Lew Czorny

Lew Czorny

Лев Чёрный

Imię i nazwisko urodzenia	Paweł Dmitrijewicz Turczaninow
Data i miejsce urodzenia	16 lutego/19 lutego 1878 Woroneż
Data i miejsce śmierci	21 września 1921 Moskwa
Narodowość	rosyjska

Lew Czorny, ros. Лев Чёрный, właśc. Paweł Dmitrijewicz Turczaninow, ros. Па́вел Дми́триевич Турчани́нов (ur. 16 lutego/19 lutego 1878 w Woroneż, zm. 21 września 1921 w Moskwie) – rosyjski myśliciel i działacz anarchoindywidualistyczny, a także poeta oraz czołowa postać lewicowych ruchów antybolszewickich podczas rewolucji październikowej^[1].

Życiorys

Kształcił się w gimnazjach w Czernihowie, Orle i Rosławiu. Po ukończeniu szkoły w lipcu 1899 wstąpił na wydział medyczny Uniwersytetu Moskiewskiego. 23 lutego 1901 został jednak aresztowany za udział w zamieszkach studenckich, wydalony z uczelni i wywieziony z Moskwy do Rosławia, gdzie miał przebywać pod nadzorem policji przez 3 lata. Po powrocie do Moskwy stworzył federację anarchistycznych stowarzyszeń, po czym został ponownie aresztowany i zesłany na 4 lata do Kraju Turuchańskiego, skąd dwukrotnie uciekał^[2]. W 1907 opublikował książkę Nowy kierunek anarchizmu: anarchizm stowarzyszeniowy, w której zawarł podstawy swoich poglądów społeczno-politycznych^[3].

W latach 1910-1913 przebywał w Paryżu^[2], a następnie powrócił do Rosji, po czym po raz kolejny został aresztowany i zesłany na Syberię. Po zwolnieniu w 1917 wyjechał do Moskwy, gdzie cieszył się dużą popularnością wśród robotników jako wykładowca. Był także sekretarzem Moskiewskiej Federacji Grup Anarchistycznych, która powstała w marcu 1917^[1].

W 1918, ze względu wzmożone represje ze strony władz bolszewickich, grupy anarchistyczne wchodzące w skład Moskiewskiej Federacji Grup Anarchistycznych utworzyły zbrojne oddziały samoobrony - Czarną Gwardię. Lew Czorny był aktywnym uczestnikiem tych działań^[1].

W 1919 Lew Czorny dołączył do grupy o nazwie Podziemni Anarchiści, która opublikowała die gazety, które potępiły komunistyczną dyktaturę jako najgorszą tyranię w historii ludzkości. 25 września 1919 grupa Lewicowych eserowców i członków Podziemnych Anarchistów obrzuciło bombami główną siedzibę moskiewskiego Komitetu Partii Komunistycznej w proteście przeciw rosnącym represjom^[1]. Atak miał miejsce w czasie obrad i zabitych zostało wówczas dwunastu komunistów, a czterdziestu pięciu zostało rannych, w tym Nikołaj Bucharin, redaktor bolszewickiej Prawdy^[4].

W sierpniu 1921 gazeta Izwiestija opublikowała oficjalny raport, w którym ogłoszono, że dziesięciu "anarchistycznych bandytów" rozstrzelano bez przesłuchania i rozprawy sądowej. Wśród zabitych był Lew Czorny. Chociaż nie brał on udziału w bombardowaniu siedziby moskiewskiego KPK, to z racji swoich związków z Podziemnymi Anarchistami stał się potencjalnym kandydatem do procesu pokazowego. Komuniści odmówili przekazania jego ciała rodzinie, co dało podejrzenia, że Lew Czorny w rzeczywistości zmarł w wyniku tortur^[1].

Poglądy

Lew Czorny uważał, w duchu nietzscheańskim, że wśród rosyjskiej burżuazji nastąpiło przewartościowanie wartości. Odrzucał również możliwość istnienia woluntarystycznych komun proponowanych przez Piotra Kropotkina, ponieważ uważał je jako potencjalne zagrożenie dla wolności jednostki^[4]. Sam proponował tworzenie "wolnych stowarzyszeń niezależnych jednostek", co opisał w swojej publikacji Nowy kierunek anarchizmu: anarchizm stowarzyszeniowy^[5].

Według badaczy myśli anarchistycznej, w tym Paula Avricha i Allana Antliffa, na poglądy Lwa Czornego duży wpływ miały dzieła Maxa Stirnera oraz Benjamina Tuckera^[6].

Przypisy