Masahiko Harada

Masahiko Harada

Data i miejsce urodzenia	9 maja 1968 Kamikawa
Klub	Snow Brand Milk
Reprezentacja	Japonia
Debiut w PŚ	25 stycznia 1986, Sapporo (53. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	24 stycznia 1987, Sapporo (15. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	2 grudnia 1995, Lillehammer (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	8 grudnia 1995, Villach
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie Złoto 1998 Nagano Skocznia K-120 drużynowo Srebro 1994 Lillehammer Skocznia K-120 drużynowo Brąz 1998 Nagano Skocznia K-120 indywidualnie Mistrzostwa świata Złoto 1993 Falun Skocznia K-90 indywidualnie Złoto 1997 Trondheim Skocznia K-120 indywidualnie Srebro 1997 Trondheim Skocznia K-90 indywidualnie Srebro 1997 Trondheim Skocznia K-120 drużynowo Srebro 1999 Ramsau Skocznia K-120 drużynowo Brąz 1999 Ramsau Skocznia K-90 indywidualnie Letnie Grand Prix 1. miejsce 1997 1. miejsce 1998 3. miejsce 1996

Masahiko Harada (jap. 原田雅彦 Harada Masahiko; ur. 9 maja 1968 w Kamikawie) – japoński skoczek narciarski, trzykrotny medalista olimpijski, sześciokrotny medalista mistrzostw świata oraz dwukrotny zwycięzca Letniego Grand Prix w skokach narciarskich.

Przebieg kariery

Swój pierwszy skok oddał w 1977^[1]. W Pucharze Świata zadebiutował 24 stycznia 1987 podczas zawodów w Sapporo, gdzie zajął 15. miejsce. Tym samym w swoim pierwszym pucharowym starcie od razu zdobył punkty. W sezonie sezonu 1986/1987 z dorobkiem jednego punktu został sklasyfikowany na 85. miejscu w klasyfikacji generalnej (Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata).

W sezonie sezon 1989/1990 dwukrotnie zajął miejsca w pierwszej piętnastce konkursów i w klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął 52. miejsce. W lutym 1990 roku wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Vikersund, gdzie uplasował się na 30. pozycji. Jego ostatnim startem w sezonie 1990/1991 były mistrzostwa świata w Val di Fiemme w lutym 1991. Wziął w nich udział mimo tego, że w konkursach PŚ poprzedzających mistrzostwa nie zdobył żadnego punktu. Zaprezentował się tylko w konkursach indywidualnych, zajmując siedemnaste miejsce na dużej skoczni oraz piętnaste na małej. W klasyfikacji generalnej sezonu ponownie nie został uwzględniony.

Sezon 1991/1992 zaczął od startów w Sapporo w grudniu 1991. W dwóch konkursach indywidualnych nie zdobył punktów i aż do lutego 1992, kiedy odbywały się igrzyska olimpijskie w Albertville Harada nie pojawił się w zawodach pucharowych. Na samych igrzyskach zajął czwarte miejsce w konkursie indywidualnym na dużym obiekcie, przegrywając walkę o brązowy medal z Heinzem Kuttinem. Czwarte miejsce zajął także wspólnie z kolegami z reprezentacji w konkursie drużynowym. Na normalnej skoczni zajął czternaste miejsce. Miesiąc po igrzyskach wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie zajmując dziewiętnaste miejsce. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 29. pozycji.

Pierwsze punkty w sezonie 1992/1993 zdobył w piątym konkursie cyklu, 20 grudnia 1992 w Sapporo, gdzie był dziewiąty. Następnie wystartował we wszystkich konkursach 41. Turnieju Czterech Skoczni zajmując kolejno czwarte miejsce w Oberstdorfie, dziewiąte w Garmisch-Partenkirchen, piąte w Innsbrucku i osiemnaste w Bischofshofen. Dało mu to czwarte miejsce w klasyfikacji końcowej tej edycji TCS. Łącznie pięciokrotnie zdobywał punkty w tym sezonie i zajął 16. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 1993 wystąpił na mistrzostwach świata w Falun, gdzie wywalczył swój pierwszy medal w karierze zajmując pierwsze miejsce w konkursie indywidualnym na normalnym obiekcie. W pierwszej serii osiągnął 92,5 m co było najlepszą odległością całego konkursu. Na podium znaleźli się także Andreas Goldberger oraz Jaroslav Sakala. Na dużej skoczni skoki na odległości 115 i 113 m dały mu czwarte miejsce w konkursie indywidualnym, a w konkursie drużynowym Japończycy z Haradą w składzie zajęli piąte miejsce.

