Ferdynand Karol Habsburg-Lotaryński (ur. 3 października 1797 we Florencji; zm. 29 stycznia 1870 w Rzymie) – arcyksiążę, wielki książę Toskanii w latach 1824–1859.

Życiorys

Leopold był synem wielkiego księcia Ferdynanda III Toskańskiego i Luizy Marii, księżniczki Obojga Sycylii oraz wnukiem cesarza Leopolda II i jego żony – infantki Marii Ludwiki Hiszpańskiej. Od 1799 roku towarzyszył ojcu na wygnaniu w Wiedniu, Salzburgu i Würzburgu. Do Toskanii powrócił w 1814 roku.Władzę w księstwie przejął 18 czerwca 1824 roku. Pierwsze dwadzieścia lat panowania poświęcił problemom wewnętrznym państwa. Jego polityka była względnie reakcyjna i najłagodniejsza spośród wszystkich władców Toskanii, która po roku 1832 stała się ostoją liberałów^[1]. Pozostawał pod wpływem Austrii, ale nie stosował się ściśle do zaleceń płynących z Wiednia. Zezwalał na wolność prasy czy też osiedlanie się uchodźców politycznych (jak np. Giuseppe Mazzini) w granicach księstwa^[2].

Wydarzenia z lat 1847/1848 wymusiły na Leopoldzie nadanie księstwu konstytucji^[3]. Stało się to 15 lutego 1848 roku. Nie spełnił jednak zgłaszanych, najbardziej radykalnych postulatów o likwidacji wpływów austriackich w Toskanii, chociaż w marcu tego samego roku – w obawie o tron – wypowiedział wojnę własnej dynastii i posłał do Lombardii nieproszone posiłki Karolowi Albertowi, który podjął walkę o wyzwolenie północnych Włoch spod austriackiego panowania^[4]. Inna sprawa, że w kwietniu – śladem papieża – wycofał się z wojny^[5], ale miasta toskańskie, z Livorno na czele, wywierały naciski by nie odstąpił od ustroju konstytucyjnego^[6]. W zamęcie działań wojennych został zmuszony do ucieczki z Florencji, aczkolwiek po bitwie pod Novarą miejscy notable pośpieszyli wysłać delegację z usilną prośbą by wrócił^[7].

Rodzina

W 1817 r. poślubił Marię Annę Saksońską (1799–1832). Doczekał się z nią trójki potomstwa:

• Karolina (1822–1841),
• Augusta Ferdynanda (1825–1864) – żona Luitpolda, księcia-regenta Bawarii,
• Maksymiliana (1827–1834).

Maria Antonietta Burbon-Sycylijska

Po śmierci Marii Anny wielki książę ożenił się po raz drugi. Jego żoną została Maria Antonietta Sycylijska, córka Franciszka I Burbona, króla Obojga Sycylii, i królowej Marii Izabeli, infantki hiszpańskiej. Para doczekała się dziesięciorga dzieci:

• Maria Izabella (1834–1901) – żona Franciszka Burbon-Sycylijskiego, hrabiego Trapani,
• Ferdynand IV (1835–1908) – wielki książę Toskanii, mąż Alicji Burbon-Parmeńskiej,
• Maria Teresa (1836–1838),
• Maria Krystyna (1838–1849),
• Karol Salwator (1839–1892) – mąż Marii Immaculaty Burbon-Sycylijskiej,
• Maria Anna (1840–1841),
• Rainer (1842–1844),
• Maria Ludwika (1847–1917) – żona Charlesa de Isenburg et Büdengen,
• Ludwik Salwator (1847–1915),
• Jan Salwator, Jan Orth (1852–1891) – mąż Milly Stubel.

Przypisy

Bibliografia

• Henryk Wereszycki, Historia Austrii, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1986.
• Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, Wrocław 2003.
• Tomasz Wituch, Garibaldi, Wrocław-Warszawa-Kraków 1983.