Maciej Janina

Maciej Janina
Data śmierci	17 czerwca 1419
Biskup przemyski
Okres sprawowania	1392-1419[2]
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	łaciński
Sakra biskupia	28 października 1392[1]

Maciej zwany Janina (zm. 1419) – drugi biskup przemyski, od 1392 do 17 kwietnia 1419; nastąpił po założycielu diecezji – Eryku z Winsen. Biskup Maciej, Polak zakonu franciszkańskiego ze Lwowa, dalszy współtwórca i organizator tej diecezji. Kanclerz dworu królewskiego. Akta biskupie zwą go Janina, co pochodzi albo od jego herbu, albo raczej od głowy św. Jana Chrzciciela na misie pod wizerunkiem NMP z Dzieciątkiem na pieczęci przez niego używanej. Pod koniec XVI w. pojawiła się plotka, że nie był herbowym.

Działalność

• postarał się u króla Władysława Jagiełły i u Stolicy Apostolskiej o uposażenie biskupstwa przemyskiego,
• urzędował w Krośnie
• ustalił granice diecezji przemyskiej, jako że arcybiskup halicki przywłaszczył sobie znaczną jej część; udał się w tej sprawie do papieża, a ten wyznaczył bpa krakowskiego, który 12 IX 1398 ustalił te granice,
• tworzył nowe parafie, budował kościoły, zaopatrywał w prebendy,
• był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku^[3].
• do Przeworska i Leżajska wprowadził kanoników regularnych św. Grobu,
• na pierwszym synodzie diecezji przemyskiej 20 VI 1415 wydał Statuty Diecezjalne dla kleru wraz z rubryką do odprawiania Mszy św. i brewiarza,
• założył w diecezji Bractwo Kapłańskie i nadał mu Statut 25 stycznia 1419; powstało ono w Rzymie i było już w Krakowie,
• przeniósł siedzibę katedralną do kościoła na Zamku,
• ustanowił przepisy dla kanoników kapitulnych co do mieszkania i uposażenia,
• brał żywy i znaczący udział w sprawach królestwa i Kościoła w Polsce.

Według J. Kurtyki (patrz niżej Polski Słownik Biograficzny) zmarł 17 czerwca 1419; do wyboru następcy diecezją opiekował się abp Jan Rzeszowski; pochowany w katedrze przemyskiej. Jego następcą został Janusz z Lubienia 30 sierpnia 1420.

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999 : słownik biograficzny. Warszawa: „Pax”, 2000. ISBN 83-211-1311-7.