Mario Llamas
| Państwo |  Meksyk | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 30 marca 1928 Meksyk | ||||||||||||
| Data śmierci | 17 czerwca 2014 | ||||||||||||
| Gra pojedyncza | |||||||||||||
| Roland Garros | 4R (1961) | ||||||||||||
| Wimbledon | 4R (1960) | ||||||||||||
| US Open | 2R (1956) | ||||||||||||
| Gra podwójna | |||||||||||||
| Wimbledon | QF (1958) | ||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
Mario Llamas González (ur. 30 marca 1928 w Meksyku, zm. 17 czerwca 2014) – meksykański tenisista, medalista igrzysk panamerykańskich, reprezentant w Pucharze Davisa.
Kariera tenisowa
Puchar Davisa
W kadrze narodowej w Pucharze Davisa debiutował w sierpniu 1951 w przegranym spotkaniu z Amerykanami, ulegając w grze pojedynczej Herbertowi Flamowi, a potem Vicowi Seixasowi. Również przez kolejne dwa sezony nie udało mu się wygrać pojedynku singlowego (uległ m.in. dwukrotnie Kanadyjczykowi Mainowi), ale w 1954 pełnił już w reprezentacji rolę lidera, notując wygrane nad Japończykami Kamo i Miyagi oraz Kanadyjczykami Mainem i Willeyem, co pozwoliło Meksykanom dojść aż do finału strefy amerykańskiej. W strefowym finale przeciwko Amerykanom Llamas nie był tak skuteczny, przegrał bowiem i z Seixasem, i z Trabertem. W kolejnych latach grał w zespole narodowym ze zmiennym szczęściem, np. w 1958 w Warszawie pokonał Licisa, ale uległ Skoneckiemu (Meksyk przegrał mecz 2:3). Rok później Llamas odnotował swoje najbardziej prestiżowe zwycięstwo w zespole narodowym, pokonał bowiem w trzech setach przyszłego dwukrotnego zdobywcę Wielkiego Szlema, Australijczyka Lavera; Meksykanie ulegli jednak ostatecznie Australijczykom, zaś Llamas przegrał w grze pojedynczej z Emersonem, a w deblu w parze z Tonym Palafoxem z Emersonem i Fraserem.
W 1962 Llamas, któremu nadano przydomek „El Ferrocarrilero”[1], miał znaczący udział w największym sukcesie Meksyku w historii jego startów w Pucharze Davisa. W silnej ekipie pod wodzą kapitana Pancho Contrerasa, obok młodszych o dekadę zwycięzców imprez wielkoszlemowych Osuny i Palafoxa, pełnił raczej rolę rezerwowego, ale wystąpił w tymże roku w zwycięskim półfinale strefowym przeciw Amerykanom (przegrał w pięciu setach z McKinleyem), w finale strefy amerykańskiej przeciw Jugosławii oraz w finale międzystrefowym przeciwko Indiom (pokonał Premjita Lalla). Został również powołany przez Contrerasa na mecz „challenge round”, czyli faktyczny mecz o trofeum z ubiegłorocznymi zwycięzcami – Australijczykami Hopmana – zwolnionymi z obowiązków eliminacyjnych; na kort w decydującym spotkaniu nie wyszedł, zaś Osunie i Palafoxowi nie udało się wygrać żadnego pojedynku. Tym samym kariera reprezentacyjna Llamasa zamknęła się na zwycięstwie nad Hindusem Lallem; zagrał łącznie w 21 meczach międzypaństwowych, uzyskując bilans w grze pojedynczej negatywny (15 wygranych, 20 porażek), a w grze podwójnej – pozytywny (6 wygranych, 3 porażki). Jego partnerami w deblu w zespole narodowym byli Pancho Contreras, Tony Palafox, Gustavo Palafox i Manuel Galeana[2].
Krótko przed śmiercią, w kwietniu 2014 odebrał nagrodę Międzynarodowej Federacji Tenisowej za zaangażowanie w Pucharze Davisa (Davis Cup Commitment Award), przyznawaną za udział w co najmniej 20 meczach międzypaństwowych[3].
Turnieje wielkoszlemowe
W Wielkim Szlemie najlepsze wyniki Llamas zanotował w 1960, kiedy był w III rundzie mistrzostw Francji (pokonał m.in. Patty'ego, przegrał z Pietrangelim) i IV rundzie (1/8 finału) Wimbledonu (wygrał m.in. z leworęcznym Australijczykiem Phillipsem-Moore, odpadł po czterosetowym meczu z Emersonem). Rok później był w Paryżu rozstawiony z numerem 13. i doszedł do 1/8 finału – w I rundzie miał wolny los, a po wygranych nad Andrzejem Licisem i Ingo Budingiem uległ Szwedowi Lundqvistowi. W III rundzie (1/16 finału) turnieju paryskiego był jeszcze w 1958 (odpadł z Drobným) i 1962 (przegrał z Emersonem). W 1961 odpadł w II rundzie Wimbledonu z Amerykaninem Froehlingiem. W mistrzostwach USA grał tylko kilka razy, w 1953 przegrał w pierwszym meczu z reprezentantem gospodarzy Artem Larsenem, w 1956 doszedł do II rundy. W 1957 osiągnął III rundę w wimbledońskim turnieju pocieszenia (Wimbledon Plate), przegrał z Gordonem Forbesem[4].
