Lista zawodowych mistrzów świata wagi półśredniej w boksie

Waga półśrednia jest jedną z 8 klasycznych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w latach 80. XIX w. dla pięściarzy o wadze 141-147 funtów. W roku 1889 Amateur Boxing Association of England Ltd (ABA) określił jej limit na 145 funtów a w 1909 Londyński National Sporting Club na 147 funtów. W roku 1920 limit ten przyjęły New York State Athletic Commission (NYSAC) oraz National Boxing Association (NBA). Obecnie wynosi 66,7 kg (147 funtów).

Pierwszym powszechnie uznawanym mistrzem świata był od roku 1889 Amerykanin Paddy Duffy. Do roku 1975 praktycznie był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

Zdobycie
tytułu
Utrata
tytułu
MistrzOrganizacjaObrona
tytułu
29 marca 18891890Paddy Duffy Stany ZjednoczoneUniwersalny0

Duffy zmarł 19 lipca 1890 na gruźlicę, w wieku 25 lat, będąc w posiadaniu tytułu mistrza.

14 grudnia 189226 lipca 1894Mysterious Billy Smith KanadaUniwersalny1
26 lipca 18941898Tommy Ryan Stany ZjednoczoneUniwersalny1

Ryan zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii średniej gdzie został mistrzem 24 października 1898[1].

25 sierpnia 189815 stycznia 1900Mysterious Billy Smith KanadaUniwersalny2
15 stycznia 190016 października 1900James Rube Ferns Stany ZjednoczoneUniwersalny2
16 października 190024 maja 1901Matty Matthews Stany ZjednoczoneUniwersalny1
24 maja 190118 grudnia 1901James Rube Ferns Stany ZjednoczoneUniwersalny2
18 grudnia 190116 października 1906Joe Walcott Wielka BrytaniaUniwersalny4
16 października 190623 kwietnia 1907Honey Mellody Stany ZjednoczoneUniwersalny2
23 kwietnia 1907listopad 1908Mike Twin Sullivan Stany ZjednoczoneUnwersalny2

Sullivan zrezygnował z tytułu po walce z Allenem Mahonosem 5 listopada 1908[2].

20 kwietnia 1908styczeń 1911Harry Lewis Stany ZjednoczoneUniwersalny3

Lewis zrezygnował z tytułu kontynuując karierę w wadze średniej[3].

21 marca 19141 czerwca 1915Matt Wells Wielka BrytaniaUniwersalny0
1 czerwca 191522 czerwca 1915Mike Glover Wielka BrytaniaUniwersalny0
22 czerwca 191531 sierpnia 1915Jack Britton Stany ZjednoczoneUniwersalny0
31 sierpnia 191524 kwietnia 1916Ted Lewis Wielka BrytaniaUniwersalny6
24 kwietnia 191625 czerwca 1917Jack Britton Stany ZjednoczoneUniwersalny5
25 czerwca 191717 marca 1919Ted Lewis Wielka BrytaniaUniwersalny6/7
17 marca 19191 listopada 1922Jack Britton Stany ZjednoczoneUniwersalny13
1 listopada 192220 maja 1926Mickey Walker Stany ZjednoczoneUniwersalny6/7
20 maja 19263 czerwca 1927Pete Latzo Stany ZjednoczoneUniwersalny1
3 czerwca 192725 lipca 1929Joe Dundee Stany ZjednoczoneUniwersalny1
25 lipca 19299 maja 1930Jackie Fields Stany ZjednoczoneUniwersalny0
9 maja 19305 września 1930Young Jack Thompson Stany ZjednoczoneUniwersalny0
5 września 193014 kwietnia 1931Tommy Freeman Stany ZjednoczoneUniwersalny0
14 kwietnia 193123 października 1931Young Jack Thompson Stany ZjednoczoneUniwersalny0
23 października 193128 stycznia 1932Lou Brouillard KanadaUniwersalny0
28 stycznia 193222 lutego 1933Jackie Fields Stany ZjednoczoneUniwersalny0
22 lutego 193329 maja 1933Young Corbett III Stany ZjednoczoneUniwersalny0
29 maja 193328 maja 1934Jimmy McLarnin KanadaUniwersalny0
28 maja 193417 września 1934Barney Ross Stany ZjednoczoneUniwersalny0
17 września 193428 maja 1935Jimmy McLarnin KanadaUniwersalny0
28 maja 193531 maja 1938Barney Ross Stany ZjednoczoneUniwersalny1
31 maja 19384 października 1940Henry Armstrong Stany ZjednoczoneUniwersalny18
4 października 194029 lipca 1941Fritzie Zivic Stany ZjednoczoneUniwersalny1
29 lipca 19411 lutego 1946Freddie Cochrane Stany ZjednoczoneUniwersalny0
1 lutego 1946wrzesień 1946Marty Servo Stany ZjednoczoneUniwersalny0

Servo zrezygnował z tytułu narzekając na „krwawiący nos” po porażce z Rocky Graziano[4].

