Marc’Antonio Zondadari

Marc’Antonio Zondadari

— Jego Najeminentniejsza Wysokość Książę i Wielki Mistrz Suwerennego Rycerskiego Zakonu Szpitalników Świętego Jana z Jerozolimy, Zwanego Rodyjskim lub Maltańskim —
65. Wielki Mistrz Zakonu Maltańskiego
Okres	od 13 stycznia 1720 do 16 czerwca 1722
Poprzednik	Ramon Perellos y Roccaful
Następca	Antonio Manoel de Vilhena
Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	1658 Siena, Toskania (dzisiejsze Włochy)
Data i miejsce śmierci	16 czerwca 1722 Malta
Miejsce spoczynku	Katedra św. Jana, Valletta

Fra’ Marc’Antonio Zondadari (ur. 1658 w Sienie, zm. 16 czerwca 1722 na Malcie) – 65. Wielki Mistrz Zakonu Rycerzy Szpitalników Świętego Jana Jerozolimskiego w latach 1720–1722.

Zondadari urodził się w roku 1658 w Sienie (dzisiejsze Włochy) jako syn Ansano Zondadariego i Agnes Chigi (jego bratem był Antonio Felice Zondadari)^[1]. Jego matka była bratanicą papieża Aleksandra VII^[2]. Marc’Antonio w bardzo młodym wieku wstąpił w szeregi joannitów w Neapolu, szybko wspinając się po szczeblach kariery, by w roku 1682 zostać generałem galer Zakonu Maltańskiego. Po śmierci Wielkiego Mistrza Ramona Perellosa w dniu 10 stycznia 1720 roku mianowany został Master of the Horse (łac. Magister equitum) – osobą „z uprawnieniami” Wielkiego Mistrza do czasu wyboru nowego^[3].

Po trzech dniach, 13 stycznia 1720 roku, Marc’Antonio Zondadari wybrany został Wielkim Mistrzem Zakonu Maltańskiego.

Palazzo Carniero, gdzie Zondadari mieszkał w latach 1702–1722

Od 13 września 1702 roku aż do swojej śmierci w roku 1722 mieszkał w Palazzo Carniero w Valletcie, który później stał się znany jako Zajazd Bawarski^[4].

Chociaż rządy Zondadariego trwały jedynie dwa lata, stał się on bardzo popularny wśród Maltańczyków. Podczas jego rządów wzmocniono tradycje karnawałowe poprzez dodanie do nich zabawy pod nazwą kukkanja: na dany sygnał tłum zebrany na Palace Square w Valletcie wspinał się na sztuczne drzewo ustawione tam pomiędzy liściastymi gałęziami, na którym umieszczone były różne dobra, jak szynki, kiełbasy i żywe zwierzęta. Stawały się one własnością tego, kto pierwszy je pochwycił i był w stanie znieść na ziemię. Zabawa ta przetrwała do dziś w lekko zmienionej formie^[5].

Jego pierwszym sukcesem militarnym było brawurowe przechwycenie przez flotę Zakonu dwóch tureckich okrętów oraz okrętu flagowego floty algierskiej z 25 działami i pięćsetosobową załogą. Sukces ten został wkrótce powtórzony, tym razem zdobyto algierski okręt z 40 działami. Flota Zakonu była w tym czasie w największym rozkwicie, stąd „niewierni” nie odważyli się brać odwetu^[3].

Energiczny i pobożny Zondadari wprowadził kilka ważnych reform w administracji Zakonu oraz egzekwował w większej mierze te wprowadzone wcześniej przez swoich poprzedników. Był jedynym Wielkim Mistrzem, który zdobył sobie uznanie na polu literackim - mianowicie za sprawą swej pracy na temat historii Zakonu pt. Breve ragguaglio ed istruzione dei Sacro Ordine Militare degli Ospitalieri, e dei suoi Cavalieri religiosi, detti oggidi volgarmente di Malta^[6][7]. Jego drugim dziełem był komentarz do Psalmu 41^[7].

Pomnik nagrobny Zondadariego w nawie Katedry św. Jana w Valletcie

Wielki Mistrz Zondadari zmarł 16 czerwca 1722 roku. Jego ciało pochowane zostało w konkatedrze św. Jana w Valletcie, a serce, ku rozczarowaniu Maltańczyków, w rodzinnej Sienie. Formą uszanowania dla Zondadariego jest jego nagrobny barokowy pomnik z marmuru i brązu autorstwa Massimiliano Soldaniego(ang.), przedstawiający półleżącą postać zmarłego. Jest to jedyny pomnik nagrobny wielkiego mistrza, znajdujący się w nawie katedry, ponieważ jego wymiary nie pozwoliły umieścić go w kaplicy języka włoskiego^[8][9].

(c) Continentaleurope z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0

Banca Giuratale, odbudowany przez Zondadariego w 1721

Przypisy