Mario Molina

Mario Molina Mario José Molina Henríquez
(c) http://science.in2pic.com, CC BY-SA 3.0
Imię i nazwisko urodzenia	Mario José Molina Henríquez
Data i miejsce urodzenia	19 marca 1943 Meksyk
Data i miejsce śmierci	7 października 2020 Meksyk
Przyczyna śmierci	zawał mięśnia sercowego
Zawód, zajęcie	astrofizyk
Narodowość	meksykańska
Tytuł naukowy	profesor
Alma Mater	Narodowy Uniwersytet Autonomiczny Meksyku
Małżeństwo	1. Luisa Tan Molina 2. Guadalupe Álvarez
Odznaczenia

Mario José Molina Henríquez (ur. 19 marca 1943 w Meksyku, zm. 7 października 2020 tamże^[1]) – meksykański chemik atmosfery, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1995.

Życiorys

Ojcem Mario Moliny był Roberto Molina Pasquel, prawnik prowadzący własną kancelarię oraz dyplomata. W 1965 Mario Molina ukończył studia w zakresie inżynierii chemicznej na Universidad Nacional Autónoma de México, a następnie wyjechał do Niemiec, aby studiować chemię fizyczną na Albert-Ludwigs-Universität Freiburg. W tym czasie pracował głównie nad kinetyką reakcji polimeryzacji. Po ukończeniu studiów w 1967 powrócił do Meksyku, aby rok później wyjechać na Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley, na którym w 1972 uzyskał stopień doktora. W Berkeley zajmował się dystrybucją energii wewnętrznej w produktach reakcji chemicznych i fotochemicznych.

Jesienią 1973 rozpoczął staż podoktorski na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine, pod kierunkiem F. Sherwooda Rowlanda. Spośród kilku zaproponowanych przez Rowlanda tematów badawczych, Molina zdecydował się na dotyczący freonów, związków kumulujących się w atmosferze, a uważanych wówczas za niemających wpływu na środowisko. Rowland i Molina stwierdzili, że freony mogą ulegać destrukcji w atmosferze, a uwalniany z nich chlor katalizuje rozpad cząsteczki ozonu. Pierwsze wyniki badań opublikowali w „Nature” już w 1974^[2].

W późniejszych latach pracował kolejno w Jet Propulsion Laboratory, California Institute of Technology, Massachusetts Institute of Technology, na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego na wydziale chemii i w Instytucie Oceanografii im. Scrippsa.

W 1995 otrzymał, wraz z Paulem Crutzenem (który kilka lat wcześniej opisał wpływ tlenku azotu na warstwę ozonową) i Franklinem Sherwoodem Rowlandem, Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za wkład w badania chemii atmosfery, zwłaszcza procesów powstawania i destrukcji warstwy ozonowej (tj. występowania tzw. dziury ozonowej).

Przypisy

Bibliografia

• Mario J.M.J. Molina Mario J.M.J., Biographical, nobelprize.org, 2007  (ang.).

Linki zewnętrzne

• SzymonS. Malinowski SzymonS., Zmiany klimatu: Dowodów dostarczą naukowcy (wywiad z Mariem Moliną), „Academia”, wydanie specjalne 1/6/2019, naukaonline.pan.pl [dostęp 2019-08-04] .