20 grudnia 19469 sierpnia 1950Sugar Ray Robinson Stany ZjednoczoneUniwersalny5

Robinson zrezygnował z tytułu przenosząc się do wagi średniej.

14 marca 195118 maja 1951Johnny Bratton Stany ZjednoczoneUniwersalny0
18 maja 195120 października 1954Kid Gavilan KubaUniwersalny7
20 października 19541 kwietnia 1955Johnny Saxton Stany ZjednoczoneUniwersalny0
1 kwietnia 195510 czerwca 1955Tony DeMarco Stany ZjednoczoneUniwersalny0
10 czerwca 195514 marca 1956Carmen Basilio Stany ZjednoczoneUniwersalny7
14 marca 195612 września 1956Johnny Saxton Stany ZjednoczoneUniwersalny0
12 września 195623 września 1957Carmen Basilio Stany ZjednoczoneUniwersalny1

Basilio zrezygnował z tytułu zdobywając mistrzostwo świata wagi średniej po zwycięstwie nad Sugar Ray Robinsonem[5].

6 czerwca 19585 grudnia 1958Virgil Akins Stany ZjednoczoneUniwersalny0
5 grudnia 195827 maja 1960Don Jordan Stany ZjednoczoneUniwersalny2
27 maja 19601 kwietnia 1961Benny Paret KubaUniwersalny1
1 kwietnia 196130 września 1961Emile Griffith Wyspy Dziewicze Stanów ZjednoczonychUniwersalny1
30 września 196124 marca 1962Benny Paret KubaUniwersalny0
24 marca 196221 marca 1963Emile Griffith Wyspy Dziewicze Stanów ZjednoczonychUniwersalny2
21 marca 19638 czerwca 1963Luis Rodríguez KubaUniwersalny0
8 czerwca 196310 grudnia 1965Emile Griffith Wyspy Dziewicze Stanów ZjednoczonychUniwersalny4

Griffith zrezygnował z tytułu przygotowując się do walki z Dickiem Tigerem o pas w wadze średniej.

28 listopada 196618 kwietnia 1969Curtis Cokes Stany ZjednoczoneUniwersalny5
18 kwietnia 19693 grudnia 1970José Nápoles KubaUniwersalny3
3 grudnia 19704 czerwca 1971Billy Backus Stany ZjednoczoneUniwersalny0
4 czerwca 1971maj 1975José Nápoles KubaUnniwersalny
(WBC i WBA)
9

Napoles zrezygnował z tytułu WBA.

maj 19756 grudnia 1975José Nápoles KubaWBC1
28 czerwca 197517 lipca 1976Ángel Espada PortorykoWBA1
6 grudnia 197522 czerwca 1976John H. Stracey Wielka BrytaniaWBC1
22 czerwca 197614 stycznia 1979Carlos Palomino MeksykWBC7
17 lipca 19762 sierpnia 1980Pipino Cuevas MeksykWBA11
14 stycznia 197930 listopada 1979Wilfred Benítez PortorykoWBC1
30 listopada 197920 czerwca 1980Sugar Ray Leonard Stany ZjednoczoneWBC1
20 czerwca 198025 listopada 1980Roberto Durán PanamaWBC0
2 sierpnia 198016 września 1981Thomas Hearns Stany ZjednoczoneWBA3
25 listopada 198016 września 1981Sugar Ray Leonard Stany ZjednoczoneWBC2

Leonard pokonał 16 września 1981 Hearnsa w pojedynku unifikującym tytuły WBA i WBC.

16 września 19819 listopada 1982Sugar Ray Leonard Stany ZjednoczoneUniwersalny
(WBA i WBC)
1

Leonard zrezygnował z tytułów mistrza WBA i WBC 9 listopada 1982 ze względu na problemy zdrowotne (rozwarstwienie siatkówki).

