Lincoln EL Series

Lincoln

1951 Lincoln Club Coupe
Inne nazwy	Lincoln EL-Series
Producent	Lincoln
Zaprezentowany	kwiecień 1948
Okres produkcji	1948–1951
Miejsce produkcji	Detroit Los Angeles
Poprzednik	Lincoln (seria H)
Następca	Lincoln Cosmopolitan
Dane techniczne
Segment	F
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan 2-drzwiowe coupé 2-drzwiowy kabriolet
Silniki	benzynowy V8: 336,7ci (5,5 l), 152 KM
Skrzynia biegów	3-biegowa manualna 4-biegowa automatyczna
Napęd	tylny
Długość	5410 mm (1949–50)[1] 5456 mm (1951)[2]
Szerokość	1946 mm[1]
Wysokość	1615 mm[1]
Rozstaw osi	3073 mm[1]
Masa własna	1795–1916 kg[3]
Zbiornik paliwa	74 l[1]
Liczba miejsc	6[3]
Bagażnik	663 l[1]
Dane dodatkowe
Pokrewne	Lincoln Cosmopolitan Mercury Eight
Konkurencja	Buick Roadmaster Chrysler New Yorker Oldsmobile 98 Cadillac Series 61 Hudson Commodore Frazer Manhattan[4]

Lincoln EL-Series – model samochodu osobowego pełnowymiarowej klasy luksusowej produkowany pod amerykańską marką Lincoln w latach 1948–1951, od 1949 do 1951 roku modelowego. Nie miał nadanego oznaczenia modelu; określany był w literaturze jako seria EL lub jako „standardowy Lincoln”, w odróżnieniu od większego spokrewnionego z nim modelu Lincoln Cosmopolitan.

Samochody Lincoln serii EL produkowano z nadwoziami: sedan, coupé i kabriolet. Napęd stanowił silnik V8 o pojemności 5,5 litra. Wyprodukowano ogółem ponad 72 tysiące egzemplarzy samochodów tej serii.

Historia i opis modelu

1949 Lincoln kabriolet

Atrapa modelu 1949

Lincoln Club Coupe od tyłu (1951)

Model 1949

W 1948 roku koncern Forda przedstawił swoje pierwsze powojenne samochody nowej konstrukcji, określone jako rok modelowy 1949. Jako pierwsze z nich zadebiutowały w sprzedaży już 22 kwietnia 1948 roku nowe samochody marki Lincoln^[5]. Nowe modele Lincolna, będące następcą wywodzącej się sprzed wojny serii H, zyskały nowoczesne jak na te czasy nadwozie, z gładkimi ścianami bocznymi, bez wystających na boki błotników^[6]. Na przedłużeniu błotników przednich umieszczone były pojedyncze reflektory, a pomiędzy błotnikami była mało wybrzuszona maska silnika^[3]. W ten sposób koncern Forda jako pierwszy z trójki wielkich producentów amerykańskich wprowadził na rynek nadwozia pontonowe, a samochody jego marek były wśród najnowocześniej stylizowanych na rynku w tym roku^[7]. Charakterystyczne tylko dla samochodów Lincoln z tych lat było umieszczenie reflektorów w chromowanych zagłębionych oprawach^[3]. Atrapa chłodnicy stała się szeroka, chromowana, z górną belką obramowującą atrapę, dwoma belkami poniżej i pionowymi elementami je łączącymi – w tym wąską kratką pośrodku^[3]. Na masce samochód miał uskrzydloną ozdobę^[3].

Standardowy Lincoln nie nosił nazwy modelu, a jedynie oznaczenia wersji nadwoziowych: czterodrzwiowy sedan (Sport Sedan), dwudrzwiowe coupé (Club Coupe) i dwudrzwiowy kabriolet (Convertible)^[3]. Samochody te określane bywają natomiast w literaturze od numerów seryjnych pierwszego rocznika jako EL-Series (seria EL)^[a][8]. Wszystkie modele były sześciomiejscowe, a w sedanie tylne drzwi otwierały się w kierunku do tyłu^[3]. Rozstaw osi standardowych Lincolnów wynosił 121 cali (307 cm)^[3]. Osobno Lincoln wprowadził wydłużony droższy model o nazwie Cosmopolitan, od którego standardowy Lincoln różnił się wizualnie dwuczęściową szybą przednią zamiast pojedynczej, przetłoczeniami na przednich drzwiach na przedłużeniu błotników i ozdobną listwą boczną na całą długość, a nie tylko na przednich błotnikach^[3]. Nadwozie Lincolna z tego roku posłużyło także jeszcze jako baza do skonstruowania krótszego nowego modelu marki Mercury^[3].

Napęd stanowił silnik dolnozaworowy V8 konstrukcji Forda, o pojemności 336,7 cali sześciennych (5,5 l), dający moc 152 KM (brutto)^[b][3]. Lincoln tym samym zaprzestał stosowania silników V12, których używał od 1933 roku; przy tym nowa jednostka rozwijała większą moc^[9]. Skrzynia biegów była 3-biegowa manualna, za dopłatą dostępny był nadbieg^[3]. Dopiero na początku 1949 roku wprowadzono opcjonalnie skrzynię automatyczną Hydra-Matic, za dopłatą 200 dolarów (produkowaną na licencji General Motors)^[c][3]. Kabriolet miał automatycznie podnoszony dach^[10].

