Marian Żebrowski

Marian Żebrowski

Marian Żebrowski (1926)
major broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1896 Puławy, Królestwo Polskie, Cesarstwo Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	24 września 1992 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1918–1948
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Marian Żebrowski (drugi z lewej) podczas przewrotu majowego.

Marian Włodzimierz Żebrowski (ur. 28 grudnia 1896 w Puławach, zm. 24 września 1992 w Warszawie) – major broni pancernych Wojska Polskiego, mianowany przez władze RP na uchodźstwie pułkownikiem.

W II Rzeczypospolitej

Był synem Zdzisława i Anny z Prokopowiczów. Absolwent Gimnazjum Filologicznego w Lublinie. W listopadzie 1918 r. wstąpił do 7 pułku ułanów. W marcu 1920 r. odkomenderowany został na studia architektoniczne na Politechnice Warszawskiej. Ukończył kurs wojenny Szkoły Podchorążych. Od czerwca 1920 r. walczył na froncie litewsko-białoruskim. Do 1930 r. służył w 7 pułku Ułanów Lubelskich^[1]. W 1930 r. został przeniesiony do 2 szwadronu samochodów pancernych w Warszawie na stanowisko młodszego oficera (dowódcy plutonu). W latach 1930–1936 pełnił służbę w 1 dywizjonie samochodów pancernych, a w latach 1936–1939 w Dowództwie Broni Pancernych MSWojsk. na stanowisku kierownika Referatu Wyszkolenia. W 1937 r. został przeniesiony z korpusu oficerów kawalerii do korpusu oficerów broni pancernych z równoczesną zmianą nazwy posiadanego stopnia rotmistrza na kapitana.

W PSZ na Zachodzie

Na front wyruszył jako dowódca oddziałów zaopatrywania 1 Dywizji Pancernej. Ciężko ranny w bitwie pod Falaise odesłany został do Anglii. Po rekonwalescencji, w maju 1945 r. został komendantem Szkoły Służby Zaopatrywania i Transportowej, a następnie szefem Służby Zaopatrywania i Transportowej I Korpusu Polskiego^[1]. W 1948 r. zwolniony został z Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia i przeniesiony do rezerwy. Pozostał na emigracji. Pełnił funkcję Prezesa Koła Żołnierzy dowództwa I Korpusu. Wydawał zeszyty historyczne „Ułani Lubelscy”. Był pierwszym redaktorem „Przeglądu Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii”, a następnie „Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej”.

Zmarł 24 września 1992 r. w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Piaskowej w Puławach.

Wybrane publikacje

• Księga dziejów: 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, współautorzy: Józef Smoleński, Józef Smoleński-Kolec,

Polish Cultural Foundation, 1969

• Generał broni Kazimierz Sosnkowski: szef 7. Pułku Ułanów Lubelskich, Koło Żołnierzy 7. Pułku Ułanów Lubelskich, 1970
• Zarys historii polskiej broni pancernej, 1918–1947, White Eagle Press Limited (T.U.), 1971
• 4 Batalion Pancerny, White Eagle Press - Stanisław Janicki, 1980
• Pluton trębaczy 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Gen. Kazimierza Sosnkowskiego: (na tle muzyki konnej Wojska Polskiego, poczynając od XVII wieku), Nakł. Koła Żołnierzy 7. Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. K. Sosnkowskiego, 1981
• Konie 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego, Poets and Painters Press, 1987, ISBN 0-948668-96-2, ISBN 978-0-948668-96-8

Stanowiska służbowe

• dowódca plutonu
• oficer ewidencyjny
• adiutant szwadronu
• zastępca dowódcy szwadronu ułanów (do 1930)
• dowódcą plutonu samochodów pancernych
• adiutant szwadronu
• dowódca szwadronu samochodów pancernych (do 1936)
• kierownik Referatu Wyszkolenia w Dowództwie Broni Pancernych MSWojsk. − 1936 do 1939
• szef sztabu 4 batalionu czołgów – 1939 (Francja)
• dowódca szwadronu czołgów w 1 dywizjonie rozpoznawczym
• p.o. dowódcy 67 batalionu czołgów − od 1 sierpnia 1941
• zastępca dowódcy 67 batalionu
• kwatermistrz 16 Brygady Pancernej − od stycznia 1942
• dowódca Oddziałów Zaopatrywania 1 Dywizji Pancernej − od stycznia 1944
• komendant Szkoły Służby Zaopatrywania i Transportowej − od maja 1945
• szef Służby Zaopatrywania i Transportowej I Korpusu Polskiego − od listopada 1945^[1]

Awanse

Marian Żebrowski awansowany został w latach^[1]:

• podporucznik – 1 stycznia 1921
• porucznik - 1922
• rotmistrz – 22 lutego 1934 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
• major – 1944
• podpułkownik – 1964
• pułkownik – 1990

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1973)^[2]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Medal Niepodległości (16 marca 1937)^[3]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Wojenny ze złotą gwiazdką (Francja)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[4]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918−1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
• Andrzej Suchcitz, Marek Wroński: Barwa Pułku 3 Pancernego - zarys monograficzny. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego, 2002. ISBN 83-87470-81-3.