Lucjan Brychczy

Lucjan Brychczy
Ilustracja
Lucjan Brychczy (1970)
Pełne imię i nazwisko

Lucjan Antoni Brychczy

Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1934
Nowy Bytom

Wzrost

166 cm

Pozycja

napastnik, rozgrywający

Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
1945–1948Pogoń Nowy Bytom
1948–1953Stal Łabędy
1954Stal Gliwice
1954–1972CWKS/Legia Warszawa368(182)
Kariera reprezentacyjna
LataReprezentacjaWyst.Gole
Polska B
1954–1969 Polska58(18)
1960Polska IO1(0)
Kariera trenerska
LataDrużyna
1971–1972Legia Warszawa (asystent)
1972–1973Legia Warszawa
1973–1979Legia Warszawa (asystent)
1979–1980Legia Warszawa
1981–1983Legia Warszawa (juniorzy)
1983–1984Polska IO (asystent)
1985–1987Legia Warszawa (asystent)
1987Legia Warszawa
1987–1990Legia Warszawa (asystent)
1990Legia Warszawa
1990–1998Legia Warszawa (asystent)
1998Legia Warszawa (tymczasowo)
1998–2004Legia Warszawa (asystent)
1999Legia Warszawa (tymczasowo)
2004Legia Warszawa
2004–Legia Warszawa (asystent)
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Lucjan Antoni Brychczy (ur. 13 czerwca 1934 w Nowym Bytomiu) – polski piłkarz i trener piłkarski, pułkownik Wojska Polskiego. Asystent trenera oraz honorowy prezes Legii Warszawa[1]

Wieloletni zawodnik Legii Warszawa, czterokrotny Mistrz Polski, trzykrotny król strzelców ligowych. Jest drugim najlepszym strzelcem w historii najwyższych ligowych rozgrywek w Polsce, w których strzelił łącznie 182 bramki. Były Reprezentant Polski, kapitan reprezentacji narodowej, olimpijczyk.

Życiorys

Syn Stanisława. Pochodzi ze Śląska i pierwsze kroki piłkarskie stawiał w klubie Pogoń Nowy Bytom, następnie przeniósł się do klubów gliwickich – ŁTS Łabędy (1948–1953) i Piasta. W 1954 – w związku ze służbą wojskową – przeniósł się do warszawskiej Legii i pozostał wierny klubowi do końca kariery zawodniczej, a także przez kolejne dziesięciolecia jako trener. Dziś jest wymieniany wśród największych legend warszawskiego klubu, cieszy się ogromną popularnością i szacunkiem wśród kibiców. Wraz z Legią zdobył cztery tytuły mistrza Polski (1955, 1956, 1969, 1970), również cztery razy zdobywał Puchar Polski (1955, 1956, 1964, 1966). Przez lata Brychczy – grając jako napastnik lub pomocnik – był najlepszym strzelcem Legii w rozgrywkach ligowych, a w latach 1957, 1964 i 1965 królem strzelców ligi polskiej. Występował w Legii przez 19 sezonów, zaliczył 368 meczów ligowych, w których zdobył 182 bramki; należy do niego klubowy rekord długowieczności – pierwszy i ostatni mecz w barwach Legii dzieliło 17 lat i 170 dni. Jest także najstarszym w historii Legii graczem ligowym (poza bramkarzami) – w dniu ostatniego meczu miał 37 lat i 161 dni – oraz strzelcem bramki w lidze – 37 lat i 88 dni. Jako piłkarz Legii zaliczył także półfinał Europejskiego Pucharu Mistrzów Krajowych.

