Mariusz Błaszczak

Mariusz Błaszczak

(c) Gov.pl, CC BY 3.0 pl
Data i miejsce urodzenia	19 września 1969 Legionowo
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 22 czerwca 2022
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Jarosław Kaczyński
Minister obrony narodowej
Okres	od 9 stycznia 2018
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Antoni Macierewicz
Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres	od 16 listopada 2015 do 9 stycznia 2018
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Teresa Piotrowska[1] Andrzej Halicki[2]
Następca	Joachim Brudziński
Minister-członek Rady Ministrów
Okres	od 27 marca 2007 do 7 września 2007 i ponownie od 11 września 2007 do 16 listopada 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości
Okres	od 3 sierpnia 2010 do 11 listopada 2015
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Marek Kuchciński (p.o.)
Następca	Ryszard Terlecki
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Okres	od 31 października 2005 do 4 listopada 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Sławomir Cytrycki
Następca	Tomasz Arabski
Odznaczenia

Mariusz Błaszczak (ur. 19 września 1969 w Legionowie) – polski polityk, samorządowiec i historyk.

Poseł na Sejm VI, VII, VIII i IX kadencji (od 2007), przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości (2010–2015). Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2005–2007), minister-członek Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego (2007), minister spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Beaty Szydło i pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego (2015–2018), minister obrony narodowej w pierwszym i drugim rządzie Mateusza Morawieckiego (od 2018), wiceprezes Rady Ministrów (od 2022).

Życiorys

Syn Lucjana i Danuty Błaszczaków^[3]; jego ojciec pracował w fabryce FSO na Żeraniu^[4]. Ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego z tytułem zawodowym magistra historii uzyskanym w 1995 na podstawie pracy zatytułowanej Opinie szlachty województw poznańskiego i kaliskiego wobec polityki zagranicznej Rzeczpospolitej w latach 1587–1611, której opiekunem był Jarema Maciszewski^[5]. Odbył podyplomowe studia w Uniwersytecie Warszawskim z zakresu samorządu terytorialnego i rozwoju lokalnego (1997) oraz w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego w zakresie zarządzania w administracji (2006). Był słuchaczem IX promocji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej (2001).

Należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów i Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej. Był członkiem Porozumienia Centrum, następnie przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości. Zasiadł m.in. w zarządzie regionu mazowieckiego oraz radzie politycznej tej partii.

Po studiach pracował w administracji samorządowej w Urzędzie Miasta Legionowo^[6]. W latach 2001–2003 zasiadał w radzie nadzorczej Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej „Legionowo”^[7]. W wyborach samorządowych w 2002 był kandydatem Komitetu Wyborczego Wyborców Sprawiedliwość Prawo i Samorządność na stanowisko prezydenta Legionowa^[8], w głosowaniu uzyskał 11,02% głosów i nie wszedł do II tury^[9]. W latach 2002–2004 pełnił funkcję zastępcy burmistrza warszawskiej dzielnicy Wola. W grudniu 2004 objął stanowisko burmistrza Śródmieścia.

W wyborach w 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu z warszawskiej listy PiS^[10]. 31 października 2005 premier Kazimierz Marcinkiewicz powołał go na stanowisko szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Pełnił tę funkcję również w rządzie Jarosława Kaczyńskiego do 4 listopada 2007. W latach 2006–2007 zasiadał także w sejmiku mazowieckim. 27 marca 2007 został powołany na stanowisko ministra-członka Rady Ministrów (tzw. ministra bez teki) w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. 7 września tego samego roku odwołano go z tej funkcji z jednoczesnym powołaniem na sekretarza stanu w KPRM przy zachowaniu stanowiska szefa kancelarii. Od 11 września do 16 listopada 2007 ponownie był ministrem bez teki.

W wyborach parlamentarnych w tym samym roku z ramienia Prawa i Sprawiedliwości uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu podwarszawskim 10 061 głosów. W marcu 2009 został rzecznikiem prasowym klubu parlamentarnego PiS, a 3 sierpnia 2010 przewodniczącym klubu parlamentarnego tej partii^[11]. W wyborach w 2011 uzyskał reelekcję liczbą 44 319 głosów^[12]. Utrzymał także stanowisko przewodniczącego KP PiS w Sejmie VII kadencji.

W 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 73 139 głosów^[13]. 16 listopada tego samego roku powołany na ministra spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Beaty Szydło^[14]. 11 grudnia 2017 objął to stanowisko w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego^[15]. 9 stycznia 2018 został odwołany z funkcji ministra spraw wewnętrznych, a następnie tego samego dnia mianowany nowym ministrem obrony narodowej w miejsce Antoniego Macierewicza^[16].

W sierpniu 2018 jego publiczne wypowiedzi w TV Trwam odnośnie do parady równości w Poznaniu część mediów i komentatorów określiła jako homofobiczne i stanowiące mowę nienawiści^[17][18].

W wyborach w 2019 Mariusz Błaszczak z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję, otrzymując 135 189 głosów^[19]. 15 listopada 2019 objął ponownie urząd ministra obrony narodowej, wchodząc w skład drugiego rządu dotychczasowego premiera^[20]. 22 czerwca 2022 powołany dodatkowo na stanowisko wicepremiera^[21], zastępując odchodzącego z rządu Jarosława Kaczyńskiego^[22]. Został również szefem Komitetu Rady Ministrów do spraw Bezpieczeństwa Narodowego i spraw Obronnych^[23].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2019 odznaczony Krzyżem Wielkim Komandorskim Orderu „Za zasługi dla Litwy”^[24]. W 2022 został uhonorowany ukraińskim Orderem „Za zasługi” I klasy^[25].

W 2016 został wyróżniony Medalem Pamiątkowym XXV-lecia NSZZ Funkcjonariuszy Straży Granicznej^[26] oraz Krzyżem „Golgota Wschodu”^[27].

30 maja 2017 postanowieniem nr 11/OP/2017 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, podpisanym przez wiceministra Jarosława Zielińskiego, został odznaczony Złotą Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”^[28]. Następnego dnia, po zapytaniu ze strony mediów^[29], Jarosław Zieliński postanowieniem nr 12/OP/2017 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji uchylił tę decyzję^[30] wobec odmowy przyjęcia odznaki.

W 2018 z racji objęcia urzędu ministra otrzymał odznakę okolicznościową Ministerstwa Obrony Narodowej^[31].

Wyniki w wyborach parlamentarnych

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1993		Porozumienie Centrum	Sejm II kadencji	nr 2	449 (0,17%)[32]
2005		Prawo i Sprawiedliwość	Sejm V kadencji	nr 19	869 (0,11%)[10]
2007		Prawo i Sprawiedliwość	Sejm VI kadencji	nr 20	10 061 (2,18%)[33]
2011		Prawo i Sprawiedliwość	Sejm VII kadencji	nr 20	44 319 (9,85%)[12]
2015		Prawo i Sprawiedliwość	Sejm VIII kadencji	nr 20	73 139 (14,91%)[13]
2019		Prawo i Sprawiedliwość	Sejm IX kadencji	nr 20	135 189 (22,58%)[19]

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2015-10-27].

Linki zewnętrzne

• Mariusz Błaszczak – strona prywatna. [dostęp 2015-10-27].