Maria Iwanicka

Maria Iwanicka

Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1916 osada Tiotkino (Rosja)
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1943 Sucha Rzeczka
Zawód, zajęcie	inżynier chemii
Odznaczenia

Maria Iwanicka ps. „Małgorzata” (ur. 19 stycznia 1916 w osadzie Tiotkino (Rosja), zm. 12 sierpnia 1943 w Suchej Rzeczce) – inżynier chemii, członkini RN-R Falanga, łączniczka-sanitariuszka, porucznik Konfederacji Narodu.

Życiorys

Maria Iwanicka była córką Wacława (inżynier technolog) oraz Zofii z domu Rodowicz. Zamieszkiwała w Warszawie. Była absolwentką gimnazjum, im. Cecylii Plater-Zyberkówny, w której w 1934 zdała maturę. Harcerka 6 Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej oraz instruktorka Chorągwi Warszawskiej Organizacji Harcerek. Członkini Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”, a w związku z jej działalnością w nim była więziona na Pawiaku. Ukończyła Politechnikę Warszawską i otrzymała tytuł inżyniera chemii. Czynnie uczestniczyła w obronie Warszawy we wrześniu 1939 jako komendantka OPL bloków przy ul. Filtrowej. Podczas gaszenia pożarów doznała poparzeń, ale, mimo to oddawała krew rannym żołnierzom. Była w konspiracji od jesieni 1939, a w 1940 została łączniczką płk. Stanisława Tatara „Erazma” (szef Oddziału Operacyjnego KG ZWZ). Przeszła w listopadzie 1941 do Konfederacji Narodu (KN), a od maja 1942 działała w kierownictwie służby kobiet KN. Mianowana we wrześniu 1942 kierowniczką KN. Ukończyła w tym czasie podchorążówkę KN i kurs sanitarny. Jako łączniczka-sanitariuszka przydzielona została w końcu maja 1943 do działającego w północnej części województwa warszawskiego i w Puszczy Augustowskiej VIII Uderzeniowego Batalionu Kadrowego (UBK) KN (batalionem dowodził kpt. Julian Jagodziński „Stefan Pawłowski”). W sierpniu oddział biwakujący w pobliżu wsi Okółek w pow. augustowskim został zaatakowany przez żandarmerię niemiecką. Zginął jego dowódca, a Maria Iwanicka pomimo odniesionej rany osłaniała odskok kolegów. Została pojmana, kiedy nie usłuchała wezwania do poddania się. Będąc ciężko ranna odmówiła zeznań. Była torturowana na posterunku żandarmerii w Suchej Rzeczce.

W Suchej Rzeczce nad jeziorem Serwy wzniesiono po wyzwoleniu obelisk, na którym m.in. wymienione jest jej nazwisko, a szkoła podstawowa zbudowana po wojnie wysiłkiem społeczeństwa nosi jej imię.

Jej brat Stanisław Iwanicki poległ także w Powstaniu Warszawskim.

Pośmiertnie została mianowana porucznikiem.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – pośmiertnie
• Krzyż Walecznych – pośmiertnie

Bibliografia

• Hanna Michalska: Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939-1945; poległe i zmarłe w okresie okupacji niemieckiej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 146-147. ISBN 83-06-01195-3.

Linki zewnętrzne

• Prawy.pl – 70. rocznica śmierci Marii Iwanickiej ps. „Małgorzata [dostęp 28.11.2013]
• Moja Polska – Polscy narodowcy: Maria Iwanicka. [dostęp 28.11.2013]