W ramach pierwszego wydłużonego roku modelowego wyprodukowano 38 384 samochody, co stanowiło nieco ponad połowę produkcji Lincolna (52%)^[3]. Produkowano je tylko w zakładach w Detroit^[3]. Ceny bazowe wynosiły od 2527 dolarów za coupe, przez 2574 dolarów za sedan, do 3116 dolarów za kabriolet^[3]. W wyposażeniu fabrycznym był zegar elektryczny, a w skład wyposażenia opcjonalnego wchodziło m.in. radio i hydraulicznie sterowane szyby i fotele^[3][10].

1951 Lincoln Sport Sedan

Modele 1950 i 1951

W styczniu 1950 roku samochody poddano liftingowi, przede wszystkim obejmującemu całkiem nowy styl atrapy chłodnicy^[11]. Pomiędzy grubym chromowanym zderzakiem a górną belką była tylko jedna pozioma belka środkowa, z ozdobnymi żebrami. Zmieniła się też forma świateł parkingowych (kierunkowskazów). Zamiast kabrioletu, obok dotychczasowego coupé i sedana wprowadzono bardziej luksusowe coupé o nazwie Lido, z dachem pokrytym winylem imitującym skórę^[11]. Ceny samochodów Lincoln 1950 roku modelowego pozostały takie same (Lido – 2720 dolarów), a ogółem powstało ich 17 489^[11]. Do zakładów w Detroit doszły zakłady w Los Angeles i zmieniono w związku z tym wzór numerów seryjnych^[d].

1951 Lincoln Club Coupe

Samochody 1951 roku modelowego wprowadzono już w listopadzie poprzedniego roku^[2]. Ponownie poddano liftingowi atrapę chłodnicy, a także ozdoby. Na początku bocznej listwy była ozdobna płetwa nachylona do przodu (takie same listwy otrzymał tegoroczny model Cosmopolitan)^[2]. Moc silnika w tym roku była podawana jako 154 KM, przy takim samym stopniu sprężania^[2].

Wersje nadwoziowe pozostały takie, jak w poprzednim roku, a ceny bazowe nawet spadły o około 1% (od 2505 dolarów za coupé do 2702 dolarów za coupé Lido)^[2]. Wyprodukowano 16 761 samochodów, z tego prawie 3/4 sedanów^[2]. Dopiero w lutym 1952 roku zaprezentowano nowe modele marki, a rolę podstawowego Lincolna przejął nowy Lincoln Cosmopolitan^[12].

Sport

Dzięki dobremu prowadzeniu się i mocnym silnikom, duże i luksusowe Lincolny były także używane w sporcie samochodowym, odnosząc pewne sukcesy^[3]. Samochód taki zwyciężył w pierwszym w historii wyścigu serii Strictly Stock NASCAR 19 czerwca 1949 roku w Charlotte (kierowca Jim Roper) oraz w piątym wyścigu tej serii 18 września w Hamburgu (kierowca Jack White)^[e][13]. W 1950 roku Lincolny modelu 1949 zajęły pierwsze i trzecie miejsce w pierwszym wyścigu serii NASCAR Grand National na torze Daytona Beach, a łącznie startowało ich aż 9^[14]. W tym roku także Tim Flock zwyciężył Lincolnem w drugim wyścigu w Charlotte, lecz po tym liczba samochodów tego typu w wyścigach spadła^[15]. Ostatnim większym osiągnięciem było drugie miejsce Tima Flocka w Lincolnie model 1950 w pierwszym wyścigu sezonu 1951 w Daytona Beach^[16].

Dane techniczne (1949)

• Silnik: gaźnikowy dolnozaworowy V8, chłodzony cieczą, umieszczony podłużnie z przodu, napędzający koła tylne
• Pojemność skokowa: 336,7 cali sześciennych (5517 cm³)^[3]
• Średnica cylindra × skok tłoka: 3½" × 4⅜” (88,9 × 111,1 m)^[10]
• Moc maksymalna (brutto): 152 KM przy 3600 obr./min^[b][10]
• Stopień sprężania: 7:1^[3]
• Gaźnik: dwugardzielowy^[3]
• Skrzynia przekładniowa: trzybiegowa manualna, opcjonalnie z nadbiegiem Touch-O-Matic, opcjonalnie automatyczna Hydra-Matic^[3]
• Sprzęgło: jednotarczowe, suche^[10]
• Przekładnia główna: hipoidalna^[10]
• Opony: 8,20×15^[10]

• Podwozie: rama prostokątna, nitowana i spawana, ze wzmocnieniem centralnym w formie X^[10]
• Zawieszenie przednie: niezależne, na wahaczach poprzecznych i sprężynach śrubowych z amortyzatorami teleskopowymi^[10]
• Zawieszenie tylne: resory wzdłużne półeliptyczne z amortyzatorami teleskopowymi^[10]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• J. „Kelly” Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.)

Linki zewnętrzne

• Folder Lincolna 1949