W grze podwójnej był ćwierćfinalistą Wimbledonu w 1958 w parze z Contrerasem; Meksykanie ulegli wówczas Włochom Siroli i Pietrangelemu. W 1960 również z Contrerasem doszedł do III rundy Wimbledonu, po wyeliminowaniu rozstawionych z numerem trzecim Hiszpanów Arilli i Gimeno. Z kolei w 1957 w turnieju gry mieszanej na Wimbledonie, mając za partnerkę Belgijkę Christiane Mercelis, doszedł Llamas do IV rundy, eliminując m.in. brytyjsko-polski duet Bea Walter i Czesław Spychała[5].
Inne turnieje
W latach 50. i 60. Llamas miał okazję krzyżować rakiety z wieloma znakomitościami ówczesnego tenisa amatorskiego i odnotował wygrane nad szeregiem z nich, żeby wymienić Luisa Ayalę, Malcolma Andersona, Herberta Flama, Torbena Ulricha, Barry'ego MacKaya, Ulfa Schmidta, Mervyna Rose'a, Jana-Erika Lundqvista, Orlando Sirolę, Gardnara Mulloya, Jaroslava Drobnego, Rafaela Osunę. W narodowych mistrzostwach Meksyku w 1957 pokonał w półfinale Tomy'ego Palafoxa, a w finale Pancho Contrerasa. W 1958 doszedł do finału międzynarodowych mistrzostw Czechosłowacji, eliminując m.in. Sirolę i Schmidta i przegrywając z Pietrangelim. W tym samym roku był międzynarodowym mistrzem Argentyny (w półfinale pokonał Brazylijczyka Barnesa, a w finale Argentyńczyka Moreę) oraz wygrał turniej w San Remo, pokonując kolejno Davidsona, Nielsena i Skoneckiego. W 1960 w finale turnieju w Wenecji pokonał Drobnego, a w finale międzynarodowych mistrzostw Sycylii pokonał w pięciu setach Beppe Merlo.
Jednym z turniejów, na którym odnotował najwięcej sukcesów, były mistrzostwa panamerykańskie, których nie należy mylić z igrzyskami panamerykańskimi (w których Llamas również brał udział z powodzeniem). W 1954 pokonał na tym turnieju m.in. Bergelina, Seixasa i Larsena, dopiero w finale przegrał z Trabertem. W 1955 pokonał m.in. Andersona i Flama, w finale uległ Larsenowi. W 1956 jego finałowym pogromcą okazał się Szwed Davidson. W 1958 Llamas turniej wygrał (finał z Contrerasem), w 1959 tytuł obronił (finał z Tonym Palafoxem), a w 1961 odpadł w półfinale z Rodem Laverem[4].
W 1963 w finale igrzysk panamerykańskich w São Paulo uległ Ronaldowi Barnesowi. Osiem lat wcześniej na igrzyskach rozgrywanych w Meksyku zdobył złoto w grze podwójnej, partnerując Gustavo Palafoxowi[6]. Wygrywał ponadto Llamas dwukrotnie igrzyska Ameryki Środkowej i Karaibów, w 1954 pokonując w finale rodaka Rafaela Ortegę, a w 1959 Pancho Contrerasa[4].
Przypisy
- ↑ La Jornada 2014 ↓.
- ↑ Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). daviscup.com. [dostęp 2014-07-25].
- ↑ Wawrinka receives Commitment Award (ang.). daviscup.com, 2014-04-05. [dostęp 2014-07-25].
- ↑ a b c Profil na stronie tennisarchives.com ↓.
- ↑ Profil na stronie Wimbledonu (ang.). wimbledon.com. [dostęp 2014-07-25].
- ↑ Muere Mario LLamas, el mexicano que venció a Rod Laver (hiszp.). daviscup.com, 2014-06-18. [dostęp 2014-07-25].
Bibliografia
- Profil na stronie ATP (ang.). Association of Tennis Professionals. [dostęp 25 lipca 2014].
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 25 lipca 2014].
- Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). Davis Cup. [dostęp 25 lipca 2014].
- Profil na stronie tennisarchives.com (ang.). tennisarchives.com. [dostęp 2014-07-25].
- Fallece a los 86 años el tenista Mario Llamas, ex jugador de Copa Davis (hiszp.). La Jornada, 2014-06-19. [dostęp 2014-07-25].
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