Miał bogatą karierę reprezentacyjną. Zadebiutował w kadrze w sierpniu 1954 w meczu z Bułgarią, już jako zawodnik Legii (chociaż ze względu na trwającą wówczas letnią przerwę w rozgrywkach jeszcze przed pierwszym meczem w lidze w barwach klubu warszawskiego). Wystąpił łącznie w 58 meczach oficjalnych oraz dwóch nieoficjalnych (w 1959 mecz eliminacyjny z Niemcami przed olimpiadą w Rzymie oraz mecz na igrzyskach z Argentyną). Jednym z najbardziej pamiętnych spotkań z jego udziałem był mecz z ZSRR w 1957, w którym dwie zwycięskie bramki zdobył Gerard Cieślik z podań Brychczego. W 1960 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Rzymie, ale bez większego sukcesu – reprezentacja pokonała wysoko Tunezję, ale po porażkach z Danią i Argentyną została wyeliminowana jeszcze na etapie spotkań grupowych. W 11 meczach Brychczy był kapitanem reprezentacji. Ostatni mecz w kadrze narodowej rozegrał 27 sierpnia 1969 z Norwegią, w którym zdobył osiemnastego gola w historii swoich reprezentacyjnych występów.

Jako zawodowy oficer (w 1988 awansowany do stopnia podpułkownika) nie mógł przejść w ciągu kariery do klubu zagranicznego. Wśród klubów, które starały się o Brychczego był m.in. słynny Real Madryt czy AC Milan. Na początku występów w Legii, Brychczy zamierzał powrócić na Śląsk, jednak ze względu na konieczność „odpracowania” służby wojskowej i wpływy działaczy Legii (także pozasportowe) nie udało mu się zrealizować tych planów. W tej sytuacji po kilkunastu latach występów na boisku pozostał w Legii także jako trener. Zajmował w sztabie trenerskim różne stanowiska, w tym kilkakrotnie pierwszego trenera. Dziś mówi, że jest dumny z powodu tak długiego czasu jaki spędził i nadal spędza w Legii, z roku na rok ten klub jest mu coraz bliższy, a gdyby mógł cofnąć czas, postąpiłby tak samo. Był asystentem trenera Tadeusza Chruścińskiego (1971/1972), następnie w maju 1972 sam został pierwszym trenerem. Prowadził zespół do czerwca 1973, zdobywając Puchar Polski. Pierwszym trenerem był także w latach 1979–1980, 1987, 1990 oraz w zastępstwie w 1998 i 1999. W październiku 2004, w pięćdziesiątym roku współpracy z Legią, został na miesiąc członkiem tercetu trenerskiego (z Jackiem Zielińskim i Krzysztofem Gawarą) stworzonego po odwołaniu Dariusza Kubickiego; następnie został jednym z trzech asystentów trenera J. Zielińskiego. Przez lata pracy trenerskiej wielokrotnie był asystentem pierwszego szkoleniowca, m.in. Andrzeja Strejlaua, Jerzego Engela, Franciszka Smudy, Dragomira Okuki, Dariusza Kubickiego, Macieja Skorży, Jana Urbana, Henninga Berga, Stanisława Czerczesowa. Aktualnie jest członkiem sztabu szkoleniowego, jako asystent trenera Aleksandara Vukovicia.

Jako piłkarz cieszył się opinią jednego z lepszych techników i taktyków w Europie. Skuteczności w ataku nie sprzyjały warunki fizyczne (166 cm, 60–66 kg), które nadrabiał umiejętnościami technicznymi i niekonwencjonalnymi zagraniami. Przez lata był znany pod przydomkiem boiskowym „Kici” (węg. kicsi – mały), nadanym przez węgierskiego trenera Jánosa Steinera. W uznaniu zasług piłkarskich i trenerskich Polski Związek Piłki Nożnej nadał mu w 1999 honorowe członkostwo.

Przez niemal całą karierę był związany z warszawską Legią, dzięki temu jest w środowisku jej kibiców uznawany za postać legendarną[2][3][4][5][6].

Od 2014 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta[7].

