Luchs

Luchs
Ilustracja
Luchs w Deutsches Panzermuseum w Munster
Dane podstawowe
Państwo RFN
Typ pojazdubojowy wóz rozpoznawczy
Trakcjakołowa, 8×8
Załoga4
Historia
Prototypy1968-1973
Produkcja1975-1977
Egzemplarze408[1]
Dane techniczne
Silniksilnik wielopaliwowy Daimler-Benz OM 403A o mocy 300 KM (benzyna), 390 KM (olej napędowy)[1]
Poj. zb. paliwa500 l[1]
Długość7,74 m[1]
Szerokość2,98 m[1]
Wysokość2,13 m (do stropu kadłuba)[1]
Prześwit0,44 m[1]
Masa19,5 t (bojowa)[1]
Moc jedn.20 KM/t[1]
Osiągi
Prędkość90 km/h (maksymalna)[1]

10 km/h (w wodzie)[1]

Zasięg800 km[1]
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)amfibia
Rowy (szer.)1,9 m[1]
Ściany (wys.)0,6 m[1]
Kąt podjazdu60%[2]
Przechył boczny30%[2]
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata automatyczna Rheinmetall MK 20 Rh 202 kal. 20 mm

1 karabin maszynowy MG3 kal. 7,62 mm

Wyposażenie
4 wyrzutnie granatów dymnych, system ochrony NBC[1]
Użytkownicy
Niemcy
Luchs A2

Luchs (z niem. „ryś”) – niemiecki pływający bojowy wóz rozpoznawczy.

Luchs został przyjęty na wyposażenie Bundeswehry w roku 1975. Jest to specjalistyczny pojazd, przeznaczony dla oddziałów rozpoznawczych. Jego niezwykłą cechą jest posiadanie dwóch stanowisk dla kierowców, z przodu oraz z tyłu. Dzięki temu możliwe jest bardzo szybkie wycofanie się w razie zagrożenia. Luchs pozostaje w służbie do dzisiaj, lecz w niemieckiej armii został częściowo zastąpiony przez nowsze pojazdy Fennek.

Historia

W początkowym okresie istnienia Bundeswehry oddziały rozpoznania używały lekkich czołgów M41 oraz gąsienicowych transporterów Hotchkiss[1].

Wozy te początkowo dobrze spełniały się w roli pojazdów oddziałów rozpoznawczych, jednakże na przełomie lat 60. i 70. XX wieku do Bundeswehry rozpoczęto wprowadzać nowe, ruchliwsze pojazdy niemieckiej produkcji: czołgi Leopard 1 oraz bojowe wozy piechoty Marder 1. Wobec tego dotychczasowe pojazdy rozpoznania wpływały na zahamowanie tempa działań wojsk pancernych i zmechanizowanych[1].

Pierwsze wytyczne dotyczące nowych pojazdów rozpoznawczych opracowano już w roku 1961. W roku 1964 Ministerstwo Obrony RFN zamówiło następujące pojazdy kołowe: transporter w układzie 6×6, wóz rozpoznawczy (8×8) i pojazd patrolowy (4×4). W pracach projektowych wzięły: Daimler-Benz oraz jako jedno biuro konstrukcyjne (Gemeinschaftbüro) firmy Büssing, Henschel, Klöckner-Humboldt-Deutz, Krupp i Maschinenfabrik Augsburg-Nürnberg[1].

Zarówno Daimler-Benz jak i biuro konstrukcje Gemeinschaftbüero opracowały po osiem prototypów wozów rozpoznawczych, które poddano pierwszym testom w roku 1968. W kolejnych latach przeprowadzono kolejne próby, m.in. w warunkach zimowych w Norwegii oraz w klimacie ciepłym na Sardynii[1].

Ostatecznie w roku 1973 Bundeswehra wybrała prototyp Daimler-Benz, jednakże producentem nowego wozu zostały zakłady Rheinstahl Wehrtechnik z Kassel[1].

Oficjalne przekazanie pierwszych pojazdów bojowych wozów rozpoznawczych Luchs odbyło się 4 września 1975 roku[1].

Ogólnie w latach 1975-1977 wyprodukowano 408 wozów Luchs i wszystkie trafiły do Bundeswehry[1].

Wraz z wprowadzeniem do armii niemieckiej wozów Fennek, Luchs został częściowo przez nie zastąpiony, jednakże dalej znajduje się na wyposażeniu niemieckiej armii[2].

Konstrukcja

Kadłub wozu wykonany jest ze spawanych płyt pancernych i zapewnia ochronę przed pociskami broni strzeleckiej i odłamkami pocisków artyleryjskich. Ponadto z przodu zastosowano pancerz, który chroni przed pociskami kalibru 20 mm[1].

W środkowej części umieszczona jest obrotowa, spawana wieża TS-7. Umieszczono w niej podstawowe uzbrojenie wozu: szybkostrzelną armatę automatyczną Rheinmetall Mk 20 Rh 202 kal. 20 mm. Armata nie posiada stabilizacji. W późniejszych egzemplarzach wprowadzono ładowanie dwustronne armaty. W celu poprawienia warunków obserwacji dowódcy na wieży umieszczona została wieżyczka dowódcy. Zamocowano na niej dodatkowe uzbrojenie pojazdu – karabin maszynowy MG3 kal. 7,62 mm[1].