Najważniejszą imprezą sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. W pierwszych olimpijskich zawodach – indywidualnym konkursie na dużej skoczni Harada był czwarty po pierwszej serii, jednak z dużą stratą do trzeciego Goldbergera. W drugiej serii po słabszym skoku spadł na 13. miejsce. Z kolei konkurs indywidualny na normalnej skoczni ukończył na 55. miejscu. W konkursie drużynowym po pierwszej serii Japończycy zajmowali drugie miejsce ze startą 0,8 punktu do prowadzących Niemców. Harada oddał wówczas skok na 122 m. W finałowej serii, przed skokiem tego zawodnika Japonia prowadziła. Skakał on w ostatniej grupie i osiągnął 97,5 m, co zepchnęło Japonię na drugą pozycję^[2]. Był to pierwszy w historii medal dla Japonii w konkursach drużynowych skoków narciarskich. W sezonie 1994/1995 dwa razy zdobył punkty, ale w czołowej dziesiątce się nie znalazł. W efekcie zajął 59. miejsce w klasyfikacji generalnej. Wystąpił w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni podczas mistrzostw świata w Thunder Bay. Zajął wówczas 53. miejsce.

Latem 1996 zajął trzecie miejsce w trzeciej edycji Letniego Grand Prix w skokach narciarskich. Dobrą formę utrzymał w sezonie 1995/1996, który rozpoczął 2 grudnia 1995 od zajęcia trzeciego miejsca w Lillehammer. Było to jego pierwsze podium w karierze. Sześć dni później, w Villach odniósł swe pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata. Łącznie w tym sezonie ośmiokrotnie stawał na podium zawodów pucharowych czterokrotnie zwyciężając i czterokrotnie zajmując trzecie miejsce. Zaowocowało to piątym miejscem w klasyfikacji generalnej. Kolejne podium wywalczył w połowie sezonu 1996/1997, kiedy 26 stycznia 1997 w Hakubie zajął trzecie miejsce. Było to jego jedyne podium w tym sezonie i w klasyfikacji generalnej zajął 29. miejsce. Jednak na mistrzostwach świata w Trondheim w 1997 wywalczył trzy medale. Po raz drugi w karierze został mistrzem świata, zwyciężając w konkursie indywidualnym na dużej skoczni. Na normalnym obiekcie zdobył srebrny medal, ustępując tylko Janne Ahonenowi. Trzeci medal, także srebrny wywalczył razem z Kazuyoshim Funakim, Takanobu Okabe i Hiroyą Saitō w konkursie drużynowym.

Latem 1997 wygrał trzy z pięciu konkursów czwarte edycji Letniego Grand Prix i triumfował w klasyfikacji końcowej, wyprzedzając Espena Bredesena i Martina Höllwartha. Najlepsze wyniki osiągnął jednak w sezonie 1997/1998, kiedy to zajął czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Ośmiokrotnie stawał na podium zawodów PŚ, przy czym pięciokrotnie zwyciężał, dwa razy był drugi i raz trzeci. W lutym 1998 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. Po pierwszej serii indywidualnego konkursu na normalnej skoczni Harada znajdował się na prowadzeniu. Japończyk osiągnął 91,5, m jednak w drugiej serii skoczył 84,5 m i spadł na piąte miejsce. W konkursie na dużej skoczni zajmował szóste miejsce z odległością 120 m. W drugiej kolejce oddał najdłuższy skok konkursu osiągając 136 m i awansował na trzecie miejsce. Czwartego w konkursie Andreasa Widhölzla wyprzedził o 0,1 punktu. Harada znalazł się też w zespole Japonii na konkurs drużynowy^[3]. Skaczący w trzeciej grupie Harada w trudnych warunkach osiągnął 79,5 m. Japończycy spadli z pierwszego na czwarte miejsce. W drugiej serii Harada wyrównał wynoszący 137 metrów rekord Skoczni Olimpijskiej w Hakubie ustanowiony chwilę wcześniej przez Okabe. Japończycy zdobyli złoty medal, wyprzedzając bezpośrednio reprezentację Niemiec. Na zakończenie sezonu, 13 marca 1998 w Trondheim zwyciężył po raz ostatni w karierze w zawodach PŚ.

Latem 1998 wygrał piątą edycję Letniego GP, zwyciężając w czterech z sześciu konkursów indywidualnych. W zimowym sezonie 1998/1999 dwukrotnie stawał na podium zajmując trzecie miejsce 9 marca 1999 w Trondheim oraz dwa dni później w Falun. Konkursy te były częścią trzeciej edycji Turnieju Nordyckiego, w którym Harada ostatecznie był czwarty. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął dziewiąte miejsce. W lutym 1999, na mistrzostwach świata w Ramsau na dużej skoczni zajął szóste miejsce, natomiast na normalnym obiekcie zdobył brązowy medal. Wyprzedzili go tylko Funaki oraz Hideharu Miyahira. W konkursie drużynowym Japończycy zdobyli srebro, przegrywając z reprezentacją Niemiec.

Sezon 1999/2000 przyniósł mu tylko jedno podium – 1 stycznia 2000 w Ga-Pa zajął drugie miejsce. W tym sezonie jeszcze ośmiokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce i ostatecznie zajął 11. miejsce w klasyfikacji generalnej. Ostatnie podium wywalczył na początku sezonu 2000/2001, kiedy 29 grudnia 2000 roku w Oberstdorfie zajął trzecie miejsce. W pozostałych startach także punktował jednak w czołowej dziesiątce już się nie znalazł. Wyniki te uplasowały go na 26. miejscu w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 wystartował we wszystkich czterech zawodach, jednak medalu nie zdobył. Na dużej skoczni udział w konkursie indywidualnym zakończył już po pierwszej serii, z odległością 102 m zajmując 33. miejsce. W indywidualnym konkursie na normalnym obiekcie wypadł znacznie lepiej zajmując piątą pozycję, a w drugiej serii uzyskał drugą odległość kolejki (94 m). Z kolei w obu konkursach drużynowych Japończycy z Haradą w składzie zajęli czwarte miejsce. Były to ostatnie mistrzostwa w jego karierze.

W olimpijskim sezonie 2001/2002 najlepszym wynikiem Harady było czwarte miejsce w Titisee-Neustadt (2 grudnia 2001). Wyniki te wystarczyły jednak do wyjazdu na igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. W obu indywidualnych startach zajął 20. miejsce, a w konkursie drużynowym wspólnie z kolegami z reprezentacji był piąty. W klasyfikacji generalnej zajął 38. miejsce. Po trzech nieudanych próbach zakwalifikowania się do początkowych konkursów sezonu 2002/2003 skupił się na startach w Pucharze Kontynentalnym. Jeszcze 26 grudnia 2005 w Sankt Moritz zajął drugie miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Harada znalazł się w kadrze Japonii na igrzyska olimpijskie w Turynie w 2006, ale podczas kwalifikacji do konkursu na skoczni K-95 został zdyskwalifikowany za nieprzepisową długość nart. Po tym postanowił zakończyć karierę sportową.

Łącznie w przeciągu kariery 21 razy stawał na podium, w tym dziewięć razy zwyciężał, trzy razy był drugi i dziewięć razy trzeci. Od 2007 jest trenerem w Japońskim Związku Narciarskim^[4].

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
14.	9 lutego	1992	Albertville	Skocznia normalna indywidualnie	201 pkt	-21,8 pkt	Ernst Vettori
4.	14 lutego	1992	Albertville	Skocznia duża drużynowo[a]	571 pkt	-73,4 pkt	Finlandia
4.	16 lutego	1992	Albertville	Skocznia duża indywidualnie	211,3 pkt	-28,2 pkt	Toni Nieminen
13.	20 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia duża indywidualnie	199,9 pkt	-74,6 pkt	Jens Weißflog
2.	22 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia duża drużynowo[b]	956,9 pkt	-13,2 pkt	Niemcy
55.	25 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia normalna indywidualnie	125,5 pkt	-156,5 pkt	Espen Bredesen
5.	11 lutego	1998	Nagano	Skocznia normalna indywidualnie	218,4 pkt	-16 pkt	Jani Soininen
3.	15 lutego	1998	Nagano	Skocznia duża indywidualnie	258,3 pkt	-14 pkt	Kazuyoshi Funaki
1.	16 lutego	1998	Nagano	Skocznia duża drużynowo[c]	933 pkt	-	-
20.	10 lutego	2002	Salt Lake City	Skocznia normalna indywidualnie	232 pkt	-37 pkt	Simon Ammann
20.	13 lutego	2002	Salt Lake City	Skocznia duża indywidualnie	222,8 pkt	-58,6 pkt	Simon Ammann
5.	18 lutego	2002	Salt Lake City	Skocznia duża drużynowo[d]	926 pkt	-48,1 pkt	Niemcy
DSQ[5]	11 lutego	2006	Turyn	Skocznia normalna indywidualnie	–

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
17.	10 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia duża indywidualnie	183,2 pkt	-34,3 pkt	Franci Petek
15.	16 lutego	1991	Val di Fiemme	Skocznia normalna indywidualnie	198,6 pkt	-24,3 pkt	Heinz Kuttin
4.	21 lutego	1993	Falun	Skocznia duża indywidualnie	231,2 pkt	-10,2 pkt	Espen Bredesen
5.	23 lutego	1993	Falun	Skocznia duża drużynowo[e]	716 pkt	-105,5 pkt	Norwegia
1.	27 lutego	1993	Falun	Skocznia normalna indywidualnie	237,8 pkt	-	-
53.	12 marca	1995	Thunder Bay	Skocznia normalna indywidualnie	55 pkt	-211 pkt	Takanobu Okabe
2.	22 lutego	1997	Trondheim	Skocznia normalna indywidualnie	258,5 pkt	-5 pkt	Janne Ahonen
2.	27 lutego	1997	Trondheim	Skocznia duża drużynowo[c]	905 pkt	-50,3 pkt	Finlandia
1.	1 marca	1997	Trondheim	Skocznia duża indywidualnie	252,1 pkt	-	-
6.	21 lutego	1999	Ramsau	Skocznia duża indywidualnie	246,8 pkt	-16,6 pkt	Martin Schmitt
2.	23 lutego	1999	Ramsau	Skocznia duża drużynowo[f]	987 pkt	-1,9 pkt	Niemcy
3.	26 lutego	1999	Ramsau	Skocznia normalna indywidualnie	252 pkt	-3 pkt	Kazuyoshi Funaki
33.	19 lutego	2001	Lahti	Skocznia duża indywidualnie	86,3 pkt	-190 pkt	Martin Schmitt
4.	21 lutego	2001	Lahti	Skocznia duża drużynowo[g]	837,9 pkt	-101,9 pkt	Niemcy
5.	23 lutego	2001	Lahti	Skocznia normalna indywidualnie	217,5 pkt	-28,5 pkt	Adam Małysz
4.	23 lutego	2001	Lahti	Skocznia normalna drużynowo[h]	886,5 pkt	-67 pkt	Austria

Mistrzostwa świata w lotach

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
30.	25 lutego	1990	Vikersund	Loty indywidualnie	302,9 pkt	-54,8 pkt	Dieter Thoma
19.	22 marca	1992	Harrachov	Loty indywidualnie	283,5 pkt	-109 pkt	Noriaki Kasai

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca na podium

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Skocznia	Nota	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	2 grudnia 1995	Lillehammer	Lysgårdsbakken K-90	245,5 pkt	3.	-8,5 pkt	Mika Laitinen
2.	8 grudnia 1995	Villach	Alpenarena	248,5 pkt	1.	-	-
3.	17 grudnia 1995	Chamonix	Tremplin aux Bossons	223 pkt	3.	-10 pkt	Hiroya Saitō
4.	30 grudnia 1995	Oberstdorf	Schattenbergschanze	236,4 pkt	3.	-11,5 pkt	Mika Laitinen
5.	18 lutego 1996	Iron Mountain	Pine Mountain	274,1 pkt	1.	-	-
6.	1 marca 1996	Lahti	Salpausselkä K-90	239 pkt	1.	-	-
7.	3 marca 1996	Lahti	Salpausselkä K-114	266,6 pkt	1.	-	-
8.	17 marca 1996	Oslo	Holmenkollbakken	242,2 pkt	3.	-7,2 pkt	Adam Małysz
9.	26 stycznia 1997	Hakuba	Olimpijska	241,6 pkt	3.	-5,1 pkt	Adam Małysz
10.	30 listopada 1997	Lillehammer	Lysgårdsbakken K-120	243,8 pkt	2.	-4,2 pkt	Jani Soininen
11.	8 grudnia 1997	Villach	Alpenarena	246 pkt	1.	-	-
12.	12 grudnia 1997	Harrachov	Čerťák K-90	248,5 pkt	1.	-	-
13.	21 grudnia 1997	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	236,8 pkt	1.	-	-
14.	1 stycznia 1998	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	241,8 pkt	2.	-1,7 pkt	Kazuyoshi Funaki
15.	11 stycznia 1998	Ramsau	W90-Schanze	243 pkt	1.	-	-
16.	13 marca 1998	Trondheim	Granåsen	250,7 pkt	1.	-	-
17.	15 marca 1998	Oslo	Holmenkollbakken	265,2 pkt	3.	-10,3 pkt	Primož Peterka
18.	9 marca 1999	Trondheim	Granåsen	262 pkt	3.	-8 pkt	Noriaki Kasai
19.	11 marca 1999	Falun	Lugnet K-115	247,7 pkt	3.	-13,7 pkt	Martin Schmitt
20.	1 stycznia 2000	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	231,9 pkt	2.	-9,8 pkt	Andreas Widhölzl
21.	29 grudnia 2000	Oberstdorf	Schattenbergschanze	259,5 pkt	3.	-9,1 pkt	Martin Schmitt

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata

Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.

