Lesław Wojtasik

Lesław Wojtasik

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1933 Sosnowiec
Data i miejsce śmierci	31 października 2018 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1952–1991
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Stanowiska	komendant Instytutu Badań Społecznych w Wojskowej Akademii Politycznej, zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP, zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych
Odznaczenia

Grób Lesława Wojtasika na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Lesław Wojtasik (ur. 24 stycznia 1933 w Sosnowcu, zm. 31 października 2018^[1] w Warszawie) – generał brygady SZ PRL, oficer polityczny, profesor^[2], Zastępca Szefa Głównego Zarządu Politycznego WP w latach 1983–1989.

Życiorys

Syn Stanisława i Władysławy z Jałowieckich. Absolwent Technikum Energetycznego w Nysie, od września 1951 elew Oficerskiej Szkoły Politycznej w Łodzi. 10 października 1952 promowany do stopnia podporucznika w korpusie oficerów politycznych i wyznaczony na stanowisko instruktora Związku Młodzieży Polskiej w 21 Samodzielnym Pułku Moździerzy w Brodnicy. W latach 1953–1954 był pomocnikiem szefa wydziału politycznego 27 Brygady Moździerzy w Brodnicy. 1954–1960 studiował na Wydziale Pedagogicznym Akademii Wojskowo-Politycznej w Warszawie (od 1958 Wojskowej Akademii Politycznej). Po ukończeniu studiów i otrzymaniu tytułu magistra był wykładowcą i starszym wykładowcą przedmiotów społeczno-politycznych w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. W latach 1967–1983 pracownik naukowy Wojskowej Akademii Politycznej, początkowo jako starszy pomocnik kierownika pracowni, od 1970 kierownik pracowni badań problemów psychologiczno-społecznych Ośrodka Badań Społecznych tej akademii. W 1969 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych, a w 1973 tytuł doktora habilitowanego nauk humanistycznych w Wojskowej Akademii Politycznej. W latach 1972–1978 był adiunktem i później kierownikiem zakładu – docentem Instytutu Badań Społecznych WAP. Od 1980 zastępca komendanta, a od 1982 komendant tego instytutu. Równolegle był wykładowca Wydziału Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.

W okresie stanu wojennego w Polsce (1981–1983) był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju – komisarzem wojskowym w Polskim Radio^[3]. 28 kwietnia 1982 uchwałą Rady Państwa PRL otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk humanistycznych. Od marca 1983 do stycznia 1989 zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP – szef Zarządu Propagandy i Agitacji. Równolegle pełnił też funkcję rzecznika prasowego Ministerstwa Obrony Narodowej. 27 września 1984 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. Od stycznia 1989 do lutego 1990 zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych – szef Zarządu Politycznego. Następnie przebywał w dyspozycji Ministra ON. W kwietniu 1991 pożegnany przez ministra obrony narodowej wiceadmirała Piotra Kołodziejczyka w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej, po czym 4 czerwca 1991 przeniesiony do rezerwy w wieku 58 lat^[4].

Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C4, rząd 2, grób 2)^[5]. Pogrzeb odbył się bez asysty wojskowej^[3].

Autor ponad 700 artykułów, opracowań i publikacji z dziedziny psychologii społecznej i teorii komunikacji masowej^[4].

Wybrane publikacje

• Zarys psychologii propagandy, PWN, Warszawa 1973
• Psychologia Propagandy Politycznej, PWN, Warszawa 1975
• Teoria i praktyka politycznej propagandy wizualnej, Książka i Wiedza, Warszawa 1977
• Zakładowe ośrodki pracy ideowo-wychowawczej: zadania i model działania, Książka i Wiedza, Warszawa 1978
• Agitacja polityczna: poradnik dla agitatora, Książka i Wiedza, Warszawa 1979
• Elementy socjotechniki „Solidarności”, Wydawnictwo MON, Warszawa 1982
• Nastroje społeczne, Książka i Wiedza, Warszawa 1982
• Strategia i taktyka podziemnej „Solidarności”: dla aktywu PZPR zainteresowanego problematyka̧ walki ideologicznej, Książka i Wiedza, Warszawa 1982
• Podziemie polityczne, Książka i Wiedza, Warszawa 1983
• Agitacja polityczna, Wydawnictwo MON, Warszawa 1986
• Szkice z teorii i praktyki reklamy, Wyższa Szkoła Hotelarstwa i Gastronomii w Poznaniu, Poznań 2011 (współautor)

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie, żonaty z Aleksandrą, troje dzieci^[6].

Odznaczenia i nagrody

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1983)^[7]
• Złoty Krzyż Zasługi (1983)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1975)
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1976)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Nagroda Ministra ON I stopnia (1969)

I wiele medali i odznaczeń ministerialnych, organizacyjnych i regionalnych.

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 252–253.