Celowanie z armaty odbywa się za pomocą peryskopowych celowników optycznych PERI Z-11 A-1 (jeden dla dowódcy i jeden dla działonowego). Ponadto zastosowano specjalny celownik do strzelań przeciwlotniczych, który pozwala na prowadzenie ognia z uwzględnieniem szybkości poruszającego się obiektu (żołnierz ustawia jeden z dwóch dostępnych wartości: 100 m/s albo 200 m/s). Do strzelań nocnych początkowo stosowano noktowizor aktywny z reflektorem podczerwieni umieszczony był po lewej stronie armaty. W późniejszym okresie stosowano wzmacniacz światła szczątkowego BM8025, a następnie system zastąpiono termowizorem WBG-X oraz kamerą pracującą w podczerwieni[1].

Napęd pojazdu Luchs stanowi 10-cylindrowy wielopaliwowy silnik wysokoprężny Daimler/Benz OM403 VA z turbodoładowaniem, który może być zasilany zarówno benzyną (osiąga wtedy moc maksymalną 300 KM), jak i olejem napędowym (moc maksymalna – 390 KM). Ponadto wóz posiada automatyczną skrzynię biegów ZF 4 PW 96 H1 z czterema biegami. W celu ułatwienia rozruchu w zimie zastosowano podgrzewacz rozruchowy oraz świecę płomieniową[1].

W wozie Luchs zastosowano układ jezdny z czterema sztywnymi osiami. Dwie osie kół tworzą wózek jezdny zawieszony na wahliwej ramie. Pozwala to na równomierne rozłożenie obciążeń na osiach wózka. W zależności od prędkości automatycznie wybierany jest jeden z dwóch sposobów skręcania kół. Podczas jazdy z dużą prędkością skracają tylko dwie przednie osie, co zapewnia promień skrętu wynoszący 19 m. Podczas jazdy do tyłu z podobną prędkością skręcają tylko dwie tylne osie. Natomiast jeśli wóz porusza się z prędkością do 50 km/h skręcają wszystkie osie, a promień skrętu wynosi tylko 11,5 m[1].

Jest to pojazd amfibijny, a napęd w wodzie zapewniają dwa pędniki śrubowe umieszczone z tyłu pojazdu. Prędkość obrotu pędników zależy od prędkości obrotowej silnika. Luchs w wodzie może rozwinąć prędkość 10 km/h. W celu poprawienia pływalności pojazdu posiada on rozkładany hydraulicznie falochron oraz trzy pompy zęzowe. W wodzie pojazdem kieruje kierowca[1].

Wóz Luchs posiada instalację elektryczną o napięciu 24 V zasilaną z sześciu akumulatorów o łącznej pojemności 300 Ah[1].

Załogę wozu stanowi 4 żołnierzy: kierowca główny (siedzi w przedniej części pojazdu po lewej stronie), drugi kierowca, który pełni, także rolę radiooperatora (siedzi w części tylnej, tyłem do kierunku jazdy), dowódca i działonowy (obaj zajmują miejsce w wieży). Obecność drugiego kierowcy siedzącego tyłem do kierunku jazdy, pozwala na natychmiastowe wycofanie się bez konieczności wykonywania skrętu o 180°. Ta cecha wyróżnia wóz Luchs na tle innych pojazdów rozpoznawczych[1].

Warianty

  • Luchs – wariant podstawowy[2].
  • Luchs A1 – modernizacja powstała w roku 1986, polegająca na zastosowaniu termowizji oraz systemu kierowania ogniem[2].
  • Luchs A2 – wariant zmodernizowany z nowym systemem łączności[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad Michał Nita. Opancerzony wóz rozpoznawczy Luchs. „Nowa Technika Wojskowa”. 08/2000, s. 13-15, sierpień 2000. Andrzej Kiński – red. naczelny. Warszawa: Magnum-X Sp. z o.o.. ISSN 1230-1655 (pol.). 
  2. a b c d e f Luchs - Armored reconnaissance vehicle

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Spähpanzer 2 Luchs A2.JPG
Spähpanzer 2 "Luchs A2"
  • Besatzung: 4 Soldaten
  • Gewicht: 19,9 Tonnen
  • Motorleistung: 286 kW (389 PS)
  • Bewaffnung: 1 Maschinenkanone 20 mm L/85, Kaliber: 20 mm x 139, sowie 1 Fla-MG 7,62 mm
  • Besonderheiten: Nachtkampffähig und schwimmfähig
  • Baujahr: 1975 - 1977
  • Stückzahl: 408
Luchs-Fahrwerk.jpg
Autor: Hedwig Klawuttke, Licencja: CC BY-SA 3.0
Das Fahrwerk eines umgestürzten Luchs-Spähpanzers
Daimler-Benz OM 403A engine.JPG
Autor: High Contrast, Licencja: CC BY 3.0 de
A Daimler-Benz OM 403A 10-Cylinder-multi-fuel engine of a German-built Luchs reconnaissance armoured fighting vehicle.