13 lutego 19834 lutego 1984Donald Curry Stany ZjednoczoneWBA2
4 lutego 19846 grudnia 1985Donald Curry Stany ZjednoczoneWBA i IBF4
13 sierpnia 19836 grudnia 1985Milton McCrory Stany ZjednoczoneWBC4
6 grudnia 198527 września 1986Donald Curry Stany ZjednoczoneUniwersalny (WBA, WBC i IBF)0
27 września 198628 października 1987Lloyd Honeyghan Wielka BrytaniaUniwersalny (WBA, WBC i IBF)3

Honeyghan zrezygnował z tytułu WBA na znak protesty przeciwko apartheidowi, gdy WBA jako pretendenta wyznaczyła Volbrecht z Południowej Afryki.

6 lutego 198722 sierpnia 1987Mark Breland Stany ZjednoczoneWBA0
22 sierpnia 198729 lipca 1988Marlon Starling Stany ZjednoczoneWBA2
28 października 198729 marca 1988Jorge Vaca Stany ZjednoczoneWBC0
29 marca 19884 lutego 1989Lloyd Honeyghan Wielka BrytaniaWBC1
23 kwietnia 19881991Simon Brown JamajkaIBF8

Simon Brown zdobył wakujący tytuł IBF pokonując Tyrone Trice przez TKO w 14r. Zrezygnował z tytułu IBF po zostaniu mistrzem WBC[6].

29 lipca 198812 grudnia 1988Tomas Molinares KolumbiaWBA0

Molinares został mistrzem świata po kontrowersyjnej decyzji sędziego ringowego. Ostatecznie walka została uznana za nie odbytą ale tytułu Molinaresa nie pozbawiono. Zrezygnował z tytułu ze względu na problemy zdrowotne[7].

4 lutego 19898 lipca 1990Mark Breland Stany ZjednoczoneWBA4
4 lutego 198919 sierpnia 1990Marlon Starling Stany ZjednoczoneWBC1
6 maja 19891989Genaro Léon MeksykWBO0

Genaro Leon został pierwszym mistrzem organizacji WBO po zwycięstwie nad Dannym Garcią przez KO w 1r. Zrezygnował z tytułu WBO przystępując do pojedynku o lokalny tytuł WBC[8].

15 grudnia 198912 lutego 1993Manning Galloway Stany ZjednoczoneWBO7
8 lipca 199019 stycznia 1991Aaron Davis Stany ZjednoczoneWBA0
19 sierpnia 199018 marca 1991Maurice Blocker Stany ZjednoczoneWBC0
19 stycznia 199131 października 1992Meldrick Taylor Stany ZjednoczoneWBA2
18 marca 199129 listopada 1991Simon Brown JamajkaWBC0
4 października 199119 czerwca 1993Maurice Blocker Stany ZjednoczoneIBF1
29 listopada 19916 marca 1993James McGirt Stany ZjednoczoneWBC2
31 października 19924 czerwca 1994Crisanto España WenezuelaWBA2
12 lutego 19931993Gert Bo Jacobsen DaniaWBO0

Jacobsen zrezygnował z tytułu nie przystępując do jego obrony.

6 marca 199312 kwietnia 1997Pernell Whitaker Stany ZjednoczoneWBC8
19 czerwca 199318 września 1999Félix Trinidad PortorykoIBF15
16 października 199313 kwietnia 1996Eamonn Loughran Wielka BrytaniaWBO5
4 czerwca 19941998Ike Quartey GhanaWBA7

Quartey utracił tytuł WBA ze względu na problemy osobiste i zdrowotne.

13 kwietnia 19961996José Luis López MeksykWBO1

Lopez zrezygnował z tytułu WBO przystępując do pojedynku z Ike Quartey o tytuł WBA.

22 lutego 19971997Michael Löwe RumuniaWBO1

Loewe po udanej obronie tytułu zakończył karierę bokserską z powodu kontuzji.

12 kwietnia 199718 września 1999Óscar de la Hoya Stany ZjednoczoneWBC7
14 lutego 19986 maja 2000Ahmed Kotiev RosjaWBO4
10 października 19982000James Page Stany ZjednoczoneWBA3

Page został pozbawiony tytułu WBA nie wywiązując się z jego obrony.

18 września 19993 marca 2000Félix Trinidad PortorykoWBC i IBF0

Trinidad zrezygnował z tytułów zostając mistrzem WBA w junior średniej[9].

6 maja 2000marzec 2002Daniel Santos PortorykoWBO3

Santos zrezygnował z tytułu WBO przechodząc do wyższej kategorii.

17 czerwca 200026 stycznia 2002Shane Mosley Stany ZjednoczoneWBC3
17 lutego 200130 marca 2002Andrew Lewis GujanaWBA2
12 maja 200112 grudnia 2001Vernon Forrest Stany ZjednoczoneIBF0

Forrest zrezygnował z tytułu IBF przystępując 12 grudnia 2001 do walki z Shane'em Mosleyem o tytuł WBC.

26 stycznia 200225 stycznia 2003Vernon Forrest Stany ZjednoczoneWBC1
16 marca 200214 lipca 2007Antonio Margarito MeksykWBO7
30 marca 200225 stycznia 2003Ricardo Mayorga NikaraguaWBA1
13 kwietnia 200222 marca 2003Michele Piccirillo WłochyIBF0
25 stycznia 200313 grudnia 2003Ricardo Mayorga NikaraguaWBA i WBC1
22 marca 200313 grudnia 2003Cory Spinks Stany ZjednoczoneIBF1
13 grudnia 20035 lutego 2005Cory Spinks Stany ZjednoczoneWBA, WBC i IBF2
5 lutego 20057 stycznia 2006Zab Judah Stany ZjednoczoneWBA, WBC i IBF1
7 stycznia 20068 kwietnia 2006Zab Judah Stany ZjednoczoneIBF0

Judah 7 stycznia 2006 przegrywając z Carlosem Manuelem Baldomirem stracił tytuł WBC oraz pozbawiony został tytułu „super czempiona” i pasa WBA. Pozostał z tytułem IBF[10].

7 stycznia 20064 listopada 2006Carlos Manuel Baldomir ArgentynaWBC1
8 kwietnia 20062006Floyd Mayweather Jr. Stany ZjednoczoneIBF0

Mayweather nie bronił tytułu IBF wybierając konfrontację z Carlosem Manuelem Baldomirem o tytuł WBC.

13 maja 20062006Ricky Hatton Wielka BrytaniaWBA0

Hatton zrezygnował z tytułu WBA w półśredniej starając się o tytuł IBF w junior półśredniej.

28 października 200612 kwietnia 2008Kermit Cintron PortorykoIBF2
4 listopada 20066 czerwca 2008Floyd Mayweather Jr. Stany ZjednoczoneWBC1

Mayweather zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery. Powrócił na ring w 2009.

2 grudnia 200626 lipca 2008Miguel Angel Cotto PortorykoWBA4
14 lipca 20079 lutego 2008Paul Williams Stany ZjednoczoneWBO0
9 lutego 20087 czerwca 2008Carlos Quintana PortorykoWBO0
12 kwietnia 2008lipiec 2008Antonio Margarito MeksykIBF0

Margarito został pozbawiony tytułu IBF wybierając konfrontację z Miguelem Cotto o tytuł WBA.

7 czerwca 200829 listopada 2008Paul Williams Stany ZjednoczoneWBO0

Williams nie bronił tytułu WBO przechodząc do wagi średniej.

21 czerwca 200816 kwietnia 2011Andre Berto Stany ZjednoczoneWBC5
26 lipca 200824 stycznia 2009Antonio Margarito MeksykWBA0
2 sierpnia 200816 kwietnia 2009Joshua Clottey GhanaIBF0

16 kwietnia 2009, Clottey zrezygnował z tytułu IBF stając 13 czerwca 2009 do walki z Miguelem Cotto o tytuł WBO.

24 stycznia 200921 maja 2010Shane Mosley Stany ZjednoczoneWBA0

Shane Mosley noszący tytuł „super czempiona” pozbawiony został pasa WBA za stoczenie 1 maja 2010 walki z Floydem Mayweatherem Jr., na którą nie została wyrażona zgoda. Za jedynego właściciela tytułu uznany został dotychczasowy mistrz regularny Wjachesław Senczenko[11].

21 lutego 200914 listopada 2009Miguel Angel Cotto PortorykoWB01
1 sierpnia 200911 grudnia 2009Isaac Hlatshwayo Południowa AfrykaIBF0
14 listopada 20099 czerwca 2012Manny Pacquiao FilipinyWBO3
11 grudnia 20093 września 2011Dejan Zavec SłoweniaIBF3
21 maja 201029 kwietnia 2012Wjaczesław Senczenko UkrainaWBA3
16 kwietnia 201117 września 2011Victor Ortiz Stany ZjednoczoneWBC0
3 września 2011listopad 2011Andre Berto Stany ZjednoczoneIBF0

Berto zrezygnował z tytułu IBF wybierając rewanżowy pojedynek z Victorem Ortizem zamiast walki z obowiązkowym pretendentem Randallem Baileyem.

