Margaret Abbott

Margaret Abbott

Portret Margaret Abbott (ok. 1903)
Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1878 Kolkata
Data i miejsce śmierci	10 czerwca 1955 Greenwich
Wzrost	180 cm[1]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Paryż 1900 golf (indywidualnie)

Margaret Ives Abbott (ur. 15 czerwca 1878 w Kolkacie, zm. 10 czerwca 1955 w Greenwich) – amerykańska amatorska golfistka. Pierwsza Amerykanka, która została mistrzynią olimpijską, zdobywając pierwsze miejsce w konkurencji indywidualnej kobiet w golfie na igrzyskach olimpijskich w 1900 w Paryżu.

Urodziła się w Indiach, w 1884 wraz z rodziną przeniosła się do Chicago. Dołączyła do Chicago Golf Club w Wheaton, gdzie trenowała pod okiem Charlesa B. Macdonalda i H.J. Whighama. W 1899 wyjechała z matką do Paryża na studia artystyczne. W październiku 1900 zapisała się na zawody w golfie, nie będąc świadoma tego, że odbywały się one podczas drugich nowożytnych igrzysk olimpijskich. Wygrała turniej z wynikiem 47 uderzeń, w nagrodę otrzymując porcelanową miskę.

W 1901 powróciła do Stanów Zjednoczonych, gdzie założyła rodzinę. Zmarła nie zdając sobie sprawy z tego, że została mistrzynią olimpijską. Historia jej życia stała się szerzej znana dzięki staraniom Pauli Welch, profesor Uniwersytetu Florydy.

Życiorys i kariera

Młodość

Margaret Ives Abbott urodziła się 15 czerwca 1878 w Kolkacie w Indiach (będących wówczas brytyjską kolonią), jako córka Charlesa i Mary Ives Abbott. Jej ojciec był zamożnym amerykańskim kupcem, który zmarł w 1879. Po jego śmierci Margaret wraz z matką i rodzeństwem przeprowadziła się do Bostonu. Jej matka zaczęła pracę w „Chicago Herald” jako redaktorka zajmująca się literaturą i z tego powodu w 1884 rodzina przeniosła się do Chicago^[1][2][3][4].

Pod koniec XIX wieku kobiety nie mogły brać udziału w zawodach w wielu dyscyplinach sportowych. Kluby golfowe pozwalały kobietom grać tylko wtedy, gdy towarzyszył im mężczyzna. Abbott wraz z matką zaczęła grać w golfa w Chicago Golf Club w Wheaton. Trenowali ją golfiści amatorzy Charles B. Macdonald i H. J. Whigham. Wygrała kilka lokalnych turniejów, a do 1899 miała dwa handicapy^[1][2][3]. Określano ją jako „zaciętą rywalkę” z „szykownym wymachem”^[5]. W tym samym roku wyjechała z matką do Paryża, gdzie studiowała sztukę pod okiem Auguste’a Rodina i Edgara Degasa; z kolei Mary napisała w 1900 przewodnik turystyczny A Woman’s Paris: A Handbook of Every-day Living in the French Capital^[1][2][3].

Igrzyska olimpijskie w Paryżu

Abbott podczas zawodów w golfie na igrzyskach olimpijskich w 1900

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1900, które odbywały się w Paryżu od maja do października, były drugimi nowożytnymi igrzyskami olimpijskimi. Pierre de Coubertin, inicjator wznowienia tej imprezy sportowej, początkowo planował, by mogli w niej uczestniczyć tylko mężczyźni, ale w 1900 kobietom pozwolono rywalizować w pięciu dyscyplinach sportowych: golfie, tenisie, żeglarstwie, wioślarstwie i jeździectwie. Spośród 997 sportowców, uczestniczących w imprezie, 22 było kobietami^[2][6][7].

Igrzyska olimpijskie w 1900 nie miały ceremonii otwarcia ani zamknięcia, zbiegły się również z wystawą światową, a wielu uważa, że zostały przez nią przyćmione^[1][6][8]. Postrzegano je jako wydarzenie zorganizowane w związku z wystawą, nie jako igrzyska olimpijskie same w sobie. Bill Mallon, historyk zajmujący się igrzyskami olimpijskimi, stwierdził: „Wiele zawodów w 1900 uznano za dyscypliny pokazowe. Bardzo trudno powiedzieć, co było sportem olimpijskim, a co nie”. Według Mallona wielu sportowców nie wiedziało, że biorą udział w igrzyskach olimpijskich^{[1][9][10][11]}. W wielu dyscyplinach nie rozdano medali, a nagrodami były inne przedmioty^[12].

W przypadku golfa zorganizowane zostały turnieje indywidualne kobiet i mężczyzn^[11]. Konkurencja kobiet odbywała się na 9 dołkach rozciągających się na dystansie od 62 do 210 metrów^[2][13]; dla porównania męski turniej obejmował 36 dołków^[10]. Impreza kobieca zatytułowana „Prix de la ville de Compiègne” odbyła się 4 października w Compiègne^[1][2][13].

