Lothar Bolz

Lothar Bolz

(c) Deutsche Fotothek‎, CC BY-SA 3.0 de
Data i miejsce urodzenia	3 września 1903 Gliwice
Data i miejsce śmierci	29 grudnia 1986 Berlin
Przewodniczący Narodowo-Demokratycznej Partii Niemiec
Okres	od 1948 do 1972
Przynależność polityczna	Narodowo-Demokratyczna Partia Niemiec
Następca	Heinrich Homann
Minister Odbudowy NRD
Okres	od 1949 do 1953
Przynależność polityczna	Narodowo-Demokratyczna Partia Niemiec
Następca	Heinz Winkler
Wicepremier NRD
Okres	od 1950 do 1957
Przynależność polityczna	Narodowo-Demokratyczna Partia Niemiec
Minister Spraw Zagranicznych NRD
Okres	od 1953 do 1965
Przynależność polityczna	Narodowo-Demokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Anton Ackermann
Następca	Otto Winzer
Odznaczenia

(c) Bundesarchiv, Bild 183-64094-006-Teil 2 / CC-BY-SA 3.0

Lothar Bolz (z prawej) w Genewie w 1959

Grób Lothara Bolza na cmentarzu w Berlinie

Lothar Bolz (ur. 3 września 1903 w Gliwicach, zm. 29 grudnia 1986 w Berlinie) – niemiecki działacz komunistyczny, przewodniczący Narodowo-Demokratycznej Partii Niemiec (1948–1972), minister spraw zagranicznych NRD (1953–1965).

Życiorys

Studiował prawo oraz historię literatury i sztuki na uniwersytetach w Monachium, Kilonii i Wrocławiu, po czym pracował jako referent sądowy, asesor i adwokat we Wrocławiu. W 1933 został wykluczony z Wrocławskiej Izby Adwokackiej za członkostwo w KPD (od 1929) i wyemigrował przez Gdańsk i Pragę do Związku Radzieckiego. W Kraju Rad pracował jako dziennikarz oraz wykładowca Instytutu Marksa, Engelsa i Lenina w Moskwie. W czasie wojny sowiecko-niemieckiej zatrudniony jako lektor i propagandysta w tzw. reedukacyjnych szkołach antyfaszystowskich (Antifa-Schulen) dla jeńców wojennych. Pisywał do gazety „Freies Deutschland” wydawanej przez Narodowy Komitet Wolnych Niemiec (Nationalkomitee Freies Deutschland, NKFD).

Po powrocie z ZSRR w 1947 delegowany do tworzenia Narodowo-Demokratycznej Partii Niemiec, której został pierwszym przewodniczącym (do 1972). Od 1950 zasiadał w Prezydium Frontu Narodowego i Izbie Ludowej NRD. Od 1949 pełnił obowiązki ministra odbudowy w rządzie Otto Grotewohla, a w latach 1950–1957 był wicepremierem. W 1953 objął obowiązki ministra spraw zagranicznych na miejsce aresztowanego członka CDU Georga Dertingera (do 1965). Z racji sprawowanych funkcji był „skoszarowany” w partyjno-rządowym osiedlu kierownictwa NRD wokół Majakowskiring w Berlinie-Pankow.

Po odejściu z pracy rządowej stanął w 1968 na czele Towarzystwa Przyjaźni Niemiecko-Radzieckiej (Gesellschaft für Deutsch-Sowjetische Freundschaft).

Pochowany na cmentarzu Dorotheenstadt w Berlinie (Dorotheenstädtischer Friedhof).

Odznaczenia

• Złoty Order Zasług dla Ojczyzny (1964, NRD)
• Srebrny Order Zasług dla Ojczyzny (1954, NRD)
• Order „Złota Gwiazda Przyjaźni między Narodami” (1968, NRD)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1955)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1971, ZSRR)

Publikacje (wybór)

• Es geht um Deutschland (przemówienia i referaty), Berlin 1955
• Für die Macht des Friedens (przemówienia i referaty), Berlin 1959
• Von deutschem Bauen, Berlin 1951

Bibliografia

• Encyklopedia Der Spiegla (niem.)