Ludwik Kobiela

Ludwik Kobiela
Data i miejsce urodzenia22 stycznia 1897
Zarzecze
Data śmierci30 grudnia 1945
Dziedzina sztukiFolklorystyka, Literatura

Ludwik Kobiela (ur. 22 stycznia 1897 w Zarzeczu, w pow. cieszyńskim, zm. 30 grudnia 1945) – polski folklorysta i literat. Ojciec Bogumiła Kobieli i Marka Kobieli.

Życiorys

Był szóstym dzieckiem Józefa i Zuzanny Kobielów[1]. Pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Orłowej i Katowicach[2]. Publikował artykuły w „Polsce Zachodniej”, „Kurierze Literacko-Naukowym” i innych. Opisywał zwyczaje i wierzenia ludu górnośląskiego dotyczące Wielkanocy, wigilii Bożego Narodzenia, pogrzebów („Kurier Literacko-Naukowy” 1928 nr 44), psów i kotów („Polska Zachodnia” 1927 nr 163), żab („Kurier Literacko-Naukowy” 8.08.1927), zbóż, a także podania dotyczące zakopanych skarbów. Wydał tom opowiadań „Żabi kraj” (Cieszyn, 1936), opisujących życie ludu wiejskiego w rodzinnych stronach.

Twórczość

  • Awantury i przygody, które przeżył figlarz młody, wyd. Gebethner i Wolff, Kraków 1938.
  • Bastion: powieść o życiu Polaków zaolziańskich
  • Gorejący skarb: widowisko śląskie w pięciu obrazach ze śpiewami i tańcami, wyd. 1938.
  • Hołd Rzeczypospolitej: deklamacja sceniczna na uroczystości państwowe z ilustracjami muzycznymi
  • Żabi kraj: opowiadania śląskie, wyd. 1935.

Przypisy

  1. ↑ Ludwik Kobiela. Literat z Żabiego Kraju, bsp2chybie.edu.pl [dostęp 2019-08-24] (pol.).
  2. ↑ Kazimierz Targosz. Bobek. „Przekrój”. nr 28, s. 21-23, 1999-07-11. ISSN 0033-2488 (pol.). 

Bibliografia

  • Słownik folkloru polskiego, J. Krzyżanowski (red.), Warszawa 1965.

Linki zewnętrzne