Leszek Błażyński
| Data i miejsce urodzenia | 5 marca 1949 | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 6 sierpnia 1992 | |||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||
  | ||||||||||||||||||||||
Leszek Błażyński (ur. 5 marca 1949 w Ełku, zm. 6 sierpnia 1992 w Katowicach) – polski bokser wagi muszej, mechanik.
Życiorys
Dwukrotny brązowy medalista olimpijski z Monachium (1972) i Montrealu (1976). Mistrz Europy – Halle 1977) i wicemistrz (Madryt 1971), uczestnik Mistrzostw Europy Belgrad 1973 i Mistrzostw Świata 1978 (waga kogucia); dwukrotny mistrz Polski (1971, 1973) i trzykrotny wicemistrz 1969 (waga papierowa), 1972 i 1980; i 11-krotny reprezentant kraju w meczach międzypaństwowych.
Zawodnik klubów: Mazur Ełk (1964–1969), BBTS Włókniarz Bielsko-Biała (1969–1974) i Szombierek Bytom (1976–1983)
Łącznie stoczył 317 walk (282 zwycięstwa, 4 remisy, 31 porażek).
Został odznaczony m.in. Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Złotym Krzyżem Zasługi (1972)[1], Krzyżem Kawalerskim Order Odrodzenia Polski (1976).
Po zakończeniu kariery sportowej był trenerem bokserskim, okazjonalnie zajmował się też dziennikarstwem, a nawet występował w kabarecie (razem z Władysławem Komarem) i pojawił się w telewizji jako wokalista jazzowy.
6 sierpnia 1992 w Katowicach popełnił samobójstwo. Przyczyną była ciężka depresja po niedawnej śmierci żony[2][3]. Został pochowany 11 sierpnia 1992 na Centralnym Cmentarzu Komunalnym w Katowicach przy ul. Murckowskiej[2].
Upamiętnienie
- W 1995 roku miała miejsce premiera filmu dokumentalnego Przez nokaut o życiu Leszka Błażyńskiego, którego reżyserem był Maciej Pieprzyca[4].
- Od 2006 roku w Bytomiu cyklicznie odbywa się Memoriał Leszka Błażyńskiego. Początkowo turniej bokserski odbywał się w Szkole Podstawowej nr 38 w Suchej Górze, później w bytomskiej Hali na Skarpie, a od 2014 pięściarze rywalizują w Teatrze Rozbark[5].
Przypisy
- ↑ Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972.
- ↑ a b Leszek Błażyński, Polski Komitet Olimpijski [dostęp 2021-01-19].
- ↑ Mija 20 lat od śmierci Leszka Błażyńskiego, Onet Sport, 5 sierpnia 2012 [dostęp 2021-01-19].
- ↑ Przez nokaut w bazie filmpolski.pl
- ↑ Memoriał Leszka Błażyńskiego. To będzie bitwa talentów, Dziennik Sport, 23 listopada 2019 [dostęp 2020-11-14].
.svg){kind=small}
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.