Mariusz Kamiński (minister)

Mariusz Kamiński

Mariusz Kamiński (2019)
Data i miejsce urodzenia	25 września 1965 Sochaczew
Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres	od 14 sierpnia 2019
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Elżbieta Witek
Minister-członek Rady Ministrów – koordynator służb specjalnych
Okres	od 16 listopada 2015
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego
Okres	od 3 sierpnia 2006 do 13 października 2009
Następca	Paweł Wojtunik
Sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Okres	od 31 października 2005 do 6 lipca 2006
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Odznaczenia

Mariusz Kamiński (ur. 25 września 1965 w Sochaczewie) – polski polityk. Od 2019 minister spraw wewnętrznych i administracji w pierwszym i drugim rządzie Mateusza Morawieckiego.

Działacz opozycji antykomunistycznej w okresie PRL. Poseł na Sejm III, IV, V, VII, VIII i IX kadencji (1997–2006 i od 2011), w latach 2005–2006 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w latach 2006–2009 szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego, od 2011 wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości, od 2015 minister bez teki, pełniący funkcję koordynatora służb specjalnych w rządzie Beaty Szydło oraz w pierwszym i drugim rządzie Mateusza Morawieckiego.

Życiorys

W 1981 został skazany na rok pobytu w zakładzie poprawczym za zbezczeszczenie Pomnika Wdzięczności Armii Czerwonej. W maju 1983 został aresztowany za stawianie czynnego oporu podczas demonstracji. Zwolniono go w lipcu tego samego roku. Został następnie relegowany z liceum. Był członkiem Federacji Młodzieży Walczącej^[1], współtworzył redakcję wydawanych przez FMW pism podziemnych „Serwis Informacyjny FMW” oraz „Nasze Wiadomości”^[2]. W 1984 rozpoczął studia w Instytucie Historii Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (ukończył je w 1990, broniąc pracy magisterskiej Terroryzm w powstaniu styczniowym napisanej pod kierunkiem Jerzego Skowronka)^[3]. Od 1984 należał do niejawnego Niezależnego Zrzeszenia Studentów^[4]. Był członkiem tajnego zarządu NZS na Uniwersytecie Warszawskim. Jako przedstawiciel opozycyjnych organizacji studenckich brał udział w jednym z podzespołów Okrągłego Stołu^[5].

Krótko był działaczem Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna^[6]. W 1991 pracował w Departamencie Zagrożeń Wewnętrznych Biura Bezpieczeństwa Narodowego, później zatrudniony w administracji zarządu Regionu Mazowsze „Solidarności”, w Głównym Urzędzie Ceł i w TVP^[4].

Był współtwórcą Fundacji Pamiętamy działającej na rzecz upamiętnienia żołnierzy wyklętych. W 1993 zakładał, a następnie przewodniczył stowarzyszeniu Liga Republikańska. W wyborach parlamentarnych w 1997 po raz pierwszy został wybrany na posła z listy ogólnopolskiej Akcji Wyborczej Solidarność. W 2001 i 2005 ponownie uzyskiwał mandat jako kandydat Prawa i Sprawiedliwości w okręgu warszawskim.

W latach 2001–2002 był wiceprezesem partii Przymierze Prawicy, następnie z tym ugrupowaniem przystąpił do PiS, w którym od 2004 do 2006 pełnił obowiązki prezesa regionu warszawskiego. W rządzie Kazimierza Marcinkiewicza został sekretarzem stanu w KPRM^[7].

5 lipca 2006 zrezygnował z mandatu poselskiego. Następnego dnia odebrał nominację na pełnomocnika ds. organizacji Centralnego Biura Antykorupcyjnego, którego był inicjatorem^[4]. Zrezygnował też z członkostwa w PiS^[8]. 3 sierpnia 2006 premier Jarosław Kaczyński powołał go na szefa nowo utworzonego Centralnego Biura Antykorupcyjnego^[9].

W styczniu 2011 ponownie wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości^[10] i zasiadł w komitecie politycznym tej partii^[11]. Został także pełnomocnikiem PiS w Warszawie^[12]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku liczbą 17 535 głosów zdobył mandat poselski^[13]. 26 listopada 2011 został wybrany przez radę polityczną PiS na wiceprezesa partii^[14].

Pracował także w spółce z o.o. Srebrna^[15].

