Lista zawodowych mistrzów świata wagi lekkośredniej w boksie

Moyer został inauguracyjnym mistrzem WBA zwyciężając Joeya Giambrę. Po pokonaniu 19 lutego 1963 Stana Harringtona został również inauguracyjnym mistrzem WBC^[1].

Mazzinghi 25 października 1968 w walce z Freddiem Little’em został zdyskwalifikowany za niedozwolone uderzenie. Decyzja ta została zmieniona, a walka uznana za ”nieodbytą”, jednak tytułu mu nie przywrócono^[2].

Wajima został pozbawiony tytułu przez WBC.

Leonard zwakował tytuł WBA w wadze junior średniej preferując konfrontację z Thomasem Hearnsem o tytuły WBA i WBC w wadze półśredniej.

Hearns zwakował tytuł WBC przechodząc do wyższych kategorii wagowych.

Durán został pozbawiony tytułu za odmowę walki z oficjalnym pretendentem Mikiem McCallumem^[3].

McCallum zdobył wakujący tytuł WBA zwyciężając Seana Manniona. Pozostawił tytuł wakujący przechodząc do kategorii średniej^[4].

Santos zwakował tytuł IBF.

Drayton zdobył wakujący tytuł IBF zwyciężając niejednogłośnie na punkty Carlosa Santosa^[5].

Jackson zdobył wakujący tytuł zwyciężając In-Chul Baeka. Pozostawił wakujący tytuł zostając 24 listopada 1990 mistrzem WBC w wadze średniej^[6].

Jackson został inauguracyjnym mistrzem WBO po zwycięstwie nad Lupe Aquino. Zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii średniej^[7].

Pazienza pozostawił wakujący tytuł przechodząc do wyższych kategorii wagowych.

Vásquez zdobył wakujący tytuł zwyciężając Hitoshi Kamiyamę^[8].

Whitaker natychmiast po zdobyciu tytułu zwakował go będąc równocześnie mistrzem WBC w wadze półśredniej^[9].

Jones został pozbawiony tytułu WBO.

Norris zrezygnował z tytułu IBF pozostając mistrzem WBC.

Simon pozostawił wakujący tytuł w wadze junior średniej zostając 21 lipca 2001 mistrzem tymczasowym WBO w wadze średniej^[10].

Trinidad zwakował tytuły WBA i IBF w junior średniej zostając 12 maja 2001 mistrzem WBA w wadze średniej^[11].

Samaniego z mistrza tymczasowego, został awansowany na pełnoprawnego po tym, jak Vargas unifikując tytuły z De la hoyą zyskał status „Super Champion” .

Wright został pozbawiony tytułu IBF.

Wright zrezygnował z tytułów WBA i WBC przechodząc do kategorii średniej^[12].

Dzyndzyruk został pozbawiony tytułu mistrza nie mogąc bronić tytułu z Lukasem Konečnym ze względu na kontuzję.

Mayweather zrezygnował z tytułu w wadze junior średniej przystępując do pojedynku z Ricky Hattonem o tytuł WBC w wadze średniej.

Phillips zrezygnował z tytułu IBF aby zmierzyć się 29 listopada 2008 z Paulem Williamsem o tytuł mistrza tymczasowego WBO.

Forrest pozbawiony został tytułu nie mogąc go bronić ze względu na przewlekłą kontuzję.

Martínez od 4 października 2008 był posiadaczem tytułu mistrza tymczasowego. Po odebraniu tytułu Forrestowi został mistrzem pełnoprawnym. Zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi średniej.

Cotto został awansowany na super mistrza^[13].

Pacquiao zrezygnował z tytułu zamierzając walczyć z Shane’em Mosleyem w obronie posiadanego tytułu WBO w wadze półśredniej.

Trout zdobył wakujący, po awansie Cotto na super mistrza, tytuł mistrza regularnego WBA zwyciężając Rigoberto Alvareza^[14].

Álvarez po pokonaniu Austina Trouta 20 kwietnia 2013 połączył w swoim ręku tytuły mistrzowskie WBA i WBA w kategorii lekkośredniej.

Bajsangurow od 30 lipca 2011 był mistrzem tymczasowym. Po pozbawieniu tytułu Serhija Dzyndzyruka został mistrzem regularnym^[15]. Bajsangurow utracił tytuł z powodu nieaktywności

Mayweather po pokonaniu Saúla Álvareza 14 września 2013 połączył w swoim ręku tytuły mistrzowskie WBA Super i WBA w kategorii lekkośredniej.

Andrade zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO po pokonaniu Vanesa Martirosyana.

Lara od 8 czerwca 2013 był mistrzem tymczasowym. Po pokonaniu dotychczasowego mistrza regularnego Saúla Álvareza przez Floyda Mayweathera Jra Lara został mistrzem regularnym.