Sezon 1985/1986
																									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	53	55	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1986/1987
																						punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	15	20	70	84	75	62	-	-	60	60	1
Sezon 1987/1988
																				punkty
-	-	-	-	31	55	91	94	73	94	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1988/1989
																				punkty
39	45	48	50	64	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1989/1990
																									punkty
-	-	-	-	15	28	-	-	-	-	-	-	-	52	20	54	74	56	14	44	50	22	63	64	45	3
Sezon 1990/1991
																						punkty
38	54	33	45	18	25	61	-	41	48	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1991/1992
																					punkty
-	-	21	44	-	-	-	-	-	-	-	-	-	10	5	13	19	33	12	19	17	24
Sezon 1992/1993
																	punkty
20	21	19	18	9	4	9	5	18	54	-	-	-	-	?	7	17	45
Legenda (do sezonu 1992/93)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  -  – zawodnik nie wystartował lub zajął miejsce poniżej 15.
Sezon 1993/1994
																			punkty
13	49	4	13	17	17	9	9	48	52	-	-	4	14	25	13	-	50	33	270
Sezon 1994/1995
																					punkty
18	46	45	q	46	q	44	-	-	17	52	?	?	?	-	-	?	?	?	?	?	27
Sezon 1995/1996
																												punkty
3	14	1	7	13	5	3	8	3	10	24	42	22	5	34	42	-	-	?	?	7	1	8	1	1	-	7	3	982
Sezon 1996/1997
																									punkty
18	q	30	48	30	-	46	42	49	37	-	-	31	26	3	-	-	-	-	15	47	7	11	-	-	156
Sezon 1997/1998
																											punkty
5	2	4	1	1	50	1	11	2	4	34	1	5	37	-	-	49	6	27	4	10	35	21	1	3	8	11	1120
Sezon 1998/1999
																													punkty
41	23	24	4	6	11	9	13	9	16	4	12	22	19	11	12	15	6	-	-	-	7	17	3	3	6	19	5	7	720
Sezon 1999/2000
																										punkty
19	8	14	35	5	-	-	5	2	12	13	6	45	24	18	12	4	10	12	-	-	10	9	12	41	17	545
Sezon 2000/2001
																					punkty
34	28	13	3	12	30	-	-	-	29	24	16	18	37	27	-	-	-	-	14	29	167
Sezon 2001/2002
																						punkty
q	29	18	4	38	q	35	-	-	34	31	q	23	-	-	-	31	11	-	q	39	q	97
Sezon 2002/2003
																											punkty
q	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował (lub nie zakwalifikował się[6])  ?  – brak danych (zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się)

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Turniej Nordycki (Skandynawski)

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Puchar Świata w lotach narciarskich

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Letnie Grand Prix w skokach narciarskich

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca na podium chronologicznie

1. Predazzo – 28 sierpnia 1996 (1. miejsce)
2. Stams – 1 września 1996 (1. miejsce)
3. Courchevel – 14 sierpnia 1997 (1. miejsce)
4. Hinterzarten – 24 sierpnia 1997 (1. miejsce)
5. Predazzo – 27 sierpnia 1997 (1. miejsce)
6. Stams – 9 sierpnia 1998 (1. miejsce)
7. Predazzo – 11 sierpnia 1998 (1. miejsce)
8. Hinterzarten – 16 sierpnia 1998 (1. miejsce)
9. Hakuba – 12 września 1998 (2. miejsce)
10. Hakuba – 13 września 1998 (1. miejsce)
11. Courchevel – 14 sierpnia 1999 (2. miejsce)
12. Stams – 22 sierpnia 1999 (2. miejsce)
13. Sapporo – 15 września 1999 (3. miejsce)
14. Hakuba – 9 września 2001 (1. miejsce)

Miejsca w poszczególnych konkursach LGP

W 1994 i 1995 roku sumowano punkty za wszystkie skoki (tak jak np. w TCS)

1994
			punkty
44	41	q	154,0
1996
					punkty
8	11	11	1	1	280
1997
					punkty
1	21	1	1	-	310
1998
						punkty
1	1	6	1	2	1	520
1999
					punkty
14	2	2	4	3	288
2001
							punkty
14	9	15	43	5	9	1	237
2002
						punkty
-	22	14	35	33	44	27
2005
								punkty
-	-	-	-	-	-	30	-	1
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-10)]. (ang.)