W 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 29 654 głosy)^[16]. 16 listopada tego samego roku powołany na ministra bez teki w rządzie Beaty Szydło^[17]. Na mocy rozporządzenia premiera uzyskał uprawnienia w zakresie koordynacji działalności służb specjalnych^[18]. 11 grudnia 2017 objął stanowisko ministra-członka Rady Ministrów w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego^[19], ponownie został też koordynatorem służb specjalnych^[20]. 9 sierpnia 2019 premier Mateusz Morawiecki powierzył mu wykonywanie obowiązków ministra spraw wewnętrznych i administracji^[21]. 14 sierpnia tego samego roku na mocy postanowienia prezydenta Andrzeja Dudy Mariusz Kamiński objął urząd ministra spraw wewnętrznych i administracji^[22][23]. Pozostał przy tym koordynatorem służb specjalnych.

W wyborach parlamentarnych w 2019 polityk kandydował ponownie do Sejmu w okręgu nr 19 z listy Prawa i Sprawiedliwości. Uzyskał mandat posła IX kadencji, otrzymując 19 797 głosów^[24]. 15 listopada 2019 prezydent RP Andrzej Duda powołał Mariusza Kamińskiego ponownie na stanowisko ministra spraw wewnętrznych i administracji oraz na stanowisko ministra-członka rady ministrów^[25].

W maju 2021 Najwyższa Izba Kontroli złożyła do prokuratury zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa nadużycia uprawnień przez Kamińskiego w związku z przygotowaniami do przeprowadzenia wyborów prezydenckich w 2020 roku^[26].

Proces karny i skazanie

6 października 2009 prokurator Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie przedstawił mu zarzuty m.in. przekroczenia uprawnień i popełnienia przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów w związku z tzw. aferą gruntową, do popełnienia których Mariusz Kamiński nie przyznał się^[27]. 13 października 2009 premier Donald Tusk odwołał go ze stanowiska. We wrześniu 2010 został przeciwko niemu skierowany do sądu akt oskarżenia^[28]. Z tego powodu na podstawie art. 64 znowelizowanej ustawy o CBA, we wrześniu 2010, Mariusz Kamiński został zwolniony ze służby^[29]. 20 czerwca 2012 Sąd Rejonowy Warszawa-Śródmieście uwzględnił wnioski obrońców i nieprawomocnie umorzył postępowanie przeciwko Mariuszowi Kamińskiemu i jego podwładnym (w którym byli oskarżeni o nadużycia uprawnień i przestępstwa przeciwko dokumentom przy tzw. aferze gruntowej), stwierdzając brak znamion czynów zabronionych^[30]. Postanowienie to na skutek zażalenia złożonego przez prokuratora postanowieniem sądu okręgowego z 6 grudnia 2012 zostało uchylone, powyższe skutkowało koniecznością przeprowadzenia rozprawy^[31]. W marcu 2015 Mariusz Kamiński został przez sąd I instancji uznany za winnego przekroczenia uprawnień i nieprawomocnie skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności^[32]. Przed uprawomocnieniem się tego orzeczenia, 16 listopada 2015, prezydent Andrzej Duda zastosował wobec Mariusza Kamińskiego prawo łaski^[33]. W marcu 2016 sąd odwoławczy rozpoznający wywiedzione w sprawie apelacje, powołując się na powyższą decyzję prezydenta, uchylił zaskarżony wyrok i postępowanie umorzył^[34]. 31 maja 2017 Sąd Najwyższy w przyjętej uchwale uznał akt łaski za bezskuteczny^[35]. Natomiast 17 lipca 2018 Trybunał Konstytucyjny orzekł (przy zdaniu odrębnym jedynego w pięcioosobowym składzie sędziego wybranego przed 2015), że konstytucyjne prawo łaski jako pojęcie szersze od ułaskawienia obejmuje również akty abolicji indywidualnej^[36].

Według prof. Marka Chmaja, ułaskawienie Mariusza Kamińskiego odbyło się z naruszeniem prawa, gdyż nastąpiło przed uprawomocnieniem wyroku skazującego byłego ministra^[37].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2010, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, prezydent Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[38].

Otrzymał tytuł „Człowieka Roku 2007” przyznany przez „Gazetę Polską”^[39].

Życie prywatne

Był żonaty^[40] z Anną Kasprzyszak – polską dziennikarką, działaczką opozycyjną, obecnie doradcą Prezydenta Andrzeja Dudy^[41]. Jego syn Kacper jest z wykształcenia prawnikiem, byłym działaczem samorządowym, obecnie zatrudnionym w Banku Światowym z rekomendacji NBP^[42][43].

Mariusz Kamiński deklaruje się jako ateista^[40]. Mimo tego, podczas zaprzysiężenia na urząd ministra spraw wewnętrznych i administracji w 2019 roku, do słów przysięgi dodał formułę "tak mi dopomóż Bóg"^[44].

Zobacz też

• lista posłów wielu kadencji (III RP)

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-09-07].
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2021-01-23].