Ludomir Dramiński

Ludomir Ignacy Dramiński (ur. 16 października 1893 w Czerniewie, zm. 24 grudnia 1944 w KL Flossenbürg) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, inżynier.

Życiorys

Urodził się 16 października 1893 w Czerniewie, w ówczesnym powiecie płockim guberni płockiej, w rodzinie Ludwika Bartłomieja[1] (ur. 1855) i Stefanii Aleksandry z domu Bóbr (1873–1941)[2]. Był bratem Romualda Marcelego (1896–1991), podporucznika taborów Wojska Polskiego[3], 28 grudnia 1933 odznaczonego Krzyżem Niepodległości z Mieczami[4], zamiast uprzednio (13 kwietnia 1931) nadanego Krzyża Niepodległości[5], pracownika kontraktowego Konsulatu RP w Harbinie, Władysława Stanisława (1898–1964), 16 marca 1933 odznaczonego Krzyżem Niepodległości[6], Ludwika (1899–1952), podporucznika kawalerii Wojska Polskiego[7], 27 czerwca 1938 odznaczonego Krzyżem Niepodległości[8] i Marii (ur. 1903)[2].

19 stycznia 1921 jako podoficer byłej Polskiej Organizacji Wojskowej został mianowany z dniem 1 listopada 1920 podporucznikiem piechoty. Służył wówczas w Dowództwie Kwatery Naczelnego Wodza[9]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Adiutanturze Generalnej Naczelnego Wodza, a jego oddziałem macierzystym był 30 Pułk Piechoty[10].

8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1161. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[11][12]. Posiadał przydział w rezerwie do 30 pp w Warszawie[13][14][15]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. Posiadał przydział w rezerwie do 63 Pułku Piechoty w Toruniu[16].

W czasie powstania warszawskiego został wysiedlony ze stolicy i osadzony w obozie przejściowym w Pruszkowie[17]. 12 sierpnia przybył do obozu kancentracyjnego Auschwitz[18]. 11 września został przeniesiony do obozu koncentracyjnego Flossenbürg, gdzie zmarł 24 lub 26 grudnia 1944[17][19]. Jego symboliczny grób znajduje się w grobie rodziny Olszewskich na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[20].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne