Leszek Dąbrowski

Leszek Teodozy Dąbrowski

Data i miejsce urodzenia	12 grudnia 1912 Kijów
Data i miejsce śmierci	25 czerwca 1984 Szczecin
profesor nauk technicznych
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1961
Habilitacja	1964
Profesura	1973
Uczelnia	Politechnika Gdańska Politechnika Wrocławska Politechnika Szczecińska
Okres zatrudn.	1948–1983
Odznaczenia

Leszek Teodozy Dąbrowski (ur. 12 grudnia 1912 w Kijowie, zm. 25 czerwca 1984 w Szczecinie) – polski architekt i urbanista, dziekan Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej, profesor Politechniki Szczecińskiej.

Życiorys

W 1931 ukończył warszawskie Gimnazjum im. Stefana Batorego. Był harcerzem i następnie instruktorem 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej "Pomarańczarnia". W pierwszej połowie lat 30, w stopniu podharcmistrza, sprawował funkcję zastępcy drużynowego, faktycznie kierując drużyną w czasie nieobecności drużynowego hm. Władysława Olędzkiego, pełniącego jednocześnie kierownicze funkcje w Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy. Był jednym z pierwszych harcerskich wychowawców późniejszych bohaterów Szarych Szeregów, m.in. Tadeusza Zawadzkiego "Zośki".

W 1939 ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej rozpoczął praktykę zawodową; już po wojnie, kiedy zajął się pracą naukowo-dydaktyczną, łączył obowiązki na uczelni z działalnością projektową. Przed wojną był projektantem w Sekcji Budowy Ogródków Jordanowskich w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach oraz w urzędzie miasta Wilna.

W 1945 znalazł się w Białymstoku, gdzie pracował jako nauczyciel w Państwowym Liceum Budowlanym. Był równocześnie naczelnikiem wydziału w Zarządzie Miejskim w Białymstoku. Od 1948 pracował w Gdańsku na Politechnice, równocześnie kierując zespołem w Biurze Planowania. W 1954 przeniósł się do Wrocławia; w latach 1954-1960 pełnił funkcję głównego architekta Wrocławia oraz prowadził zajęcia na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Rada tegoż Wydziału nadała mu w 1961 stopień doktora nauk technicznych, a trzy lata później stopień doktora habilitowanego. Był we Wrocławiu kolejno zastępcą profesora, starszym wykładowcą, wreszcie docentem etatowym. W 1966 objął funkcję dziekana Wydziału Architektury, ale stanowisko utracił w 1968 w ramach represji za obronę studentów w czasie strajków marcowych. Leszek Dąbrowski wystąpił wtedy publicznie w obronie studentów w czasie zorganizowanego przez władze wiecu potępiającego zajścia.

W 1970 przeszedł do pracy na Politechnice Szczecińskiej. Jako docent etatowy, a od 1973 profesor, kierował Zakładem Urbanistyki i Planowania Przestrzennego Instytutu Architektury i Planowania Przestrzennego. Od 1972 był także zastępcą dyrektora Instytutu Architektury i Planowania Przestrzennego (funkcję dyrektora pełnił w tym czasie Piotr Zaremba) oraz kierownikiem podyplomowego studium planowania przestrzennego. Na Politechnice Szczecińskiej prowadził zajęcia z urbanistyki i planowania przestrzennego — planowanie regionalne, tereny zielone, rozwój form osadniczych. Przeszedł na emeryturę w 1983.

Leszek Teodozy Dąbrowski ogłosił przeszło 50 opracowań, w tym kilka książek, monografii i skryptów, dotyczących planowania regionalnego oraz planowania terenów zielonych. Był uczestnikiem licznych krajowych i zagranicznych konferencji naukowych, pod jego kierownictwem dyplom doktorski obroniło 12 osób; był recenzentem 39 prac doktorskich, 8 rozpraw habilitacyjnych, 5 wniosków o nominacje profesorskie.

W dorobku miał też opracowania projektowe, w tym wyróżniane w konkursach Stowarzyszenia Architektów Polskich i Towarzystwa Urbanistów Polskich. Był aktywnym działaczem obu organizacji, m.in. członkiem ich władz szczebla centralnego, honorowym członkiem TUP. Uczestniczył w pracach Komitetu Architektury i Urbanistyki Polskiej Akademii Nauk oraz innych gremiów naukowych. Wspólnie ze Stanisławem Bukowskim opracował m.in. projekt regulacji Placu Katedralnego w Wilnie (w latach 1936-1937, pod kierunkiem prof. Romualda Gutta), projekt odbudowy i konserwacji kościoła w Choroszczy (1946-1948), a także niezrealizowany plan powojennej przebudowy Białegostoku (1945-1946).

Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Odznaką Gryfa Pomorskiego i Medalem 30-lecia Polski Ludowej. Jest patronem dorocznej nagrody ufundowanej przez Oddział Stowarzyszenia Architektów Polskich w Szczecinie, przyznawanej za najlepszą pracę dyplomową obronioną w Instytucie Architektury i Planowania Przestrzennego Politechniki Szczecińskiej.

Bibliografia

• Leszek Teodozy Dąbrowski na stronie In memoriam SAP
• Politechnika Szczecińska. Uczelnia i ludzie w półwieczu 1946-1996 (pod redakcją Bolesława Szarguta), Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Szczecińskiej, Szczecin 1996, s. 79-80