Artykuł nt. zwycięstwa Abbott w wydaniu „Chicago Tribune” z 7 października 1900; uwagę zwraca fakt, że turniej golfowy nie został określony jako zorganizowany w ramach igrzysk olimpijskich, lecz jako wydarzenie „pod patronatem wystawy”

Po tym jak Abbott dowiedziała się o turnieju z ogłoszenia w gazecie, postanowiła wziąć przerwę w nauce i dopisać się do listy uczestników^[14]. Wygrała z wynikiem 47 uderzeń^[15][16][13]. Miejsca: drugie i trzecie również zajęły Amerykanki: Pauline Whittier z 49 uderzeniami i Abbie Pratt z 53 uderzeniami^[17][18]. Matka Margaret, Mary, także wzięła udział w zawodach i zajęła siódme miejsce z wynikiem 65^[1][7]. Cała dziesiątka zawodniczek grała w długich spódnicach i kapeluszach^[1]. Abbott twierdziła, że odniosła zwycięstwo „ponieważ wszystkie francuskie dziewczyny najwyraźniej źle zrozumiały charakter rozgrywki zaplanowanej na ten dzień i stawiły się do gry w butach na wysokim obcasie i obcisłych spódnicach”^[15][19][20]. Nagrodzono ją porcelanową miską ze złotymi zdobieniami^[2]. Zwycięstwo Abbott odnotowała „Chicago Tribune”^[3].

Późniejsze życie

Abbott w wydaniu „Chicago Tribune” z 28 listopada 1902

Abbott pozostała w Paryżu do 1901, kiedy to powróciła do Stanów Zjednoczonych, zanim jednak to nastąpiło, wygrała mistrzostwa Francji^[1][3]. 9 grudnia 1902 poślubiła pisarza Finleya Petera Dunne’a. Według „Chicago Tribune”, chociaż ceremonię ślubną przeprowadzono bez rozgłosu, nowożeńcy otrzymali telegramy od „dziesiątek” osób ze świata literatury, w tym od Arthura Conana Doyle’a^[3]. Para osiedliła się w Nowym Jorku^[1][3]. Mieli czwórkę dzieci, w tym Philipa Dunne’a^[21]. Abbott nie brała udziału w wielu turniejach z powodu urazu kolana, jakiego doznała w dzieciństwie^[22]. Zapisy dotyczące jej powiązań z Chicago Golf Club uległy zniszczeniu w pożarze klubu w 1912^[22]. Zmarła w wieku 76 lat 10 czerwca 1955 w Greenwich w stanie Connecticut^[1][2].

Dziedzictwo

Abbott nigdy nie była świadoma tego, że brała udział w igrzyskach olimpijskich, a dzięki swojemu zwycięstwu stała się pierwszą Amerykanką, która została mistrzynią olimpijską^[1][14][23]. Jej historia nie była dobrze znana aż do momentu, gdy w latach 70. XX w. Paula Welch, profesor Uniwersytetu Florydy, zaczęła badać jej życiorys. Welch, zajmująca się historią sportu i igrzysk olimpijskich, spędziła dziesięć lat na analizie artykułów prasowych, w których wspominano o sukcesach Abbott w zawodach golfowych^[6][24]. W połowie lat 80. skontaktowała się z Philipem, synem Abbott, informując go o olimpijskim zwycięstwie jego matki^[1][6]. Jako przyczynę małej rozpoznawalności Abbott Welch wskazała ówczesne realia medialne, kiedy nie dysponowano takimi możliwościami relacjonowania wydarzeń jak obecnie oraz to, że po założeniu rodziny „grała trochę w golfa, ale tak naprawdę nie uprawiała tego sportu w turniejach”^[1].

Pisząc dla czasopisma „Golf Digest” w 1984, Philip stwierdził: „Nie codziennie zdarza się sytuacja, że ponad 80 lat po fakcie dowiadujesz się, że twoja matka była mistrzynią olimpijską. Ona sama powiedziała nam tylko, że wygrała mistrzostwa w golfa w Paryżu”^[25][26]. Po Igrzyskach Olimpijskich 1904 golf na ponad 100 lat przestał być uwzględniany jako dyscyplina olimpijska; powrócił do programu igrzysk, począwszy od Igrzysk Olimpijskich 2016^[7]. W 2018 „The New York Times” opublikował opóźniony nekrolog Abbott^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Bill Mallon, Randon Jerris: Historical Dictionary of Golf. Scarecrow Press, 2011. ISBN 978-0-8108-7465-7.
• Paula Welch. Search for Margaret Abbott. „Olympic Review”. 182, s. 752–754, 1982. 
• Bill Mallon: The 1900 Olympic Games: Results for All Competitors in All Events, with Commentary. McFarland & Company, 1998. ISBN 978-0-7864-8952-7.
• D. Margaret Costa, Sharon Ruth Guthrie: Women and Sport: Interdisciplinary Perspectives. Human Kinetics, 1994. ISBN 978-0-87322-686-8.
• Paul Donnelley: Firsts, Lasts & Onlys of Golf: Presenting the Most Amazing Golf Facts from the Last 500 Years. Octopus Publishing Group, 2010. ISBN 978-0-600-62255-0.
• Lynne Emery. Women’s Participation in the Olympic Games: A Historical Perspective. „Journal of Physical Education, Recreation & Dance”. 55 (5), s. 62–72, 1984. DOI: 10.1080/07303084.1984.10629768. 
• Elmer Ellis: Mr. Dooley’s America: A Life of Finley Peter Dunne. Archon Books, 1969. ISBN 978-0-208-00734-6.
• Patricia Campbell Warner: Part One: The Influence of Fashion. Chapter 5, Women Enter the Olympics: A Sleeker Swimsuit. W: When the Girls Came Out to Play: The Birth of American Sportswear. University of Massachusetts Press, 2006. ISBN 978-1-55849-548-7.
• Floyd Conner: The Olympic’s Most Wanted: The Top 10 Book of the Olympics’ Gold Medal Gaffes, Improbable Triumphs, and Other Oddities. Potomac Books, 2014. ISBN 978-1-59797-397-7.