Kariera reprezentacyjna

  • 58 meczów / 18 bramek
Gole w reprezentacji
  • Towarzyskich – 10/12
  • Eliminacje ME – 2/2
  • Eliminacje MŚ – 3/4
DataMiejsceMeczWynikRodzaj
1955-06-26Sofia Bułgaria – Polska 1–1 (0–1)T
1956-11-04Kraków Polska – Finlandia 5–0 (2–0)T
1957-09-29Sofia Bułgaria – Polska 1–1 (0–1)T
1957-11-03Warszawa Polska – Finlandia Finlandia4–0 (2–0)EMŚ
1959-06-28Chorzów Polska – Hiszpania 2–4 (1–2)EMŚ
1960-05-04Glasgow Szkocja – Polska 2–3 (1–2)T
1961-06-04Belgrad Jugosławia – Polska 2–1 (1–0)EMŚ
1962-04-11Paryż Francja – Polska 1–3 (1–2)T
1962-04-15Casablanca Maroko – Polska 1–3 (1–0)T
1962-05-23Warszawa Polska – Belgia 2–0 (1–0)T
1963-05-15Oslo Norwegia – Polska 2–5 (1–2)T
1963-05-22Warszawa Polska – Królestwo Grecji 4–0 (3–0)T
1967-09-17Warszawa Polska – Francja Francja1–4 (1–2)EME
1967-10-08BrukselaBelgia Belgia – Polska 2–4 (2–2)EME
1969-08-27Łódź Polska – Norwegia Norwegia6–1 (5–1)T

Sukcesy

Odznaczenie

Przypisy

  1. Lucjan Brychczy. KP Legia Warszawa. [dostęp 2014-09-18].
  2. 78. urodziny Lucjana Brychczego. KP Legia Warszawa, 2012-06-13. [dostęp 2012-06-14].
  3. Lucjan Brychczy, czyli 55 lat w Legii. 2009-06-13. [dostęp 2012-06-14].
  4. Uhonorowany Brychczy. 2009-09-19. [dostęp 2012-06-14].
  5. 78. urodziny Lucjana Brychczego. 100 lat panie Lucjanie!. Agora (przedsiębiorstwo), 2012-06-13. [dostęp 2012-06-14].
  6. 78. urodziny Lucjana Brychczego. 2012-06-13. [dostęp 2012-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  7. Nowi członkowie Klubu Wybitnego Reprezentanta [dostęp 2014-10-16].
  8. M.P. z 2000 r. nr 11, poz. 202.

Bibliografia

  • Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek i inni, Legia Warszawa. 80 lat „zielonych” – księga jubileuszowa, Katowice 1995 (drugi tom cyklu Kolekcja klubów wydawnictwa GiA)
  • Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek, Bożena Lidia Szmel i inni, Legia to potęga. Prawie 90 lat prawdziwej historii, Katowice 2004 (dziewiąty tom cyklu Kolekcja klubów)
  • Stefan Grzegorczyk, Jerzy Lechowski, Mieczysław Szymkowiak, Piłka nożna 1919-1989. Zarys encyklopedyczny. Ludzie, drużyny, mecze, Warszawa 1991

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of Bulgaria (1948-1967).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 4.0
National Flag of the People's Republic of Bulgaria (1948-1967). Tha flag has got the coat-of-arms from 1948
Flag of Bulgaria (1948–1967).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 4.0
National Flag of the People's Republic of Bulgaria (1948-1967). Tha flag has got the coat-of-arms from 1948
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
Flag of Spain (1945–1977).svg
Autor: SanchoPanzaXXI, Licencja: CC BY-SA 4.0
Flag of Spain during the Spanish State. It was adopted on 11 October 1945 with Reglamento de Banderas Insignias y Distintivos (Flags, Ensigns and Coats of Arms Bill)
Flag of SFR Yugoslavia.svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Yugoslavia (1946-1992).svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Greece (1822-1978).svg
Flaga Grecji (1822-1970 i 1974-1978)
Legia-elftal traint in Warschau (Polen), Bestanddeelnr 923-4158 (cropped2).jpg
Autor: Joost Evers / Anefo, Licencja: CC0
Collectie / Archief : Fotocollectie Anefo

Reportage / Serie : [ onbekend ]
Beschrijving : Legia-elftal traint in Warschau (Polen)
Datum : 1 april 1970
Locatie : Polen, Warschau
Trefwoorden : sport, voetbal
Fotograaf : Evers, Joost / Anefo
Auteursrechthebbende : Nationaal Archief
Materiaalsoort : Negatief (zwart/wit)
Nummer archiefinventaris : bekijk toegang 2.24.01.05

Bestanddeelnummer : 923-4158