Lista zawodowych mistrzów świata wagi lekkiej w boksie

McAuliffe 29 października 1886 w Bostonie pokonał Billy Fraziera w 21r. przez KO w walce o "tytuł mistrza wagi lekkiej"(Boston Daily Globe)^[1].
27 sierpnia 1894 pokonał Younga Griffo i krótko po tym zrezygnował z tytułu^[2].

O wakujący po rezygnacji McAuliffe tytuł stoczyli w Londynie walkę Dick Burge i Kid Lavigne. Walka odbyła się zgodnie z regułami markiza Queensberry i była określana jako pierwsza oficjalna walka o tytuł mistrza świata wagi lekkiej. Lavigne wygrał przez TKO w 17r^[3].

Leonard 15 stycznia 1925 ogłosił zakończenie kariery i rezygnację z tytułu. Wrócił po 6 latach i ostatecznie zakończył ją 7 listopada 1932.^[4].

Ross zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii półśredniej^[5].

Po rezygnacji Angotta z powodu kontuzji ręki NYSAC i NBA wyznaczyły swoich pretendentów. Według NBA ponownie mistrzem został Angott, który 27 października 1943 pokonał Sluggera White^[6].

Williams został uniwersalnym mistrzem po pokonaniu Boba Montgomery'ego, mistrza według NYSAC, przez TKO w 6r^[7].

Durán zrezygnował z tytułów WBA i WBC przechodząc do kategorii półśredniej.

Wakujący tytuł WBC zdobył Watt pokonując przez TKO w 12. rundzie. Alfredo Pitalkę^[8].

Wakujący tytuł WBA zdobył Espana pokonując przez KO w 13. rundzie. Claude Noela^[9].

O’Grady pozbawiony został tytułu WBA za odmowę walki z Claude Noelem, oficjalnym challangerem.

Arguello zrezygnował z tytułu WBC.

Chavez po pokonaniu Jose Luisa Ramireza stał się posiadaczem tytułów WBA i WBC. Zrezygnował z nich zostając mistrzem WBC w wadze junior półśredniej.

Whitaker azrezygnował z tytułów w wadze lekkiej zostając 18 lipca 1992 mistrzem IBF w junior półśredniej^[10].

Thobela zrezygnował z tytułu WBO wybierając konfrontację z Tony Lopezem o tytuł mistrza WBA^[11].

Gonzalez zrezygnował z tytułu WBC debiutując w 1996 w kategorii junior półśrednia.

Parisi zrezygnował z tytułu WBO przechodząc do kategorii junior półśredniej.

De la Hoya zrezygnował z tytułu IBF wybierając obronę tytułu z pretendentem wyznaczonym przez WBO.

De la Hoya zrezygnował z tytułu WBO po pokonaniu 7 czerwca 1996 Julio Césara Cháveza w walce o tytuł mistrza WBC kategorii junior półśredniej.

Mosley zrezygnował z tytułu IBF przechodząc do wagi półśredniej^[12].

Dorin stracił tytuł WBA nie mogąc utrzymać limitu wagi lekkiej^[13].

Mayweather zrezygnował z tytułu WBC przechodząc do kategorii junior półśredniej.

Julio Díaz zrezygnował z tytułu IBF stając 5 marca 2005 do walki o mistrzostwo WBC z José Luisem Castillo, którą przegrał przez TKO w 10. rundzie^[14].

Corrales został pozbawiony tytułu WBO.

Corrales stracił tytuł WBC nie mogąc utrzymać limitu kategorii lekkiej^[15].

Freitas zdobył wakujący tytułu WBO wygrywając z Zahirem Raheemem.

Casamayor zdobył tytuł WBC pokonując Diego Corralesa, który mając problemy z wagą w przeddzień walki został pozbawiony tytułu.

Pacquiao zrzekł się tytułu WBC i przeniósł do kategorii junior półśredniej^[16].

Campbell zrzekł się tytułu WBA Super 10 stycznia 2009. 13 lutego 2009 stracił tytuły IBF i WBO nie mogąc dotrzymać wagi w pojedynku z pretendentem Ali Funeką. Pojedynek 14 lutego 2009 wygrał^[17].

Márquez zdobył wakujące tytuły WBA Super i WBO zwyciężając Juana Díaza. Został pozbawiony 5 stycznia 2012 tytułu WBA Super za brak jego obrony z oficjalnym pretendetem przez 18 miesięcy^[18] a następnie zrezygnował z tytułu WBO przechodząc do wagi półśredniej.

Valero zawiesił tytuł w lutym 2010. Zmarł tragicznie 19 kwietnia 2010.

Soto ogłosił rezygnację z tytułu WBC i przejście do wyższej kategorii.

Rios pozbawiony został tytułu nie mogąc dotrzymać limitu wagowego przed walką z Johnem Murrayem. 3 grudnia 2011 wygrał przez TKO w 11r^[19].

DeMarco zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie nad Jorge Linaresem.

Burns 5 listopada 2011 po zwycięstwie nad Michaelem Katsidisem został mistrzem tymczasowym a po przejściu Juana Manuela Márqueza do kategorii półśredniej awansowany został na mistrza pełnoprawnego^[20].

Abril 22 października 2011 po zwycięstwie nad Miguelem Acostą (Wenezuela) został mistrzem tymczasowym, a po pozbawieniu tytułu Brandona Ríosa awansowany został na mistrza pełnoprawnego. W kwietniu 2015 został pozbawiony tytułu mistrzowskiego za brak walki w jego obronie.

Figueora po odejściu Bronera do wyższej kategorii został z tymczasowego mistrza, mistrzem pełnoprawnym. 10 listopada 2014 został pozbawiony tytułu.

Crawford zrezygnował z tytułu w lutym 2015 i ogłosił przejście do wyższej kategorii.

Bey zrezygnował z tytułu w czerwcu 2015.

Pérez 28 czerwca 2014 po zwycięstwie nad Argenisem Lópezem (Dominikana) został mistrzem tymczasowym, a po pozbawieniu tytułu Richarda Abrila awansowany został na mistrza pełnoprawnego.

Flanagan zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO po wygranej z Jose Zepedą.