17 września 20113 maja 2014Floyd Mayweather Jr. Stany ZjednoczoneWBC3

Mayweather po pokonaniu Marcosa Maidany 3 maja 2014 został supermistrzem WBA, zachowując mistrzostwo świata WBC.

29 kwietnia 201222 czerwca 2013Paul Malignaggi Stany ZjednoczoneWBA1
9 czerwca 201220 października 2012Randall Bailey Stany ZjednoczoneIBF0

Bailey zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie przez nokaut w jedenastej rundzie nad Mikiem Jonesem (Stany Zjednoczone)[12].

9 czerwca 201212 kwietnia 2014Timothy Bradley Stany ZjednoczoneWBO2
20 października 20127 grudnia 2013Devon Alexander Stany ZjednoczoneIBF0
22 czerwca 201314 grudnia 2013Adrien Broner Stany ZjednoczoneWBA0
7 grudnia 201316 sierpnia 2014Shawn Porter Stany ZjednoczoneIBF1
14 grudnia 20133 maja 2014Marcos Maidana ArgentynaWBA0
12 kwietnia 20143 maja 2015Manny Pacquiao FilipinyWBO1

Pacquiao stracił tytuł WBO po przegranej w walce z supermistrzem WBA i mistrzem WBC Floydem Mayweatherem Jrem.

3 maja 20142 maja 2015Floyd Mayweather Jr. Stany ZjednoczoneWBA Super i WBC2

Mayweather po pokonaniu 2 maja 2015 Manny’ego Pacquiao został również mistrzem świata WBO.

16 sierpnia 2014NadalKell Brook Wielka BrytaniaIBF2
16 lutego 2015NadalKeith Thurman Stany ZjednoczoneWBA1

Keith Thurman, który był tymczasowym mistrzem świata WBA od pokonania Diego Chávesa 27 lipca 2013, został mistrzem regularnym WBA w lutym 2015, po tym, jak Floyd Mayweather Jr. został supermistrzem WBA.

2 maja 20156 lipca 2015Floyd Mayweather Jr. Stany ZjednoczoneWBA Super, WBC i WBO0

Mayweather został pozbawiony tytułu WBO za nieopłacenie pasa mistrzowskiego.

6 lipca 2015NadalFloyd Mayweather Jr. Stany ZjednoczoneWBA Super i WBC0
6 lipca 2015NadalTimothy Bradley Stany ZjednoczoneWBO0

Bradley, który został mistrzem tymczasowym po pokonaniu Jessiego Vargasa 27 czerwca 2015, został mistrzem regularnym WBO po pozbawieniu tytułu Floyda Mayweathera Jra.

Przypisy

  1. Lista walk zawodowych Tommy Ryana. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-31)].(BoxRec.com)
  2. Lista walk zawodowych Mike Twina Sullivana. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-20)].(BoxRec.com)
  3. Biogram Harry Lewisa(Ibhof.com)[dostęp 29.06.2011]
  4. Lista walk zawodowych Marty Servo(BoxRec.com)
  5. Lista walk zawodowych Carmena Basilio. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-30)].(BoxRec.com)
  6. Lista walk zawodowych Simona Browna(BoxRec.com)
  7. Biografia Tomasa Molinaresa(BoxRec.com)
  8. Lista walk zawodowych Genaro Léona. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-29)].(BoxRec.com)
  9. Biografia Félixa Trinidada (BoxRec.com)
  10. Biografia Zaba Judaha(BoxRec.com)
  11. Mosley pozbawiony pasa(Bokser.org)[dostęp 2.07.2011]
  12. Bailey znów mistrzem świata (Bokser.org) [dostęp 09-06-2012]

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Jamaica.svg
Flag of Jamaica. “The sunshine, the land is green, and the people are strong and bold” is the symbolism of the colours of the flag. GOLD represents the natural wealth and beauty of sunlight; GREEN represents hope and agricultural resources; BLACK represents the strength and creativity of the people. The original symbolism, however, was "Hardships there are, but the land is green, and the sun shineth", where BLACK represented the hardships being faced.
Boxing pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.